Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van der scoffeltueren die hi hadde van den lande van Ludicke.

58.

Als God, die sonder einde leeft,
Den mensche seghe ende voerspoet gheeft,
Ende hi dan hem verheft daer in,
Soe acht God sijns te min,
Ende gheeften namaels alsoe vele scaden
Als hi hem voer gaf ghenaden.
Aldus eest, wildijt verstaen,
Met dien van Ludic vergaen:
Om dat si hadden eens voerspoet
Soe wies hem soe hoghe dien moet,
Dat hem in hen selven dochte
Datse niement deren en mochte,
Ende trocken uut met groter scaren,
Als liede die sonder sin waren,
In den lande, voer ende weder,
Ende werpen sterke huse ter neder,
Die edele lieden vorwaer
Hadden in den lande daer,
Ende wouden des bisscops lant
Al besetten na haer hant,
Ghelijc als dat ghemeine diet
In Vlaendren plach ende noch pliet.
Dit volc had ghecoren dan
Enen molre tot enen hoeftman,
Ghelijc dat daer te voren
Die Vlaminghe hadden ghecoren
Jacob van Artenvelde,
Daermen vele wonders af telde.
Int leste sijn si met allen
Voer Herkenteel ghevallen,
Een starc huus ende goet,
Dat daer op die Mase stoet.
Heer Reinare, die goede man,
Dien dat huus toehorede dan,
Was hier omme in groot verdriet;
Mer hi en constes gheweren niet,
Noch oec sijn here die bisscop.
Selken raet had hi daer op,
Dat si troken al te hant
Aen den hertoghe van Brabant,
Ende baden hem, met ernste groot,
Dat hi hem hulpe in sulker noot,
Ende dat hise onsetten wilde,
Ende men seker van hem hilde,
Ende hi sijn man daer af ware,
Ende datmen dat vonde clare.
Die bisscop claghede mede dare
Sijn misquaem, groot ende sware,
Ende bat hem, met groten moede,
Dat hi hem in staden stoede,
Of hi soude des lants moeten begheven,
Ende een bisscop sijn verdreven;
Ende der heiligher kerken rechte,
Die toe hoorden Sinte Lambrechte,
Souden al te nieute keren,
Ende dat hi met Gode ende met eren
Dese dinc mochte wederstaen,
Ende groten loen daer af ontfaen.
Oec soe waren ter selver stede
Vorwaerden ghesproken mede,
Die mi niet wel en sijn cont,
Soe dat die hertoghe tier stont
Metten bisscop soe wart beraden,
Dat hi hem woude staen in staden,
Ende nam al te hant sine vaert
Met sinen volke te Ludic waert;
Mer, eer si daer comen connen,
Was Herkenteel ghewonnen,
Ende af gheworpen in den gront,
Dat soe hoghe ende vaste stont.
Die hertoghe van Ghelre twaren
Woude met sinen sweer varen,
Ende oec die grave van Loen.
Int bisdom trocken si doen,
Tot bi Waleme met allen,
Daer si sijn nedergevallen,
Daer si doegden groten noot
Van den reghene, die was soe groot.
Op enen vridach soe was dat,
Dat al den dach was soe nat.
Daer quamen die Ludickeren
Seer stoutelic ter weren,
Wel met dertichdusent mans,
Als beschermeren des lants,
Die thant, al sonder letten,
Dat lant wilden ontsetten,
Ende boden velt ende strijt,
Sonder enich respijt,
Mer om dat soe reghende doe
En constmen doe niet comen toe.
Des morgens vroech, in ware dinc,
Eer die sonne wel opghinc,
Bestreden die vianden al te hant
Den hertoghe van Ghelrelant,
Met enen toe houwe groot;
Daer een deel bleven doot
Van sinen besten, dats ware,
Die hi met hem brachte dare.
Daer was dien goeden jonghen man
Een deel tachter aen gedaen dan;
Maer doen den heren quam die mare
Dat Ghelre bestreden ware,
Quamen si te hulpen te hant,
Riepen si Limborch! Brabant!
Ende worden die viande vervaert
Ende maecten hem te Ludic waert,
Ende in dat vlien ende dat jaghen
Wert des volcs daer verslaghen
Omtrent vijftien dusent, tien daghe.
Dat seiden dieghene die dit saghen.
Die te live bleven ontvloen
In Ludick ende in Hoy doen.
Heinric van Brabant voerwaer
Waert ridder ghemaect daer.
Doen die van Sint Truden dat saghen,
Hebben si hem op ghedraghen
Den hertoghe van Brabant,
Diese ontfinc al te hant.
Oec dede hi vellen tier stont
Maleme in den gront,
Dat Brabant daer te voren
Ghedaen hadde meneghen toren.
Dus bracht die hertoge van Brabant
Den bisscop weder in sijn lant,
Soe dat hier in es bleven,
Daer hi bi na was uut verdreven,
Ende mijn here Sinte Lambrecht
Behielt der kerken recht.
Dit ghesciede voerwaer
Doemen screef Ons Heren jaer
Dertien hondert ende veertach
Ende vij, opten saterdach,
Daer op lach ter selver stont
Sente Marien Magdalenen avont.