Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van den anxste die de kerstene hadden in Anthiocien.

Dat XVIII Capittel.

Daer en was man gheen soe hoghe,
Conincs broeder, noch hertoghe,
Noch grave, hi en peisde om die vlucht.
Een clerc sach dese grote vrucht,
Van Lombardien, ende bat den heren
Dat sine horen, Gode teren:
‘Ghi, heren (seit hi) hoert ghereet
Wat ic van Gods halven weet:
Doen eerst dese vaert began
Kendic enen goeden man,
Enen priester van Ytale,
Van goeden levene, gheprijst wale,
Die enen wech hadde bestaen,
Daer hi misse soude singhen gaen,
Ende heeft enen pelgrim gemoet,
Die hem vraghet, als hien groet,
Van deser groter cruusvaert,
Ende wat loene si waren waert
Die tiden ten heilighen grave:
Hi seide, hi en ware niet vroet daer ave.
Die pelgrim heeft gheantwoert:
“God brachte dese vaert voert.
Ende wie daer in laet sijn leven
Die wort met Gode verheven.”
De pape seide: “hoe wetstu dat?”
Die pelgrim sprac daer ter stat:
“Ic ben (sprac hi), houti daer ane,
Ambrosius, bisscop van Melane.
Dit litteken ic den kerstenen draghe:
Over drie jaer, van desen daghe,
Sal God gheven Jherusalem
Den kerstenen al onder hem.”
Met desen woerde en sach nemmere
Die pape den heilighen here.
Ic weet wel die pape sprac waer.
Nu eist leden wel twee jaer,
Dat die pape dit dede verstaen,
Ende weet oec wel, sonder waen,
Dat dit en sal falgieren niet,
Dat hem sinte Ambrosius behiet.’
Dese woerde die troesten soe
Die heren, ende tvolc wart al vroe,
Dat si niewers en wilden vlien;
Maer lieten den wille Gods ghescien.
Enen pape oec van der vaert
Heeft hare Onse Vrouwe verbaert,
Met Jhesus Christus openbare,
Ende sinte Pieter oec bi hare.
Onse Here verweet den kerstenhede
Meneghe ere, die hi hen dede,
Ende si hem niet en dancten dies,
Maer elc met wiven ware ries,
Ende vermat hem, hi sout wreken.
Die moeder Gods (horen wi spreken)
Ende sinte Pieter vielen hem te voeten,
Ende baden over des volcs mesboeten,
Soe dat hi hare bede verhoerde.
Den pape seide hi dese woerde:
‘Ganc, seght minen volke nu:
Doet alle bordeele van u
Ende alle sondelike plaghen;
Bekeerdi u binnen vijf daghen,
Soe sal ic u te mi bekeren,
Ende u hulpe doen met eeren.’
Oec maecti cont met wat dinghen
Si Gode loven souden ende singhen.
Sinte Andries, alsoe wale,
Enen clerc, enen provinciale,
Wijstdi oec mede ene stede
In sinte Peters kerke, ende dede
Hem verstaen dat ghinder laghe
Ons Heren spere, sonder saghe.
Dat spere was ghinder vonden.
Alle eerden sijt, tien stonden.
Niet langhe daer na men versach
Int here, daer Corboam in lach,
Een vier vallen harde groot,
Dat van boven neder scoet;
Ende Pieter doen, die heremite,
Dede sine bootscap met vlite
Int here tote Corboam,
Ende seide hem: ‘Wert kersten man,
Wi willen di die stat op gheven
Ende dienen di, al dijn leven.’
Dit verwonderde Corboam.
Doen seide Pieter: ‘Nem xx man
Ieghen xx onser kerstine:
Eest dat si verwinnen die dine,
Gheeft den onsen wech ende vrede,
Si willen di rumen die stede:
Bliven die dine oec verwonnen,
Du sout ons dan der stede onnen,
Ende varen henen metten dinen;
Want vechtmen, het sal swaer scinen;
En doestu niet deen van den drien
Du sulst ons te velde sien.’
Corboam hadt al onwaert.
Dus keerde Peter achter waert.