Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van den coninc van Bemen ende van den Oestheren.

23.

Al es die coninc een groot here.
Ende waerdich alre eren,
Milde, vrome ende coene,
Ende daer toe eens keisers sone,
Ende van sinen daghen vele ghedaen,
Nochtan, weet wel, sonder waen,
Dat hi hem in dese dinghen
Versuumde al te sonderlinghe,
Dat hi niet ane sach die hoefschede,
Die hem sijn neve die hertoghe dede,
Dat hine soe goedertieren comen liet
Tsijnre vrientscap, als ghi siet,
Na dat hi hem hadde ontseit
Sonder enighe redelicheit,
Ende dat hi, om sinen wille allene,
Ende om ander dinc en ghene,
Vore Valkenborch op brac,
Ende onghedaen thuuswert trac,
Daer hi, beide borch ende viande,
Beloken hadde in sijn hande,
Ende cost ende pine te nieute liet.
Die de dinc te rechte besiet,
Soe en hoert het niet te sijnre edelheden,
Dat hi den hertoghe soude leden,
Alsoe hoghen prince ende here,
Met eneghen ghevensden kere,
Ende sijn beste maech oec mede,
Die hem anders niet en dede
Dan alle doeght ende waerde,
Soe wanneer dat hijs beghaerde:
Daer omme hevet Reinout ontgouden,
Niet allene met sine scouden,
Maer om tghespan van sinen maghen,
Die hem wouden hulpen draghen
Dorloghe, ieghen Brabant:
Die hebbene meest ghescant
Ende van beghinne oec onteert.
Wat helpt hier af vele gheleert?
Al dat ye over Mase sat
Was Brabande oec ghehat;
Want si van herten beniden
(Ende selen doen tallen tiden)
Des hertoghe grote rijchede,
Ende sijns lants neringhe mede,
Des si niet en hebben daer,
Dat hem is harde swaer:
Dit es meest dat hen let,
Want si ghenoten gherne met,
Ende hebben ghebeten, menich jaer,
Ane slants cant, hier ende daer;
Maer nochtan, tallen malen,
Behoudet Brabant sine palen,
Ende setse oec meer ute waert,
Wien lief es ofte deert.
Ghi oestheren, weet wel dat,
Ghi liet den leu slapen bat
Dan ghien dicwile aldus wect;
Want alse hi sine lede uut strect,
Ende ghien in die side hebt ghenoept,
Soe sidi deerste diet becoept;
Ghi weet wel dats hem niet ontgaet,
Soe waer hi sine clauwe in slaet;
Ende ghien laet hem raste hebben,
Hi haelt u af al toten rebben;
Want ghien noit en wecket, tote nu,
Hi en trac een groot morseel van u.
Ghi nopet wilen ene waerf
Heinrike, die te Coelne staerf,
Soe dat hi sinen clauwen verhaven
Heeft, ende gevaen twee graven
Van Hollant ende van Ghelre mede:
Dit vintmen wel ter waerheide.
Ghi nopet na, voer waer gheseit,
Sinen sone, die te Vileir leit,
Soe dat hi met sinen clauwen scarp
Randenrode ter neder warp,
Ende voer Coelne logierde,
Ende al tlant assaelgierde;
Ende daer toe oec trac hi na hem
Beide borch ende tlant van Dalem.
Daer na nopedi, te waren,
Janne, die sterf ten Baren,
Daer ghi af wout hebben proye;
Dat u verghinc te vernoye;
Want doen ghi verwect hat den leu,
En waren sine tande niet soe sleu
Hi en verbeet der uwer wale
Twelf hondert bi ghetale,
Op ene ure van enen daghe;
Ja meest al u beste maghe
Bleven daer doot ofte ghevaen,
Ende hem moeste mede in hant gaen
Van Lymborch dat edel lant,
Dat noch hoert toe Brabant.
Voert weckedi sinen sone,
Dander Jan hiet die ghone:
Dese trac, tuwer confusen,
Met heercrachte tote Rijckelichusen,
Dat verre es over den Rijn,
Al wast u leet, het moeste sijn:
Die borch wan hi onghelet;
Wassenberghe wan hi met,
Dat noch al tote Brabant hoert.
Wat soe daeddi na voert?
Ghi en const ghedoghen niet
Dat dese jonghe leu sliep iet,
Om dat hi cleine hadde die clauwen.
Ghi wanet nu wel verhawen
U scade ende u verlies:
Sine clauwe sloech hi bi dies
In Sittert, die goede stede.
Noch soe hadde hi gherne vrede
Ghehat, hadde hi ghemoghen;
Maer ghi en constes niet ghedoghen,
Alsoe u altoes ghebrect,
Ende hebt echt den leu ghewect,
Dies hi niet wel en conste verdraghen,
Ende heeft sine clauwe gheslaghen
In Valkenborch, dat u es cont,
Ende al gheworpen in den gront,
Ende uut gheset sine pale.
Ghi heren, noch radic u wale
Dat ghi desen leu voert
Slapen laet, al onghestoert,
Ende danct Gode, lude ende stille,
Dat in rasten hi leven wille,
Ofte u en blijft cappe noch coveel;
Want hi ontrect u een morseel
Telken dat ghien verseert:
Ghi hebt hem orloghen gheleert
Dies hi wel hadde ontbeert;
Ghi en weet niet wat u deert;
Eest dat ghien laet gherast,
Ende te hem waert niet verre en tast,
Hi en doe u arch nemmermere,
Maer doeghet groet, ende ere
Mach u altoes van hem ghescien,
Cont dien wel ghehouden in dien.