Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die hertoghe lach te Helleshem ende den vianden strijt boet.

26.

Die wile dat die hertoghe lach
Stille, als ic dede ghewach,
Alsoe dat hem die reghen niet
Van daer trecken en liet,
Quam die grave van Hollant dare
Ghevaren op ene rosbare,
Om te sprekene den hertoghe,
Ende te proevene oft hi moghe
Soene maken ofte vrede,
Daer hi alse een here aen dede.
Alse hi daer hadde gheleghen doe,
Ondervinden wie ende hoe
Hi dorloghe mochte stillen,
Ende hi wiste shertoghen wille,
Trac hi henen, ende voer voert
Te Sintruden, in die poert,
Ende provede ende ondersochte
Wat hi daer vinden mochte,
Ane die heren ten payse waert.
Doen vant hijt daer soe hart
Dat hem die pays al ontvacht;
Want si waenden, met haerre cracht,
Brabant winnen lichtelike,
Al warer toe noch een rike.
Die grave ontboet den hertoghe,
Dat hi dade tbeste dat hi moge,
Hi en can ghene payselike saken
Metten vianden ghemaken.
Die hertoghe dochte, in sinen moet,
Dat hi, om haren overmoet,
Armen lieden, alsoe houde
Niet verbranden en soude;
Want ane die wrake scade leghet,
Al eest datmens selc stont pleghet;
Noch op Sinte Lambrechs eighen
Branden, slaen, en woudi, noch dreighen.
Den vianden ontboot hi te hant
Dat si lieten roef ende brant,
Hi wilt becorten tenen male
Op dat einde van sinen pale,
Ende velt leveren ende striden
Ieghen al dat in haer siden
Met hen daer comen mach;
Ende daer toe sette hi den dach
Des woensdaghes daer naest;
Ende wouden sijt meer hebben ghehaest,
Soe hadde hijt oec liever alsoe,
Ende dat si hem lieten weten hoe
Si hem hier toe wilden keren.
Doen en was daer niemant van dien heren,
Bisscop, grave, noch ander vorste,
Die ten stride comen dorste:
Het sceen si hadden alle vaer.
Deus! wat sochten si daer?
Waenden si winnen tlant
Sonder striden, metter hant,
Ende die Brabanters henen blasen
Van den velde, alse hasen?
Neen si, een twint niet nochtan.
Ic en sach nie soe meneghen man,
Als ic sach opten sondach,
Daermen theerscouwene besach,
Noch ghelaten soe vromelike.
Daer en was mate noch rike,
Hem en dochte, in sijn versinnen,
Strede men, hi soude verwinnen.
Aldus en wouden alle die heren
Ieghen enen here niet keren
Ten stride, noch baren opt velt.
Dus namen si des conincs ghelt;
Maer om sinen wille, alse ghi siet,
En woudense emmer vechten niet.
Dat en es gheen recht van soudenieren,
Die wapene selen antieren.
Die coninc van Bemen ontboet
Den hertoghe weder, al bloet,
Dat hi niet striden en woude;
Maer dat hi hem scaden soude
Binnen twee daghen ofte drien,
Ende dan thuuswaert soude tien.
Ende weder comen alst luste hem.
O edel coninc van Behem,
Ghi die sijt soe hoghe van moede,
Ende comen van soe edelen bloede,
Ende noit en versaghet u,
Hoe macht comen dat ghi nu
Den hertoghe niet en dorst sien
Op een velt, ja den ghenen dien
Die ghi ghedreicht hebt menich jaer,
Ende viant hebt gheweest soe swaer,
Ende ontseght hadt, als ghi wel wet,
Van live ende van goede met?
En hoerde tuwer eren niet
Dat ghi den strijt nu achter liet,
Daer ghi uwen viant, tien stonden,
Op een velt mocht hebben vonden,
Ende ghewroken uwen evelen moet,
Daert u alsoe siene stoet,
Daer ghi uwer sestiender waert
Van landsheren, in die vaert.