Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe de coninc van Vrancrike screef an den hertoghe, ende hoe heer Robbrecht van Artoys in Brabant quam.

24.

Nu hoert voert, van daer ict liet:
Nu alse coninc Jan siet
Dat hi ghehelpen en can niet
Reinoute, hadde hijs verdriet
In sinen sin, ende groten toren;
Want borch ende lant waren verloren;
Doch heeft hi raet ghevisiert,
Dat hi in Vrancrike es ghekeert,
Ende den coninc ghebeden dan
Dat hijs hem wille nemen an,
Hi ende Reinaut willen al
Houden, dat hi segghen sal;
Eest dat hi den hertoghe bedrive
Dat hijs oec te hem wart blive.
Die coninc hoerde dese bede,
Die coninc Jan an hem dede,
Ende sende letteren al te hant
An den hertoghe van Brabant,
Daer in dat hi dus screef hem:
‘Want die coninc van Behem,
Ende Reinout van Valkenborch mede,
Van allen twiste ende onvrede
Die tusschen u lieden ye waren,
In mi bleven sijn, te waren,
Soe willic ende beghere dat ghi
Des oec altemale blijft in mi
Ende te minen segghene hier af staet.’
Doen die hertoghe ende al sijn raet
Wel verstonden ende hoerden
Van der lettere dese woerden,
Wonderets hem sere te hant;
Want hi borch, rente, noch lant
En hilt van den vranschen coninc.
Te rade wart hi, om dese dinc,
Dat hi senden soude ter vaert,
Besceidene boden ten coninc waert,
Die de dinc alsoe bedreven
Dat dat bliven es achter bleven;
Want die hertoghe, om niemans wille
En woudes bliven, lude noch stille,
In iemande die leefde doe.
Sinder soe ghevielt alsoe
Dat mijn heer Robbrecht van Artoes
In Vrancrike wart soe vriendeloes,
Dat hi ballinc daer in wart,
Ende stoet hem doe alsoe hert
Dat hi vrienden ondersochte,
Daer hi ter noot sculen mochte,
Soe dat hi in Brabant quam danne,
Tote sinen neve hertoghe Janne,
Ende claghede hem sinen noot,
Hoe hi, met onrechte groot,
Uut Vrancrike ware verdreven.
Den hertoghe ontfermde sijns neven
Ende heeftene ontfaen maechelike,
Ende opende hem sijn hertoechrike,
Sinen penninc in te verteerne.
Sonder ieman iet te deerne.
Alse die coninc heeft vernomen
Dat heer Robbrecht dus es comen
Om te sine in Brabant,
Ontboet hi den hertoghe, te hant,
Dat hien ute sinen lande doe saen,
Ofte dat hien hem sinde ghevaen,
Of hi salre anders toe doen.
Den hertoghe verwonderde doen
Harde sere van dierre dinc;
Want hi niet en hilt van den coninc.
Brabant es sijn eighen lant
Alse verre als duert trechte Brabant:
Hi en heefter ghenen here af
Dan Gode, diet al gheeft ende gaf:
Drie steden sijn daer in gheset,
Nivele, Lovene, Brusele met,
Ende tlant datter leghet ontrent.
Die rechte pael es mi onbekent:
Die Demere sceidet na minen waen,
Als ic ane andere hebbe verstaen.
Sijn ander lant, oest ende noert,
Hout hi van den keiser voert,
Ende van Vrancrike niet een oert.
Van der materien nu hoert voert.
Om dat die hertoghe alsoe houde
Tconincs wille niet doen en woude,
Ende sinen maech af gaen alsoe,
Wart die coninc sijn viant doe.
Dit vernam saen die coninc Jan,
Die hier om was een blide man
Dat die vransche coninc ware
Den hertoghe aldus contrare;
Want hi nu over waent comen,
Te sijnre eeren ende te sijnre vromen,
Sijns willen te Brabant waert,
Dat hi langhe hadde begaert.
In Vrancrike es hi ghekeert
Ende heeft den coninc daer gheleert
Hoe men Brabant sal winnen,
Ende met morselen ontghinnen,
Ende hoe elc sal hebben sijn morseel:
Nochtan lieten sijt al gheheel.