Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van dinghen die ghescieden.

42.

Doen die chieftein vernam dat,
Die te Sittert lach in die stat,
Dat men voer Rode striden soude,
Sende hi derwaert, alsoe houde,
Om dat hi ten stride woude wesen;
Ende recht binnen desen
Hebben dierre binnen bleven
Dat stedeken op ghegheven
Den kinderen van Valkenborch alsoe;
Maer die grave van Ghelre namt hem doe,
Hore naeste maech nochtan,
Ende deeds hem onghebruuc dan.
In deser manieren alse ghi hoert
Verloes die hertoghe, weder ende voert,
Een deel sloten al omme sijn lant,
Die stoeden ontrent dien cant,
Dat niet en hadde moghen ghescien,
Hadde men ghetrouwelijc daer toe ghesien;
Nochtan hadde hi, dat weet wale,
Te besettene sine pale,
Dertich slote ofte mere
(Dat was swaer enen here),
Sonder die sloten, dats sonder waen,
Die binnen slants waren ghesaen.
Men leest biblen ende croniken,
Ende yeesten die hem gheliken,
Soe en vintmen niewerinx besit,
Soe swaer noch soe groot als dit;
Ende, watter af comen were,
Die hertoghen en mocht onnere
Hebben ghehadt nemmermere,
Noch die viande oec ere.
Alsoe ghelijc, dats sonder waen,
Alse kersten liede dat cruce ontfaen
Om te vaerne opt heiden diet:
Alsoe ghelijc, ende anders niet,
Soe wouden alle dese heren
Opt tlant van Brabant keren.
Niemant en sal nochtan verstaen
Dat Brabant iet hadde misdaen
Ieghen enich deser heren,
Daer omme dat sijt wouden onteren;
Maer omme dat si dat beneden,
Dat die hertoghe met vreden
Ende met groter rijcheit besat
Sijn lant, waren si hem ghehat,
Ende wouden met ghesaemder hant
Hem af winnen alsoe sijn lant.
Wie daer af waren principale
Die kent God onse here wale.