Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe Otte van Buren Tiele wan ende beroefde.

12.

Sinter dat ic desen boec liet
Ende beloec, soe ghi hier siet,
Soe sijn ghevallen saken,
Die ic u cont wille maken.
Otte van Bueren, Alaerts sone
(Int lant van Ghelre woent die gone)
Beclaghede hem van dien hertoghe,
Dat hi hem sine vorwarde ontoghe,
Dien hi sinen vorders hadde ghegheven,
Sinen vader wel bescreven.
Ende als hi sach dat niene bescoet
Dat hi volghede, ens hem verdroet,
Quam hi met ghewapender hant
Ghevaren ins hertoghe lant,
Tot voer Tiele der steden,
Met hulpen dien hi hadde verbeden.
Alse die van Tiele dat vernamen
Quamer een deel ute te samen,
Ende hebben Otten met stride bestaen;
Maer Otte heeftse ontaen
Ende ghescoffiert haer conroet,
Ende een deel bleeffer daer doot.
Den vluchtighen volghde hi na doe,
Ende quam in die poert alsoe.
Oec seide men, sijt seker das,
Dat si van binnen verraden was.
Doen beroefde hi die stat,
Ende dede al gader, dat
Men driven mochte ofte draghen,
Laden op meneghen waghen,
Ende voeren in sinen behoude,
Daer hijt seker hebben woude.
Al was die hertoghe tonghemake
Traechlike sette hi hem ter wrake;
Want hi noch was een kint,
Ende ute hem selven dede twint.
Ende sijn raet oec, alse quam die claghe,
Was ten orloghe harde traghe.
Men lude clocken, men stac banieren;
Maer in gheenre manieren
Soe en constemen daer toe comen
Dat mens wrake hadde ghenomen,
Oft dat mens pine hadde bestaen,
Ofte iet daer toe ghedaen.
Selke liede seiden, het quam bi dien
Dat men des hadde ontsien,
Dat die twist mochte verseren,
Tusschen der ghemeente enten heren,
Die in hate ende in nijt
Ghestaen hadden langhe tijt;
Selke liede waenden das
Dat ment liet, dat dat was
Om sgraven wille van Hollant,
Wiens suster Otte te hant
Ghetrouwet hadde, als ict versinne;
Maer het was ene bastaerdinne.
Maer engheen ontscout van desen
En dunct mi redelic wesen
Dat die hertoghe, soe groet een here,
Selke scade ende selke onnere
Onghewroken soude laten.
Sint, al tote Hoechstraten,
Was die pays ghemaect doe.
Daer quam die grave van Hollant toe
Ende die grave van Ghelre mede,
Diet perlament aldaer ter stede
Met Otten hilden, dat verstaet,
Ieghen den hertoghe ende sinen raet.
Doch maecte men alsoe den soene
Dat Otte quam in den prisoene,
Te Lovene, in die goede stat.
Maer onlanghe na dat
Wart hi ute ghelaten,
Ende voer quite sijnre straten;
Dat wonder was, sonder waen.
Aldus es Otte ontgaen
Dier groter misdaet ende onstaen.
Dat heeft toe bracht ende ghedaen
Grave Willem van Hollant,
Dien hi vrient bi den hertoghe vant;
Want hadde die hertoghe gheweest dan
Van jaren ende van sinnen een man,
Ten hadde alsoe niet moghen wesen.
En willer nemmeer af lesen.
Nie en ghesciede Brabande
Selke fortce noch selke scande
Dat onghewroken bleef.
En weet wie toe dreef
Ofte wies die scoude waren.
Dit was in Ons Heren jaren
Dertienhondert xv ende twee.
Nu hoert hier noch mee.