Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Hoe die kerstene beleghen waren in Anthiocien.

Dat XVII Capittel.

Nu sijn die kerstene in die poert.
Mare hebben si te hant ghehoert
Dat Corboam ende die sine
Quamen hem ter groter pine.
Luttel spisen hebben si mede
Vonden in die vaste stede;
Want si na was al verteert,
Ende dat lant al omme verheert.
Donse senden, te haren verdoene,
Ter havenen van Sinte Simoene,
Al daer in die zee valt die Ferne,
Die doer die stat pleghet te verne,
Daer si een deel spisen cochten
Ieghen coepmanne, diese brochten
Tote Anthiocien in die poert.
Des donderdaechs, hebdi ghehoert,
Worden si gheweldech der stat;
Des vridaghes, saen na dat,
Quam Corboam met groter were.
Met al den andren heidenen here
Quamen drie hondert ridderen gheronnen,
Om te siene oft si connen
Kerstene vinden buten mueren:
Dertich daer af sochten aventuren,
Ende lieten dandere ligghen in laghen,
Ende ghinghen voer die porte jaghen.
Dit tornede soe ter wile
Heer Rogiere van Bernevile,
Dat hi, hem xvj, daer ran
Ieghen die xxx heidene man:
Die weken voer hem, toter laghen.
Doen se die andere volghen saghen
Spronghense op hem mede,
Ende dadense wiken daer ter stede.
Daer scotene een turc achter dure,
Daermen toe sach van der mure,
Ende si hebben hem thoef af ghesleghen,
Ende voer Corboamme ghedreghen,
Als over een scone beghin.
Onse liede van daer in
Namen den lichame, ende ter erden
Daden sine, na sijnre werden.
Niemant salt voer bloetheit tellen
Dat hi van sinen ghesellen
Bescut niet en wart met swerden:
Het dede die breke van perden:
Hondert ende vijftich hadden si er cume,
Magher ende cranc, als ene slume.
Dus en mochtense volghen noch vlien.
Heidensche perden, van dien
Die si wonnen in die stede,
Wasser in als ccc ende vijftich mede,
Ende die en waren niet tien tiden
Ghetemmet na haer riden.
Dus moeste hi bliven sonder were.
Des saterdaghes quam al there
Corboams, ende sloeghen opt velt
Voer Anthiocien haer ghetelt,
Ende van daghe te daghe voert
Belaghen si al omme die poert.
Corboams moeder, lesen wi voer waer,
Die wel na hadde hondert jaer,
Ende was van waersegghene vermaert,
Si heeft den sone gheopenbaert,
Eest dat hi op donse maecte strijt
Hi wart ghescoffiert ter tijt.
Dit was dat hi niet en achte;
Maer hi belach donse met crachte.
Van buten ende van binnen dat striden
Willic u cortelike overliden.
Maer Corboam te hant vernam
Datter niet meer kerstens volcs en quam,
Noch ghene spise van der zee:
Den scepen dede hi alsoe wee,
Dat hise verjaghede of verbrande.
Onder die kerstene wigande
Wart die hongher alsoe groot,
Datter menich om bleef doot.
Men at daer kemele ende mule,
Ezele, perde, beesten vule,
Ja honde, die waren verrot,
Soden si som in enen pot,
Ende atense met pepere dan.
Dese noot wies voert an.
Die vreese van binnen was soe groot
Dat al uter stat ontscoet.
Mijn heer Willem die timmerman,
Ende skeisers neve Willem nochtan
Bi nacht met haerre partien
Voeren in clein Alexandrien,
Al om die sorghe van haren levene.
Ghevaren was die grave Stevene
Van Bloes doen hi lach voer die poert:
Als hi selken anxt verhoert
Vloe hi metten anderen mede
Te Grieken waert, in ene stede,
Daer hi den griexen keiser vernam,
Die met groten volke quam
Den pelgrimmen te stane in staden,
Dat si hem dat keren raden,
Ende seiden daer soe vele toe
Dat die keiser keerde doe.
Dus en comt den onsen hulpe gheene
Dan God, diet vermach allene.