Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van eenre andere versameninghen die daerwaert trac.

Dat VII Capittel.

Hier na te hans, na dese dinghe,
Quam noch ene versameninghe,
Vlaminghe, Inghelsche, Brabantsoene,
Lothrikers, ende ridders coene.
Man ende wijf, menich seriant
Traken metten onsen over tlant:
Te Coelne quamen si in die stat groot,
Ende sloeghen al die Joden doot,
Ende braken huus ende synagoghe,
Ende namen goet, neder ende hoghe,
Ende seiden dat si met dien saken
Den lachter Ons Heren wraken.
Loddegher wijfs was vol haer here.
Te Maghentse was voert hoer gere,
Daer si vonden binnen doe
Enen grave, hiet Emichoe:
Dien maecten si haren hoefman.
Si streden daer die Joden an:
Haer goet hadden si te male
Ghevlucht in des bisscops sale:
Dat en halp hem cleine noch groot:
Si sloeghense al te male doot,
Ende namen al haer goet,
Dus waren si op hem verwoet.
Van danen trac grave Emichoe
Met sinen roeve, blide ende vroe.
Oec quam met hem Thomaes ende Clerbout,
Met enen here soe menichfout,
Dattet sceen sonder ghetal.
Dat here quam te samen al
Te Messeborch in Hongherie.
Si sloeghen inde prayerie
Haer ghetelt op ene riviere,
Heet Lincare, die daer maisiere
Neder loept, sterc ende groot.
Si hoerden dat men hem verboet
Dat liden; want die coninc was
Ende sijn volc in vare das,
Om dat Godscalcs here daer lach
Opt velt doot, op dien dach
Dat si dat volc wilden wreken.
Alsi vernamen, in dat spreken,
Dat si niet en mochten liden,
Vielen si doen in allen siden,
Ende stormden ane die stede,
Ende haddense bi na mede
Over haren hals ave ghewonnen;
Maer God en wouts hen niet gheonnen.
Die coninc sach dat tfolc soe street,
Ende hadde hem ter vlucht ghereet,
Ende sine baroene te Rusen waert.
Nu hevet God alsoe bewaert,
Dat hi den pelgrimme aldoe
Alselken vaer sende toe,
Soe dat si ter selver ure
Alsoe begaven die mure,
Ende vloen, si en wisten twi.
Die Hongheren volghden hem bi
Ende sloeghen al, cleine ende groot,
Datter cume yemant ontscoot:
Al den vechters namen si tlijf;
Si vinghen kindere ende wijf,
Ende namen al den roef
Die meerre was dan gheloef.
Emicho, die grave, ontreet
Met cleinre menechte, alsment weet;
Heer Thomaes ende heer Cleerbout,
Ende met hem menich man stout,
Liet Onse Here daer bliven,
Om dat si met quaden wiven
Onwet dreven in die vaert;
Want si, ten Joden waert,
Wijch stichten, niet om Gods ere,
Maer om haer roven mere.
Ende noch dadense dat argher was:
Si hadden int here, sijt seker das,
Ene gans ende ene gheet,
Ende wilden dat gheloeven ghereet
Dat die twee waren vervult
Metten heilighen gheest (dus verdult
Was gheent vermaleledide heer!).
Dies sloechse God sonder weer;
Want hi en wilde ghedoghen niet
Dat alsoe onghelovech diet
Sijn heilighe lant ontreinen soude,
Ende dat kersten heten soude.
Somme van der levender partien
Weken ieghen Lombardien,
Somme ieghen Oestrike;
Daer si ghemoeten cortelike
Dat heilighe heer, van Gode vercoren,
Daer hi mede wilde te storen
Dat heidenscap, ende doen winnen
Dat graf daer hi selve lach binnen.