Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van den anderen Janne, ende dat bi sinen tiden gheviel.

Dat III Capittel.

Alse doot was dese edele man
Bleef hertoghe sijn sone Jan,
Die ghewonnen was, als ict las,
An Margrieten, die dochter was
Grave Gioets van Vlaendrenlant.
In desen tiden, es ons becant,
Begonste dat orloghe, starc ende groot,
Daer menich mensche om bleef doot,
Tusschen Vlaendren ende Vrancrike.
Noit man en sach dies ghelike,
Sint dorloghe van Troyen inde;
Want, alsoe ict bescreven vinde,
Soe en duerde dat orloghe swaer
Luttel meer dan tien jaer;
Maer dorloghe tusschen Vrancrike
Ende Vlaendren stoet bitterlike
Meer dan twintich jaer, even groot,
Dat meneghen man brachte ter doot,
Daer menich strijt binnen wart
Ghevochten, starc ende hart,
Daer hen die Vlaminghen met groter eren
Verweerden ieghen alle die heren,
Ende sloeghen den coninc ave
Meneghen prince, meneghen grave,
Ende sonderlinghe voer Cortrike;
Want ic wane dies ghelike
Van dode soe vele goeder liede
In dese werelt nie en ghesciede,
Sint dat Roelant ende sijn ghesellen,
Daer ghi wel af hebt horen tellen,
Te Ronchevalle versleghen bleven;
Want voer Cortrike verloren tleven
Die beste ridderen sekerlike
Die men vant in Vrancrike,
In Brabant, in Henegouwe:
Daer men om dreef groten rouwe.
Die van ridderscappe, ter waerheide,
Die beste waren van kerstenheide
Bleven verslaghen, tharen scanden,
Van volres ende van wevers handen.
Daer bleef die edele ridder doot
(Dat Brabande was scade groot)
Van Brabant mijn heer Godevaert,
Een stout ridder ende een waert,
Die broeder was des edels Jans,
Daer ic u ave seide te hants.
Oec blever doot, met hem doen,
Sijn sone mijn heer Jan van Viersoen,
Die jonc was noch van daghen,
Dat sine maghen noch moghen claghen.
Daer soe bleven oec met hem
Van Wesemale van Boutersem van Walem
Die Baenrotse, coen ende stout,
Van den Eechove mijn heer Arnout,
Mijn heer Jan, sijn sone mede.
Oec bleef, ter selver stede,
Mijn heer Laureins Volkaert also wel,
Een dapper ridder ende een snel;
Van Walhem oec des heren sone,
Een scoen riddere ende een coene;
Van Wilre mijn heer Heinrijc,
Die vrome riddre ende eerlijc.
Oec soe bleef, ter selver stat,
Mijn heer Arnout vander Hofstat,
Met drie sijnder suster kinder,
Daer beide, meere ende minder,
Groten rouwe omme dreven.
Oec verloren daer tleven
Mijn heer Gheldolf van Winghen,
Mijn heer Willem van Redinghen,
Ende groot ghetal van knapen
Die wel vrome waren ten wapen,
Die ic al niet ghenoemen en can,
Ende die mijn heer Godevaert (die edel man)
Van Brabant trac, omme dat hi
Den coninc staen woude bi,
Daer Brabant nam scade, te waren.
Datten verwint in hondert jaren:
Nochtan en was dat gheen ghelike
Ieghen dat ute Vrancrike,
Ute Henegouwe, ute Artoys,
Daer ter stede sijn lijf verloes.
Doen die strijt viel te Cortrike
Screefmen Gods jaer, sekerlike,
Dusent driehondert ende twee,
Des tijts en was nemmee,
Op sinte Benedictus dach,
Die xj daghe binnen Hoimaent lach.
Van desen orloghe swighic voert;
Want tonser materien niet en hoert,
Ende kere ten hertoghen, daer ict liet,
Die dander was die Jan hiet.