Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van drien wonderen die geschieden.

44.

Drie wondere toende Onse Here,
Doer sijn lof ende doer sijn ere,
Brabande, in dit orloghen,
Die ic u hier wille betoghen:
Dat eerste es, gheloves mi,
Dat uut allen landen, verre ende bi,
Porden ridderen ende knapen
Te Brabant waert metter wapen,
Ongheboden ende ongheraden,
Om den hertoghe te stane in staden,
Die alle met goeden vreden
Doer der viande lant leden,
Onghelet ende onghestoert.
Dit wonder en was noit ghehoert.
Alsmen vraechde: ‘Waer vaer di?’
‘Daer dandere varen varen wi.’
Si en antwoerden ander dinc;
Ende die hertoghe hi ontfinc
Alle dese in sijn onthout,
Ende gaf hen mildelike dat sout,
Dat soe groot was ende soe rike,
Dat men cume sach dies ghelike.
Des ander wonders maec ic u vroet:
Die wile dat tlant besloten stoet,
Alse ghi te voren mocht horen,
En verdierde broot noch coren,
Visch, vleesch, noch oec dranc,
Al was dat besit lanc.
Het was beter tijt in Brabant
Dant elre was in enich lant
Dat den vianden ane ghinc;
Dits te hoerne vremde dinc,
Ende te meerre wonder, te waren,
Om dat soe vele liede waren
Uut vremden landen in Brabant comen,
Alse ghi hier voren hebt vernomen.
Dit derde wonder es seker waer,
Want het liden openbaer
Die ter zee te vaerne pleghen,
Dat hen tgheluc soe was ieghen,
Dat si, in al den somer lanc,
Noit en hadden harinc vanc,
Die wile dat men ghene dinghen
In Brabant en mochte bringhen.
Si pijnden alle ieghen spoet,
Die wile dat Brabant besloten stoet;
Maer alsoe saen als tlant was open
Vinghen sijs met sulken hopen,
Dat sine cume brachten
Te lande met allen crachten.
Des liden sijs, dats sonder waen,
Die ghene die den harinc vaen,
Al tAntwerpen in die poert,
Daert van menighen was ghehoert.