Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe dat orloghe began opten here van Valkenborch.

13.

Doen keiser Heinric was verstorven
Ende met venine verdorven,
Daer scade ane lach den kerstenrike,
Waert coninc, in den duutschen rike,
Lodewijc, sijt seker das,
Die broeder shertoghen van Beyeren was,
Want hi die coren hadde ghemeine,
Sonder den bisscop van Coelne alleine:
Hi woude, wien lief wien leet,
Van Oestrike, hoe dat gheet,
Den hertoghe coninc maken,
Ende met crachten bringhen tAken,
Ende Reinout, van Valkenborch here,
Pijnde daer toe harde sere
Hoe dat hien mochte brenghen daer toe;
Want si waren ghemaghe doe;
Maer Lodewijc hadde ter hulpen sijn
Enen, tusschen der Mase enten Rijn,
Die den andren te machtich was,
Den grave van Gulike, gheloeft mi das,
Die Lodewike brachte scone
TAken toter conincx crone,
Ende weder gheleide met eren,
Ondancs al der ander heren.
Alse die bisscop sach dat
Trac hi te Bonnen in die stat,
Ende croenden in die kerke dare.
Dits te hoerne vremde mare
Den hertoghe van Oestrike,
Coninc int Almaensche rike;
Ende wouden beide coninc wesen,
Ende orlogheden langhe na desen;
Maer die bisscop ende die hertoghe
Lieten int leste dat orloghe,
Ende keerden thuus, moede ende mat;
Want hen ghebrac hulpe ende scat.
Nu ben ic eerst comen dan
Daer ic dit al omme began.
Om desen twist, dien ghi hebt ghehoert,
Soe bleven onvriende voert
Gheraert, grave, van Gulike here,
Ende Reinout van Valkenborch sere,
Dat enen tijt gheduerde,
Dat deen sinder sere besuerde.
Die haet tusschen die twee wies
In lanc soe meer, gheloeft mi dies,
Soe dat ten lesten ute brac
Dovermoet, die hen stac
Int herte, in beiden siden,
Soe dat si, ten lesten tiden,
Orloghen ghinghen onderlinghe.
Oec soe vielen daer toe ander dinghe,
Daer bi die haet niet was ghecleent;
Want ten naten es lichte ghereent.
Elc stichte in anders lant,
Daer hi mochte, roef ende brant.
Wat holpe dat ict maecte lanc?
Int leste wart, ane sinen danc,
Die here van Valkenborch ghevaen
Ende te Nideghe opt huus ghedaen,
Ende wart bescat soe swaer
Eer hi ute mochte van daer,
Dat hi sijn volc bescatte mede;
Ende oec die van Tricht der stede
Bescatte hi, sonder verdrach,
Van goede dat onder hem lach.
Si baden den hertoghe haren here
Dat hise hier af te rechte kere.
Die hertoghe die ontboet
Den here, met ernste groet,
Dat hi hem thare weder gave,
Ende onghepant liete haer have.
Die here antwoerde: het ware sijn recht.
Dus soe wies daer een ghevecht
Tusschen Tricht ende dien here,
Dat in beiden siden scaedde sere.
Int leste dede die here soe vele
Dommer overmoedigher spele,
Met slane, met rove, ende met brande,
Dat die hertoghe, doer die scande,
Die dinc moeste weder staen,
Ende gheboet ten orloghe saen,
Ende trac over Mase, metten scoensten here,
Dat noit here ter were
Over Mase hadde voer dien dach,
(Dat seide meneghe diet sach)
Dore Tricht liden, der steden,
Beide te voet ende ghereden,
Elke stat, elke meyerie
Bi hare, ene sonderlinghe partie.
Eer si doer die stat gheleden
Men soude verre hebben ghereden.
Ic wane dat noit en ghesciede,
Dat een kint soe vele liede
Ute sinen lande leide alse nu,
Omme vechten, dat segghic u.
Men seide te voren, in waren dinghen,
Dat die hertoghe niet soude moghe brenghen
Sijn volc uut, al pijndijs hem sere.
Hier op verliet hem die here
Van Valkenborch, heer Reinout,
Ende hielt hem stijf ende stout.
Die dat seide, dats ware tale,
En kende die Brabanters niet wale;
Want ten sijn liede onder der sonnen
Die haren here bat onnen,
Ende eer wreken sine scande,
Op dat hi hem selven set ter ande.