Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe des bisscops liede Haren velden, ende hoe men Sittert op gaf.

15.

Nu comt die bisscop van Ludeke, te waren,
Die Mase neder ghevaren,
Te Tricht in der stede;
Want sine liede waren mede
Ghelijc den anderen bescat,
Ende woude oec wreken dat:
Over die Mase trac hi met allen,
Ende es vore Haren ghevallen:
Dat was een vast toren, sonder waen,
Die bi Tricht was ghestaen,
Die de porters sere dwanc,
Ende scade hem, an haren danc.
Die bisscop den toren wan
Met ghewapender hant dan;
Ende al dat hire in vant,
Papen, ridderen ende seriant,
Dat moeste al ten sweerde gaen,
Sonder een, hebbic verstaen,
Die wel conste spreken walsch:
Hi greep een bedde op sinen hals,
Ende gheliet oft hi vrient ware,
Ende riep daer al openbare:
Je rai tant ors de fu;
Mon sier dormera sur su.
Ende alsoe ontghinc hi daer.
Dit hoerdic segghen over waer.
Die toren wart tier selver stont
Te broken, al tote in den gront,
Dat dien van Tricht dochte goet spel;
Want si saghen haren wille wel.
Die hertoghe dede maken
Van werke alle saken,
Daermen die poert mede soude winnen.
Alse die van binnen dat bekinnen
Datmense emmer sal bestoken,
Hebben si alsoe gesproken
(Om dat si duchten haer leven),
Dat si op hebben ghegheven
Die poert den hertoghe saen,
Om dat si selve moghen ontgaen,
Ende haer lijf onthouden vri.
Aldus soe ontghinghen si,
Ende voeren danen si quamen,
Met scanden ende met blamen.
Vele liede waren gram nochtan
Datmen die poert met striden niet en wan,
Ende al ten sweerde hadde ghedaen;
Maer diet te rechte wille verstaen
Soe en mesdede die hertoghe twint,
Die noch maer en was een kint,
Dat hi dede sine goedertierenheit dan,
Ane vele soe vromer man,
Die in sijnre macht soe vast waren
Dat si hem niet en mochten ontfaren.
Elc diet wel wille mecken
Salt tot sijnre edelheit trecken.
En was noit here wel bedacht
Die op stat om winnen vacht,
Die hi hebben mochte sonder strijt.
Karle oec in sijnre tijt
En plaeghs niet, noch andre heren,
Daermen alle wijsheit ane mach leren;
Maer die werelt es nu soe fel,
Een mensche en doet nemmer soe wel
Men keret targhe, dats jammer groot.
God betert saen, het is noot.
Alse die soudeniers ute souden varen,
Die in die poert beleghen waren,
Die waren ints hertoghen gheleide,
Soe quam doen, sonder beide,
Die ghemeente toe ghelopen
Voer die poert, met groten hopen,
Ende hadden hen bina tlijf ghenomen,
Haddense hen moghen toecomen;
Maer men sloet die poert toe.
Die hertoghe moeste selve doe
Met haesten darwart jaghen,
Ofte si haddent al verslaghen.
Doen droeghen si hem op te hant,
Ende die hertoghe besettet van sijnre hant
Sittert ende Harle, metter vaert,
Ende keerde aldus thuus waert.
Op Sinte Laurens dach was dat
Dat men op gaf die stat,
Int jaer Ons Heren, weet voerwaer,
Dertien hondert ende xviij jaer.
Mede ghesciede int selve jaer
Onder die coyen sterfte swaer;
Want si storven op, al rene:
Van tien bleeffer cume ene,
Ende niemant en dorste er eten
Runtvleesch; ende oec moghedi weten
Dat een harfst quam daer naer,
Harde droeghe, int selve jaer.