Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van des goeds Jans seden.

Dat II Capittel.

Dese edele Hertoghe Jan,
Daer ic u segghen af began,
Was wijs, vrome ende coene,
Ende stout in al sinen doene,
Ende goedertierne, ende melde:
Soe wie dat aen hem gheselde
Moeste daer bi worden rike.
Hi dorestreet vromelike
Tusschen der Masen enten Rine tlant,
Dat hem al ghinc in hant,
Ende bleef onder sine roeden.
Roefhuuse, die daer stoeden,
Die den coepmannen daden toren,
Die haer goet daer verloren,
Die brac hi ende warpse neder,
Soe dat pays was oyt seder.
Tornoye die minde hi sere,
Ende daer gheliet hi hem als een here,
Ende het boech al dat hi voer hem vant,
Soe vroem was hi metter hant.
Als hi vernam daermen striden soude
Soe verfierdi alse die boude,
Ende wart groot in sinen moet,
Ghelijc alse een leeuwe doet.
Hi en liet noit ghenen man
Sine wapene draghen an,
Daer hi selve striden soude,
Om dat hi altoes woude,
Waer datmen sijn teken sochte,
Datmenne daer vinden mochte;
Want hijt selve woude wreken.
Dit waren der edelheit treken.
Van al der werelt was hi ontsien;
Hi hadde een vreesselic aensien
Welken tijt hi wart erre:
Dan hadde tvolc liever verre
Te sine, dan hem bat naer.
Enen stoc, dat es waer,
Dien beet hi wel ontwee
Alse hem gramscap dede wee;
Maer onlanghe hilt hijt in sinen moet.
Maten ridders dede hi goet,
In allen lande waer hise vant.
Die vrome waren metter hant,
Tornoye ende tafelronden,
Die minde hi tallen stonden;
Ende daer soe gaf hi tetene dan
Hoechlike, alse een machtich man.
Cost noch pine hi noit en claghede
Daer hi ere mede bejaghede.
Hi en brac noit man, in gheenre stonde,
Dat hi gheloefde metten monde.
Waer hi quam, tallen feesten,
Was hi prince van den meesten.
Sine dade ende sine seden
Toenden wel, in elker steden,
(Waer hi quam vroech ende spade)
Dat hi was van Karels sade.
Coepmanne uut sijnre viande lande
Mochten voeren ghelt ende pande
In sijn lande, vroech ende spade.
Tort iemant, die hem mesdade
Ende onraste hadde ghedaen,
Dus vri soe mochtensi gaen,
In Brabant, coepmanne alrehande,
Al waren si ute sijnre viande lande.
Ende sine liede die mochten varen
Die werelt dore, sonder sparen,
Sonder ontsien van eneghen here:
Waer si quamen men dede hen ere
Om haers heren wille tshertoghen.
Dus vri ende dus vermoghen
Hilt hi sijn liede ende sijn lant:
Voer Gode moetti sijn becant
In sijn heilich hemelrike,
Dat duren sal ewelike.