Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die hertoghe weder keerde ende dlant beroefde.

41.

Doen die hertoghe dantwoerde vernam,
Was hi tornech ende gram,
Dat hi niet mochte becorten dan
Donrecht, datmen hem leide an.
In rade soe wart hi doe,
Dat hi woude houden alsoe
Den dach al uut, opt velt daer,
DAt manne ende peerde was al swaer;
Want het reinde al den dach.
Ic wane wel dat men noit en sach
Ghenen here soe blide, soe vroe,
Strijts verbeiden alse doe,
Met honghere ende met dorste groot;
Want si en hadde spise noch broot:
Si waendent op corter tijt
Becort hebben in enen strijt.
Daer bi en waren si van dien
Van vitalien niet versien.
Dus beiden si, ten selven stonde,
Toten donckeren avonde,
Ende vielen daer op dat velt
In midden der viande ghewelt,
In ydelen husen die si daer vonden,
Alse die niet bat ghedoen en conden.
Daer waren si dien nacht lanc,
Sonder aet ende sonder dranc.
Vitalie, die hem volghen souden,
Worden opten weghe ghehouden,
Alsoet in orloghen dicke ghesciet.
Alsoe en quam hem een twint niet.
Des merghens vroech, al onghelet,
Dede die hertoghe sijn trompet
Blasen, om dat hi woude
Dat sijn volc versamenen soude,
Ende nam met staden sine vaert
Weder omme te Tricht waert,
Om dat hi tlant woude bewaren
Ieghen zeusche ende vlaemsche scaren.
Die bisscop van Ludeke quam nu
Met meneghen man, dat segghic u,
Ende waende hem, al sonder waen,
Tricht die stat hebben ondergaen,
Ende ware hi te tide comen
Ende hadde hem dat liden benomen,
Soe en ware hem, te haerre noot,
Spise comen, noch dranc noch broot,
Die al den dach te voren,
Ghewapent, als ghi moghet horen,
Op hare perde hadden gheseten,
Sonder drincken ofte eten,
Ende oec leden den nacht lanc
Sonder aet ende sonder dranc,
Dat swaer was man ende perde.
Dit was dat al begherde
Die bisscop ende die ander heren;
Maer God wout anders keren.
Van Tricht al te Brabant toe
En bleef dorp staende doe,
Al dore berringhe in sgraven lant,
Si en worden alle doen verbrant.
Tgrote ghewin en die roef
Was verre boven tgeloef,
Die men brochte uten lande,
Sonder beesten ende ander pande:
Dus ghenoet hi sijnre ontrouwen
Dien ghi te voren mocht scouwen.