Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe landen ghewonnen wart ende Tiele hem op gaf, ende Rode beleghen wart.

34.

Landen, na mijn beste,
Was die eerste veste
Die men opten hertoghe wan:
Dat deden des bisscops man,
Die daer brochten meneghen gast.
Landen en was niet herde vast,
Men sloot maer met ameiden.
Si saghent selve diet mi seiden.
Die van binnen, tier tide,
En waren niet voersien van stride;
Ridders oec ende knapen met,
Die int stedeken waren gheset,
En waren daer binnen niet.
Aldus soe waest mi vertiet;
Maer si streden soe wel van binnen,
Eer dat mense mochte ghewinnen,
Dat si daer af lof ende ere
Selen hebben emmermere.
Die meyere van Tienen, voerwaer,
En was niet harde verre van daer
Met driehondert mannen doe;
Ware hi dan comen toe
Hi hadse alle wel onteert.
Anders heeft hi hem ghekeert.
Hi en woude niet ane hare ghemanc;
Daer omme hadde hi cleinen danc.
Die grave van Ghelre belach mede
Tiele, des hertoghen stede;
Maer binnen int ghemeen
Droeghen si qualike over een,
Ende discordeerden onderlinghen,
Ende en setten niet hore dinghen
Ghetrouwelike ten hertoghe waert;
Nochtan waren si bewaert
Van vesten, lieden, ende vitalien.
Nochtan keerden si ter falien,
Ende gaven hem op den grave,
Daer si grote oneere hadden ave.
Hadden si hem wel ghehouden,
Alse goede liede van rechte souden,
Ende wijs gheweest ende coene,
Al hadde die hertoghe vele te doene
Al ontrent sine pale,
Hi hadse ontset harde wale.
Nu heeft die coninc van Behem,
Ende Ghelre ende Gulke met hem,
Dertsche bisscop van Coelne mede,
Beleghen Rode, tshertoghen stede,
Ende mijn heer Jan van Beamont
Ende ander heren, die ic niet cont
Teser tijt en can ghemaken.
Ic sal vertrecken andre saken,
Ende dese dinc legghen neder,
Ende dan keren hier op weder,
Eest dat mi God Onse Here an,
Ende ic die waerheit vinden can.