Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die coninc van Vrancrike maecte een soendinc ende der hertoghinne doot.

45.

Alst tijt dochte den coninc
Sprac hire af een soendinc:
Dat sgraven dochter van Hollant
Soude hebben Janne van Brabant;
Des graven sone van Guleke met
Soude hebben metter wet
Shertoghen dochter, nu hoert;
Sgraven dochter van Ghelre voert
Soude hebben oec in huwelike
Tshertoghen sone Heinrike,
Ende dese twee graven souden alsoe
Hebben een deel ghelts daer toe;
Ende Tiele, dat stedekijn,
Soude des graven van Ghelre sijn;
Ende daer vore, des sijt vroet,
Heeft die hertoghe ander goet,
Dat hem beter es, als ict versinne,
Ende leget aent lant van Hoesdinne.
Die coninc van Bemen mede,
Ende die bisscop van Ludeke der stede
Hadden oec tshertoghen ghelt,
Alsi en oec hadden ghequelt,
Dat hen seker niet was eerlike
Al seit die coninc van Vrancrike;
Maer van Mechelen dat segghen
En woude hi noch niet uutlegghen:
Dat hilt hi noch te hem waert.
God geve oec, hoe dat vaert,
Dat hijt cort alsoe terminere
Datter in gheligghe Gods ere.
Ghehoert hebdi, te hant,
Tgrote besit van Brabant,
Dat wel neghen maenden stoet,
Als ic vore u maecte vroet,
Daer binnen noit dach en was
Die viande, sijt seker das,
En stieten op Brabant, hier of daer.
Al was dat den lande swaer,
Nochtan bleeft in sijn ere,
Danc heb God Onse Here.
Dus soe heeft die hertoghe
Ghevelt die grote orloghe,
Met kinderen ende met mieden.
Danc Gode ende sinen lieden,
Dat hi tlant behilt in sijn ere;
Want en ontstoet nie lantshere
Soe groets orloghes, ic hout in dien;
Want ic hebt al oversien,
Bibelen ende croniken,
In vinde nerghens des ghelike.
Onlanghe, na dit bedrijf,
Sterf des hertoghen Jans wijf,
Die goede, scone, wise Marie,
Der welker zielen God bevrie
Van al dat haer mach deren:
Si starf int jaer Ons Heren
Dertienhondert ende xxxv lach,
Sdaghes vore alre heilighendach.
Al waren jonc deser vrouwen jare,
Nochtan en waren in hare
Vergheten ghene saken,
Die de goede vrouwen volmaken:
Si was simpel, hoefsch ende goedertieren,
Ghestadich van sinne ende van manieren;
Noit en tonese haer ghestoert,
Noch hart woort brenghen voert;
Al wat si ontset van binnen
Men mocht van buten niet bekinnen
In woerden, noch in ghelate.
In allen dinghen hilt si mate;
Ontfermhertich was si mede,
Ende gherne sach si vrede.
Eendrachticheit, te waren,
Sach si gherne sonder sparen,
Ende beterde alle dinghe;
Oec was si sonderlinghe
Gode vruchtich ende reine.
Gherne soe was si alleine,
Dese vrouwe goedertieren,
Bi haren camerieren.
Wijn nam si soberlike
Ende alle spise die ghelike;
Hore ghetiden ende orisoene
Plach si met devotien te doene;
Ende met groter innichede
Hoerde si misse mede.
Ieghen die arme was si milde,
Beide van spisen ende van ghelde.
Voer waer seide men ons dat,
Dats Brabant voer te bat,
Dat si vrouwe was daerinne.
O Maria, coninghinne
Van den hemelschen troene!
Bidt Jhesum uwen lieven sone
Dat hise hale, sonder beiden,
Tsijnre eweliker salicheiden.
Ten Minderbroedren leit si begraven,
Te Brusele, met groter haven.