Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die coninc van Beme den hertoghe ontseide ende ander dinc.

17.

Hier na quamen Reinouts maghe,
Die den voet niet hadden traghe,
Hem met rade bi te stane doe,
Ende maecten sinen pays alsoe,
Dat die hertoghe Sittert die stede
Behouden soude, ende Herle mede;
Ende Reinout soude Tricht die poert
Onghemoit laten voert.
Oec waren daer toe met
Ander vorwaerden gheset
Die mi niet en sijn cont;
Maer dese pays die stont
Onlanghe, weet wel dat,
Tusschen Reynoude enter stat;
Want die gront bleef altoes quaet
Tusschen hen, hoe dat gaet,
Soe dat Reinout moeste comen doen
Al tote Lovene int prisoen,
Alse des hertoghen ghevanghen;
Maer hi mochte wel ganghen
Daer hi woude, in die stede,
Ende buten oec riden mede;
Op dat hi savents quam weder.
Nu willic dit legghen neder,
Ende vertrecken een lettelkijn
Des saen een einde sal sijn.
Nu, doen Reinout te Lovene lach,
Alsic u te hant dede ghewach,
Quam van Behem coninc Jan
(En weet wat hem ghinc an),
Al tote Brusele in die stat,
Ende seide tote den hertoghe dat,
Met heten ende met sterken sinne:
Dat sijn moeder die keiserinne
Ghedeelt en hadde, clein noch groot,
Van shertoghen haers vaders doot,
Ende hiesch dat men hem voldade.
Die hertoghe antwoerde met rade,
Mids enen sinen riddere sciere,
Van Levedale mijn heer Rogiere,
Die den coninc seide al dare:
Dat en gheen recht en ware,
Ende dat men noit en scoude
Dat dochter deilen soude
Ane hertoghen erfachtichede,
Waert laghe, in eneghe stede;
Maer het moeste den sone behoren;
Ende woude hijs een vonnisse horen
Hi soude versamene alle sine baroene,
Ende waert al ghereet te doene,
Oft het den sweerde soude volghen.
Die coninc wart seer verbolghen,
Ende seide: alsoet hem goet dochte
Hi sout keren, soe hi eerst mochte,
Ende sciet wech, met moede swaer.
Dus soe was die hertoghe daer
Ontseit, al en waest niet scone
Van den coninc sijnre moijen sone.
Hi dede den coninc groot quaet
Die hem gaf desen raet,
Want sijn eesch, sijt seker das,
Ieghen recht ende redene was.
Hertoghe Jan, sijn ouder vader,
Was doot eer sconincs vader,
Menich jaer ende meneghen dach;
Nochtan en dede sijn vader ghewach
Van ghedeile, cleine noch groot,
Al van sijns sweers doot,
Die soe wijs was ende soe vrome
Dat hi keiser was tote Rome,
Ende node soude hebben ghesweghen,
Hadder sijns rechs yet in gheleghen.
Na dat dit gesciede te hant,
Gaf grave Willem van Hollant
Sine dochter in huwelike
Van Almaengien coninc Lodewike;
Ende die feeste die heren wouden
Tote Aken in die stat houden:
Daer soe woude coninc Jan
Alsoe machtich comen dan,
Dat hijs en hadde, min noch mere,
Te scaffene met eneghen here.
Alse die hertoghe vernam die dinc,
Hoe hem besette die coninc,
Soe woude hi oec te desen
Spele soe machtich wesen,
Dat hijs, te dier stonde,
Met al dien dat men vonde
Tusschen den Rijn en ter Mase,
Niet te doene hadde ene blase,
Al waers oec vele meere,
Ende dede te hant, als een here,
Sijn herberghe nemen tAken
Ende soe grote provance maken,
Ende soe eerlijc, dat vore dien
Des ghelike cume was ghesien.
Hi dede oec cleden met nuwen clede
Ridders ende cnapen bede.
Doen die brudegom ende die grave
Die waerheit wisten hier ave,
Trocken si, metter vaert,
Hare feeste houden tot Coelne waert,
Bat af van shertoghen palen;
Want si kinden harde wale
Dat die Brabanders haren here
Gherne houden in die ere.