Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die coninc van Vrancrike sende ane den hertoghe dat hi tote hem quame.

28.

Doen die vransche coninc wart gheware
Dat Brabant niet te winnen ware,
Soe lichtelike noch soe saen,
Als hem vore was doen verstaen,
Ende alle die heren, te waren,
Onghedaen ghekeert waren,
Ende sijn ghelt hadde verloren,
Hadde hijs wel groten toren,
Ende hem wonderets harde sere.
Nu hoert wat dede dese here:
Twee bisscoppe heeft hi ghesant
Toten hertoghe in Brabant,
Al te Brusele in die stede,
Van Sans ende van Tarenborch mede,
Die hare bootscappen hoefschelike daden,
Die hem die coninc hadde gheladen.
Toten hertoghe seiden si,
Ende tsinen rade (hi stoet daer bi):
Dat hem die coninc vriendelike
Rade dat hi in Vrancrike
Come wilde, met hem spreken,
Die coninc soude neder trecken
Ieghen hem, ende daer tracteren
Om saken, die te groter eren
Ende oec te baten ende te vromen
Hem ende den lande souden comen,
Ende dat si met groter vriendelicheden
Vergaderen souden ende sceiden.
Die hertoghe ontfinc die boden dan
Vriendelike, als hi wel can,
Ende antwoerde met rade:
Die dinc, die hem die coninc bade
Op trouwen ende op hovescheit,
Ware hi te doene al ghereit.
Dus trocken die boden thuuswaert.
Die hertoghe ghereide sine vaert,
Harde scoene ende eerlike,
Ende trac alsoe in Vrancrike.
Doen die heren dat vernamen,
Die ghesworen hadden te samen
Ieghen den hertoghe van Brabant,
Trocken si oec al te hant
Met groten moede te Vrancrike waert,
Alse die hoepten; in de vaert,
Hare claghe alsoe te doene,
Voer den coninc ende sine baroene,
Over den hertoghe, dat verstaet,
Die hem nie en dede quaet,
Dat sijs sonden hebben bate,
Wedert recht si ofte ommate.
Die vransche coninc ende here
Quam, om tshertoghen ere,
Ieghen hem neder, om dat,
Te Compiengen in die stat,
Ende te Wiaellijn daer bi;
Want aldaer soe woude hi
Houden dat parlament.
Die heren laghen hem omtrent,
Buten der stat, hier ende daer.
Den hertoghe dede hi voerwaer
Metten sinen ligghen daer bi,
Op die scoene reviere van Josi.
Die coninc, die vranssche here,
Dede den hertoghe grote ere
Doe hi sijns wart gheware;
Die coninc van Navare
Ende die grave van Stampes mede,
Die hem bestaen ten derden lede,
Ende daer toe sijnre kinder ome,
Namen tote hem groten goeme,
Ende waren, tien selven tide,
Sijnre comsten harde blide.
Die coninc ende die hertoghe waren
Dicke te samen, twaren,
Met spraken heimelike,
Onderlinghe vriendelike,
Soe dat si ten selven stonden
Met vrientscapen sijn verbonden.
Die coninc gaf sijnre dochter danne
In huwelike den jonghen Janne,
Des hertoghen sone van Brabant,
Diet lant soude comen in hant,
Met groten scatte, met vele renten.
Dus sciet daer dat parlamenten.
Dus soe moesten die grote heren
Onthoept alle van daer keren:
Hem en mochs nemmeer werden daer;
Want die coninc hadde al claer
Vernomen, ende verstaen wel,
Dat alle die heren fel
Den hertoghe waren, ende onvrient;
Ende dat hijs niet hadde verdient.
Ende onlanghe na dat gone
Sende die hertoghe sinen sone
Eerlijc te Vrancrijc waert,
Alsoet die coninc had begaert,
Ende, daer na saen, soe bleef doot
Die Joncvrouwe, daer rouwe groot
Omme was in Vrancrike.
Doen sende die coninc eerlike
Dat kint in Brabant weder.
Nu hoert wat gheviel seder.