Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe Reinout wart gheleght te Ghenape, ende hoene sijn maghe verborchden.

18.

Nu alse Reinout dat sach,
Die te Lovene in haechten lach,
Dat die coninc ware viant
Des hertoghen van Brabant,
Woude hi, bi desen saken,
Hem van daer sijnre straten maken,
Sonder weten shertogen,
Om dat hi te bat soude moghen,
Overmids des conincs plechten,
Den hertoghe wedervechten,
Dat hi niet en dede sonder raet;
Want die coninc, dat verstaet,
Hadde te bat sijn orloghe
Ghehouden ieghen den hertoghe,
Hadde hi Reinoute ende sijn lant
Wel ghehadt in sijn hant;
Maer doen die hertoghe wiste stille
Wies dat Reinout hadde wille,
Dede hien nemen, metter vaert,
Ende voeren te Ghenapie waert,
In sijn vast prisoen daer,
Daer hi in lach wel twee jaer,
Eer hi ute mochte comen,
Te sinen groten onvromen,
Op grote vaste sekerheide.
Sine borghen worden, alsmen seide,
Die bisscop van Ludeke der stede:
Van Hollant ende van Ghelre mede
Die graven waren daer oec in.
Op ene summe, meer noch min,
Borchden si hem, ten selven stonden,
Van xxi dusent ponden,
In te comene tenen daghe;
Ende waert dat hijt verlaghe,
Dat si dan emmer souden
Van dier somme sijn ghehouden,
Ende den hertoghe over gheven.
Dit was beseghelt ende bescreven.
Aldus, in desen doene,
Quam hi uten prisoene:
Maer hi brac trouwe ende ghelof
Ende ghinc sijnre vorwarden of;
Want hi en quam weder niet,
Daer hem af quam groet verdriet,
Alse ghi nu hoert ende siet.
Sine borghen hi in fauten liet,
Ende brac al gader sine gheloven;
Maer op slaen ende op roven
Sette hi den moet na dat,
Ende sonderlinghe op Tricht die stat,
Die hi bereet vroech ende spade,
Ende dede hem grote onghenade,
Dat hier blijft al ongheseit.
Maer hi hadde daer toe beheit
Van heren, als men seide doe,
Die hem troest gaven hier toe:
Deen was van Bemen coninc Jan,
Shertoghen moyen sone nochtan,
Dertsche bisscop van Coelne der stede,
Ende vele graven daer toe mede,
Der welker ic swighe stille,
Om hoers selfs eren wille.
Men woude dat voerwaer weten,
Dat hem theerscap hadde vermeten,
Al meest tusschen Mase ende Rijn,
Waert toe come ende moest sijn
Dat die hertoghe over Mase quame,
Ende logieringhe daer name,
Ende hens verbeiden dorste opt velt,
Dat si dan souden sijn ghetelt
Alsoe breken, ende neder vellen,
Dat mer ewelike af soude tellen,
Ende dat hi soude, al tenen gader,
Ontghelden dat sijn ouder vader
Ende sijn vader hadde ghedaen,
Eer hi hem van daer mochte ontgaen.
Dit was daer gheconfirmeert
Alse men seide, ende bescaertereert;
Hier af liep ghemeene mare
Dat dit seker waer ware.