Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe Godevaert coninc wart in Jherusalem.

Dat XXII Capittel.

Cortelike na dat die stat
Dat kerstene heer dus besat,
Gavense Reinoude den grave
Die hoede van den heilighen grave,
Ende maecten Godevaerde coninc mede
Van Jherusalem, der heiligher stede;
Maer altoes hi en woude
Crone daer draghen van goude,
Daerse God van doernen droech.
Sijns ondancs oec ghenoech
Wildi ghehinghen datmen dede
Prince noemen van der stede.
Een kersten was daer in de stat,
Die openbare wijsde dat
Waer hi, van vresen ende van sorghen
Van den heidenen, hadde gheborghen
Een cruce van den houte Ons Heren:
Dat haelde men met groter eren,
Ende sende die liede mede,
Ende aenbedent daer ter stede.
Daer na die hertoghe vernam
Dat groot heiden volc uut quam,
Van den soudaen van Babilone.
Den tor van Syon vaste ende scone
Besette hi, ende nam met hem echt
Van Vlaenderen den grave Robbrecht,
Ende Tancreit, om dit doen,
Ende voer int dal van Ascaloen.
Daer quam een bode, die an hem sprac,
Ende was bi namen geheten Vlac,
Die hem mare brengt aldus:
Dat comen ware Miraus,
Die hoechste, onder al die crone,
Onder den soudaen van Babilone,
Met here (noit en saghes man mee,
Ghelijc den zande van der zee),
Ende wilden Jherusalem belegghen.
Alse dit die hertoghe hoerde segghen,
Sende hi om den grave Reinout,
Ende om den Norman mede stout,
Dat si quamen al met vlite,
Ende om Petren den heremite,
Ende om den Canselier Arnout,
Dat si brachten Ons Heren hout.
Derwaert tract al, sonder lette,
Sonder dat men die stat besette.
Des anderdaghes waert al blide
Alsmen porde daer ten stride;
Want si waren wel ghescaert
Ende metten cruce Gods bewaert.
Dit was op enen vridach
In den oghest, als ict versach.
Onder tors ende te voet
Haddenre donse in haer ghemoet
Als coeps xx dusent man;
Ende die heidene nochtan
Haddenre drie hondert dusent bracht.
Daer mochtmen merken die Gods cracht;
Want xxx dusent wasser ghetelt
Heidene doot op dat velt;
Ende in die poort van Ascaloen
Worden vertreden die daer ontvloen.
Drie dusent ende daer toe mee
Waren ghejaghet in die zee,
Die men verdrincken sach al.
Soe vele men weet tghetal
Van den kerstenen en bleeffer niet een,
Die talwaerdich mensche sceen.
Die goede Robbrecht, die Norman,
Was die des conincs standert wan,
Met silvere al om beslaghen:
Ten heilighen grave heeftmense ghedraghen,
Ende gheoffert Onsen Here,
In ghedenckenissen emmermere.
Den roef, die men ghinder wan,
En mochte ghetellen gheen man,
Beide van silvere ende van goude,
Ende van beesten menichfoude.
Het wart al rike dat was ten stride.
Te Jherusalem keerden si blide,
Ende dancten den heilighen grave
Ende Gode, van sijnre milder gave.