Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die kerstene Corboamme verwonnen.

Dat XIX Capittel.

Ander troest en was daer an,
Des anders daghes Corboam
Moeste emmer sijn bestaen.
Biechte spraken si alle saen,
Ende hebben ontfaen Onsen Here.
Paerde en hadden si niet meere
Dan twee hondert ende een ontrent,
Magher als een verhonghert rent.
Die hertoghe Godevaert die sat
Op een paert, dat hi daer bat,
Ende die grave van Vlaendren mede
Ghewan een paert doer die bede.
Menich riddere, stout ende goet,
Moeste ghinder gaen te voet;
Som waren si op esele gheseten.
God en wilder niet vergheten
Der onsere, maer op hen vel
Een dau, diese lavede wel,
Man ende peert, te dien stonden,
Dat die paerde neyen begonden,
Ende worden rasch ende vroe.
Miraclen sachmen daer alsoe.
Dies waerdich waren alle te samen
Saghen dat uten berghen quamen
Grote scaren onghetelt,
Met witten perden opt velt,
Ende al met witten banieren,
Sinte Jorijs, in diere manieren,
Ende Demetrius die here,
Ende Marcurius die wilen ere
Den keiser doot stac Juliane:
Dese voeren den anderen ane,
Ende die Turken worden ghescoffiert;
Om ghene were wasser ghevisiert.
Die naradeghe Soliman
Met groter lust hi ontran,
Ende Coroboam vloe uter maten,
Tote dat hi quam ter Eufraten
(Dats ene reviere, die men soe noemt,
Die uten paridise comt);
Daer voer hi over met scepen,
In anxteliken vare begrepen.
There volghde drie milen naer,
Ende Tancreit, seghet men over waer,
Dat hi ses milen achter jaghede:
Wel hem der Turken vlucht behaghede.
Van der heidenen ongheval
En conste men segghen gheen ghetal.
Den strijt wan men met ghelove.
Onse arme worden rike van rove.
Achter velde, hier ende ghinder,
Sloech men doot wijf ende kinder.
Die stat gafmen Boemonde,
Ende hi voer wonen, ter selver stonde,
Int casteel boven der stat,
Want Sandonis ruumde dat,
Als hi verwonnen sach die sine.
Boemont wan dat sonder pine.
Dat Anthiocien ghewonnen was
Was voer den oghest, als ict las,
Int carnatioen voerwaer
Dusent ende xcviij jaer.
Drie weken waren si er in beleghen
Eer si Gods viande hebben versleghen.
Boden si ane den keiser senden,
Daer si hem ane bekenden
Dat hi hem hadde gebroken trouwe;
Want hi hem ghebrac in den rouwe,
Ende niet en quam te haerre noot,
Als hi ghelovede ende ontboot
(Dat des graven scout van Bloes was,
Diene keren dede, als ic las,
Ende die van vare was doen
Ute Anthiocien ghevloen);
Ende hier omme ontseiden si thant
Anthiocien te settene in sijn hant.