Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe dander Heinric hertoghe wart ende wat van hem quam.

Dat X Capittel.

Int jaer Ons Heren, weet voerwaer,
Dusent ende twee hondert jaer
Ende dertich ende vive,
Alse doude Heinric van live
Te dode was comen menschelike,
Bleef sijn lant op Heinrike,
Sinen sone, den vromen man,
Diet volc van Stadinghen verwan,
Die ridderscap hadde verworven
Langhe eer sijn vader was verstorven:
Vrome was hi ten orloghe,
Ende van herten harde hoghe,
Soe dat menne vant
Groot ende swaer sinen viant.
Heinric, dese prince vrie,
Nam te wive ene, hiet Marie:
Hare maechscap, wanen si was,
Moghedi horen, als ict las.
Keiser Vrederijc doude
Die verdranc, alsoet God woude,
Daer hi orloghede over zee:
Daer hem die hitte dede wee,
Dedi ute sine wapene saen,
Ende es int coude water ghegaen;
Soe dat des coudes waters cracht
Hem benam al sine macht,
Ende hi verdranc dus jammerlike,
Dat scade was den keiserrike:
Dese Vrederijc liet enen sone:
Philips hiet hi, ende die gone
Was coninc van den Roemschen rike:
Drie dochteren haddi, waerlike;
Deene hi den coninc van Spaengien gaf,
Daer soe quam een coninc af;
Dander gaf hi den coninc van Behem:
Die vrouwe wan aen hem
Den coninc, den here groot,
Dien coninc Rodolve sloech doot.
Die darde, die Marie was ghenant,
Hadde te wive Heinric van Brabant,
Daer hi oec ane wan enen Heinrike,
Die hertoghe bleef van Lothrike.
Oec wan hi aen dese vrouwe
Viere dochteren, als ict scouwe:
Deerste hiet Machtelt,
Ende was in huwelike gheselt
Aen des conincs broeder van Vrancrike,
Die grave was waerlike
Van Artoys, van Sympole mede,
Daer hi aen wan, na menschelichede,
Robbrechte, den vromen grave,
Daer vele goeder liede quamen ave,
Der welker macht jammerlike
Sere wart ghevelt, voer Cortrike,
Daer die grote plaghe ghescieden
Van doden der edelre lieden.
Dander dochter, die hiet Marie,
Die hadde Heinric, die Hertoghe vrie,
Aen den hertoghe van Beyeren ghehuut,
Dies Brabant noch beruut;
Want die man liet hem bedrieghen.
Verraders, die gherne lieghen,
Die staken hem in sinen sinne
Dat si plaghe anders minne;
Ende hi quam, met moede groot,
Ende sloech der vrouwen af thoot,
Sonder haer scout, sijt seker des,
Dat heden daghes te wrekene es,
En si dat si, als men seghet,
Met ghelde af si gheleghet.
Die derde dochter, in waren dinghen,
Nam des lants grave van Doringhen:
Beatrijs was si gheheten:
Haer man starf, als wijt weten,
Ende doen trouwese, na hem,
Van Vlaendren grave Willem:
Van hare soe en quam niet
Want si sonder kint versciet.
Die vierde dochter Margriete hiet,
Ende wart te rade dat si liet
Dit heerscap van erdrike,
Om te regneren ewelike,
Ende wart nonne tHertoghendale,
In den cloester, weet men wale,
Daer si haer leven Gode diende,
Ende gaf daer in die grote tiende
Van Overijssche voerwaer,
Ende starf abdisse daer.
Dese Heinric, dese here groot,
Na sijns eersts wijfs doot
Nam hi ene edele vrouwe ende vrie,
Die was gheheten Sophie,
Sente Lijsbetten dochter, als ict las,
Die lantgravinne van Doringhen was:
Dese Sophie was oec goet,
Godfruchtich, ghestade ende vroet,
Ende si ghinc gherne, in haren daghen,
Daer arme liede siec laghen,
Ende troestese van der armoede,
Ende gaf hem van haren goede,
Ende wracht eens deels na dien,
Dat si an die moeder hadde ghesien.
An hare wan Heinric enen sone:
Heinric hiet oec die ghone,
Die lantgrave in Doringhen bleef,
Die hem niet wiseliken en bedreef.