Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van des derden hertoghen Jans kinderen.

II.

Nu willic u in corter spacie
Bescriven al die generacie,
Die van desen here ghetrouwe
Quam, ende van dier goeder vrouwe,
Die in state lange regneerden,
Ende Brabant wijslijc regeerden,
Ende hadden, binnen haren levene,
Kindere een min dan sevene,
Drie sonen ende dochteren drie.
Scoenre gheselscap en sach man nie
Dan si waren al te samen,
Jan, Heinric, Godevert, bi namen
Waren ghenant die sonen drie;
Johanne, Margriete ende Marie
Die dochteren bi namen hieten,
Daer qualic iemende mocht verdrieten
Bi te wesen, om haer maniere:
Si waren scoen ende goedertiere,
Hovesch, sedich ende goet,
Simpel van wesen ende vroet,
Vordachtich, sinnich, ende wijs,
Des men hen wel mach geven prijs
Ende haren lof wel openbaren;
Daer om die sonen niet en waren
Te min te prisen, sonder waen;
Al latict metten cortsten staen
Van haren love te doen recort,
Nochtan waert wel noit gehoert,
Want mense qualijc mocht volprisen.
Eerbaerheit in alder wisen
Mach men hen wel te recht toe scriven.
Hadse ons Here laten bliven
Langer, eer hise hadde gheplaeght
Metter doot, men hadde gewaeght
Van hen noch grote vromicheit;
Na datsi in hare joncheit
Hen begonsten te regeren,
Men hadse noch te grote eeren
Ende te hogen state sien risen.
Tes recht, nature moest hen wisen
Haren ouders te volgen naer,
Die soe vrome, ende soe vorbaer,
Soe mechtich waren, ende soe ontsien;
Maer Gods wille moest ghescien,
Dat si scieden van desen live
Eer dat si bi haren wive
Vrucht cregen, in haren dagen,
Dat Brabant lange mocht beclagen
Dat groot verlies, die grote scade.
Maer, tiegen die lieve Gods genade
Soe en hulpt clagen, noch oec carmen.
Der zielen wille God ontfarmen,
Dore sijn grote ontfermicheit,
Ende brengense in die eewicheit,
Te aenhoerne der inglen sanc,
Van eeuwen teeuwen, sonder verganc.