Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die hertoghe Sittert belach ende watter gesciede.

14.

Nu es die hertoghe ghetoghen
Over die Mase, sere vermoghen,
Metten scoensten here dat voer dien
Noyt over Mase wart ghesien.
In des heren lant trac hi doen saen.
Daer sachmen den roec op gaen
Achter, vore, in allen siden.
Voer Sittert vielmen tien tiden;
Want dat was die stercste veste,
Ende die meeste poert, ende die beste,
Die iewers in dien lande stoet.
Ende dat volc hadde sijn goet
Al ghevlucht in die stede,
Ende si vloen daer in mede.
Twee vesten soe waren daer,
Wel ghewatert voerwaer,
Met enen goeden planckise,
Ridders ende knapen van prise
Waren daer comen, omme dat
Dat si houden wouden die stat,
Tote driehondert, als wijt kinnen,
Sonder die porters van daer binnen.
Daer soe was een ave,
Van Verrenborch die grave.
Die here van Tonenborch wasser mede,
Ende die voeght van Coelne der stede,
Ende menich ander stout man
Die ic ghenoemen niet en can,
Die de beste van orloghen waren,
Diemen vinden mochte, te waren,
Rechte op Sinte Peters dach,
Die int beghin van oestmaent lach,
Wart die stede al omme ende omme
Met here beleghen teenre somme,
Ende opten selven dach, sonder waen,
Soe wart daer een toeloep ghedaen
Harde vreselic op die stede,
Ende al sonder voersienhede,
Met enen ghelope, men wiste hoe.
Nu hoert hoe dat quam toe.
Die van Lovene, die, te dien tiden,
Ghelogiert waren ter wester siden,
Trac een deel voer die baelie,
Ende stormden, sonder falie,
Dat sise wonnen te hant,
Ende met viere hebben verbrant.
Die van Mechelen, die dit hoerden,
Die ghelogiert laghen int noerden,
Scaemden hem, om des wille
Dat si souden ligghen stille,
Ende liepen, alse volc verwoet,
Ter poerten, die hem naest stoet.
Met enen assaute groot:
Men warp daer harde ende scoet
Van binnen uutwaert, metter vaert.
Ende van buten weder inwaert.
Alse die van Antwerpen dat saghen.
Die oest aen den berch laghen,
Riepen si: ‘Dese onnere
En verwinnen wi nemmermere,
Dat wi stille ligghen, tesen tiden,
Alse die van Mechelen ende Lovene striden.’
Dus liepen si onghescaert,
Sonder raet, ter stat waert,
Ter porten waert die hem was na,
Ende van den lande van Breda
Quamen oec toe haestelike
Die daer streden vromelike,
Die dat vorste baeliken te hant
Met viere hadden verbrant.
Daer wert dat assaut groot;
Want men warp ende men scoot.
Beide van binnen ende van buten;
Men hoerde dat ghescutte ruten
Om die oren even dicke.
Dat gheduerde een soe lanc sticke
Dat die ghene die laghen boven,
Die men te rechte wel mach loven,
Soe moede waren van desen spele
(Want haerre en was niet vele)
Dat si opt falgieren waren.
Hier en binnen lieten sijt varen.
Die van Lovene, bander side,
Die niet en wisten van dien stride,
Keerden ten tenten achterwaert.
Doen liepen over, metter vaert,
Die binnen hadden ghestreden,
Ende quamen met haesticheden
Den andren te hulpen, sonder sparen,
Die doen al verwonnen waren.
Dus ghewonnense metter spoet
Saen weder macht ende moet;
Ende alse dien van buten dochte
Dat men gheen orboer doen en mochte,
Keerden si achterwaert, ter selver stont,
In voete ende in beene sere ghewont.
Dompelic was die dinc bestaen
Ende sonder raet toe ghegaen,
Ende wantmer rieselike toe ran
Soe schietmer dompelike van.
Den vroeden lieden wast leet
Datmen toe ghinc soe ghereet.
Die ghemeente en mochte nieman keren.
Daerbi scaemden hen die heren.
Die van Mechelen der steden
Waren die daer lanxt streden;
Maer het was al ieghen spoet,
Om datmen dompelijc de dinc bestoet.