Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van der ghemeinten.

59.

In ouden yeesten hebbic ghelesen
Dat die ghemeente die sijn gheresen,
Ende hem verheven soe sere,
Dat si verdreven haren here,
Ende verdructense ooc twaren
Die van goeden comen waren;
Want edelheit ende onedelheit
Sijn contrarie, voer waer gheseit,
Ende twee contrarien en moghen niet
Te gader staen, wats gheschiet,
Alsoe ons wel maect ghewes
Die wise Aristotiles;
Maer, hoe hoghe si climmen, int deinde
Vielen si neder met groter sceinde.
Wet dat ghemeinte ombedwonghen
Alder scamelheit es ontspronghen;
Want hare haet is sekerlike
Op wel gheborene ende rike.
Orosius seit in sijnre schrifturen:
Als die ghemeente wert in rueren
Salmen altoes duchten des,
Dat lant verloren es;
Mer als ridderen ende knapen
In rueren werden ter wapen,
Soe salmen hopen al te hants
Dat orbaer es des lants.
Als een ghemeente es in roeren
Soe pleghen si vremder voeren,
Soe loept dat volc hier ende daer,
Recht oft sinloes waer,
Soe settet al sinen toren
Op rike liede ende wel gheboren:
Die willen si ontliven
Of des lants verdrieven,
Ende al die haerthede,
Die men hen noit mesdede,
Willen si dan al wreken.
Selke willen haer huuse breken;
Sulc wil wreken al gader
Dat men ye misdede sinen ouden vader,
Ende wie daer seide ieghen
Worden verslaghen, sonder beden;
Si willent al hebben doot.
Haer onbesceidenheit is soe groot,
Ende soe ongheraect met allen,
Datse weder in dassche vallen,
Ende meer versmaden worden twaren,
Dan si te voren ye ghewaren;
Want onghelijc, sonder waen,
En mach emmer niet te gader staen.
Ende eest dat sonder wanc
In Vlaendren duert dus lanc,
Het sal nochtan onverhoet
Ter neder vallen, alstmen minst moet.