Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe Assche verbrant wart.

35.

TAssche reden uut ende inne
Bachelere stout van sinne,
Ende vrome knapen daer toe met,
Die opten pael waren gheset.
Nu ghevielt alsoe, te waren,
Dat uut Assche ghereden waren
Een groot deel van desen heren,
Op enen dach, alse die weder keren
Des avents wouden weder in,
Aldus versta ict, meer noch min:
Nu gheviel soe daventure,
Dat recht op die selve ure
Dat die liede uut Assche waren,
Daer vlaminghe quamen ghevaren,
Wel twintich dusent tenen worpe,
Tote Assche bi den dorpe,
Die heimelic quamen met hopen
Uut Aelst ende uut Denremonde gheslopen,
Eermens tAssche wart gheware.
Tvolc wart daer al in vare,
Ende die ridders, diere waren bleven,
En wouden alsoe niet haer leven
Aventueren soe dompelijc;
Want het was al tonghelijc:
Veertich warender cume dare
Ieghen donghetelde scare;
Soe dat si weken achterwaert,
Sonder een riddere onvervaert,
Die dapper was ende jonc,
Mijn heer Willem van Cranendonc,
Die sijn moet sere verwoech,
Nam ene glavie, ende sloech
Toten vianden in die porse,
Ende storte daer van sinen orse,
Ende bleef daer alsoe ghevaen.
Doen soe staken si saen
In dat dorp den brant,
Ende keerden weder te hant,
Sonder letten, dat ghijt wet,
In Aelst ende in Denremonde met.
Hadden si hen bi den brande ghehouden,
Alsoe si metten rechte souden,
Si hadden gheweest bestreden;
Want uut Brusele der steden,
Ende uten lande daer omtrent,
Waren vele liede gherent
Tote daer, in corten stonden,
Ende alsi daer niemanne vonden
Keerden si weder thuus waert.
Nu hoert hoe dat voert vaert.