Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Zesde boek.

Des Vaders almechticheit,
Des Soens eeweghe wijsheit,
Die goedertierenheit sHeilichs Geest,
Welc drie persone in een volleest
Sijn een godlijc wesen, een eewich licht,
Doerschinende themelsche ghesticht,
Verlichtende hemel ende erde:
Den Vader biddic, dat hi gewerde
Mi te verlenen cracht ende macht;
Den Sone wijsheit voersienich wijs gedacht;
Den Heilegen Geest een claer bekinnen,
Een claer verstaen, dat ic beginnen
Te dichten mach waerechticheit,
Ter eeren der Drievoldicheit,
Dat ic in midden, noch vore, noch na,
Buten der waerheit niet en gha,
Noch af en doe, noch uut, noch in,
Dan blote waerheit ende claeren sin,
Doer gonst, doer eere, door miede, doer ghicht,
Gheensins en roere in dit ghedicht
Dan alsoet claerlijc es gheschiet;
Doch emmer soe en mein icx niet
Wetens te doene, te geenre stat.
Ic bidde hem, die mi des bat
Vort te dichten dese historie,
Dat hi aensie die clein memorie
Mijns aermen stompers, grof ende ruut,
Die corrigere, set in, doe uut,
Alsoe hem dat sal genoegen,
Ende hulp altoes ten besten voegen,
Die waerheit volgen, die logen vlien:
Oetmoedelic biddic hem tot dien;
Want hijs slapende bat es vroet
Dan ic, hoe hijs niet en bestoet;
Maer hem te lieve provic mijn best.
Clein vogelken maect cleinen nest.
Op sijn verbeteren doe ict al.
Ic bidde Gode, die berch ende dal,
Vier, water, erde ende lucht,
Ghescapen heeft, ende alle vrucht
Wassen doet, na sinen wensche,
Om dien nootdorst van den mensche,
Dat hi lone met eeweghen lone,
An sinen gloriosen trone,
Die ziele van den wisen man,
Die de ieesten ierst began,
Van Brabant die edel croniken,
Die hi alsoe notabeliken
Heeft gheset ende verclaert;
Of si oec niet volbracht en waert
Bi hem allene, des mach men moeden,
Soe biddic Gode dat hi wil hoeden
Hare alre ziele, wi si sijn,
Of wie si waren, voer dewege pijn,
Ende met den eewegen licht verlichten,
Die dese ieesten holpen dichten,
Ende soe wijslic gheparseelt
In vijf boeken hebben ghedeelt,
Ende neder bracht, van grade te grade,
Die gheboerte, die hoge dade,
Dat coen gelaet, dat manlijc wesen,
Der hertogen uut ghelesen
Van Brabant die hoghe geboren vorsten,
Daer iegeliken mach na dorsten,
Om te hoerne haer avontuere,
Die hem dicken wort te suere,
Als ghi voren wel hebt ghehoort,
Hebdi onthouden des dichters woort.
Diet hebben ghelesen ende verstaen
Ende horen sin daer toe ghedaen,
Te bat soe hebben sijt besonnen;
Maer diet lesen ende niet en connen
Begripen, in horen dommen sin,
Dien brenget luttel baten in:
Hets pijn verloren, in goeder trouwen,
Perlen voere die zwine te strouwen.
Ic sceide des af, het dunct mi best:
Intelligentibus satis dictum est.
Noch biddic met oetmoedicheden
Der Heiliger Drivoldicheden
Voer hen, die dicken hebben gewaect,
Menegen nacht, eer sijt volmaect
Hadden, ende te gader bracht,
Daer hem toe halp die Godes cracht
Sonder wiens hulpe, als elc wel weet,
Hadt hen gheweest ongereet.
Dus hebben si die croniken
Volbracht, alsoe notabeliken,
Al toten derden hertoge Jan,
Van Brabant den hoge gebornen man,
Dat haer were wel es te prisen.
God wille haer ziel ten hemel wisen;
Ende want, na deser heeren doot,
In Brabant sijn bleven heeren groot,
Ende princhen van hogher macht,
Bi den welcken dat volbracht
Sijn soe vele notabel saken,
Dat wel betemt daer af te maken
Een boec, om te continueren
Die croniken der brabants heeren;
Want die istorien ierst waren vonden,
Om dat in soe corten stonden
Die ghedinckenisse vergeet,
Ende als een dinc bescreven steet,
Soe maeght een iegelic dan lesen;
Dus en maeght niet vergeten wesen.
Die nijt bevelt hier in dit leven
Name, die men soude geven
Den menighen in desen tijt,
Maer na die doeght soe ent die nijt
Daer nijt ent ende leven,
Es die istorie staende bleven,
Op dat verdonckert niet en bliven
Die hoge werken salic vort scriven,
Na mijn arm macht, dat ware bediet,
Wes den heren es ghesciet
Die na hertoge Janne sijn bleven,
Haer gescienesse ende haer leven,
Haer hanteringe, haer regement,
Daer macht aen cleeft, oft groot bewent,
Soe verre als ics mi conde bemoeden
Bi wisen meesteren ende bi vroeden.
Ic bidde hen allen, diet sullen lesen,
Tgone dat hen daer in dunct wesen
Mesgrepen, in eneger manieren,
Dat si dat willen corrigieren
Ende verbeteren, ic weets hen danc,
Of ic te cort of iet te lanc,
Mits die grofheit mijnre sinnen,
Ende cranc bevoelen, dat ic van binnen
Leider hebbe, dat si dat al
Verbeteren willen, groot of smal,
Ja alsoe verre als sijs sijn vroet.
Ic weets hem danc met herten goet;
Want seker, die mi beval dit werc
Die woude den esel maken clerc;
Maer troulic hopic in hem vast,
Dat hi den esel met sinen last
Ten minsten doch sal laten gestaen.
Oetmoedichlic biddic vort aen
Hare, die heeft met hare macht
Benomen al des viants cracht,
Vriendelic dat si mi tot desen
Wercke wille behulpich wesen,
Ter eeren van haren lieven kinde,
Te volbringene tot den inde,
Alsoet tot her toe es ghesciet.
Vort biddic te vergeten niet,
Diet lesen sullen, ende dan leven
Als ic dese werelt hebbe begeven,
Dat si dan stellen haer ghedacht
Dat vort die ieeste worde volbracht
Bi hen, ende gecontinueert,
Op dat die dingen ghedeclareert
Den menscen in den sin mach wesen,
Diet horen sullen ofte lesen,
Dat si daer ane mogen leren
Die quaetheit haten, die doeght vort keren,
Op dat die scoen ghesciennessen
Bliven in ghedinckenessen,
Die anders souden verdonckert bliven,
En woude mense niet bescriven,
Mids cranc onthout ende clein memorien.
Nu willic keeren ter istorien,
Ende vort continueren
Hoe dat die brabantsche heeren
Brabant hebben geregeert,
Die af sijn comen ghedescendeert
Van den derden hertoge Jan.
Ten alder besten dat ic can
Hebbic der waerheit gedaen besoec.
Nu sal dit sijn die seste boec
Van der Brabantscher coroniken,
Daer men inne sal sien bliken
Capittele C achte ende drie.
Ic bidde der reinder maeght Marie,
Dat si mi des wille ghehengen,
Dat ict ten ende mach volbrengen.