Brabantsche yeesten. Les gestes des ducs-de-Brabant par Jean de Klerk d'Anvers (3 delen)

Van mesvalle dat hen gesciede.

Dat VI Capittel.

Soliman is te Nich comen,
Ende heeft dese mare vernomen,
Dat sijn casteel was verloren.
Met crachte voer hi daer voren,
Ende wan hem af die veste.
Daer bleven een deel der beste
Beide van buten ende van binnen.
Die veste moestense laten winnen,
Want hem gheen ontset en quam.
Onse liede worden gram
Ende droeve, alsi hoerden mare
Dat haer gheselscap doot ware
Al te male, ofte ghevaen,
Haer beste Duutsche sonder waen;
Maer dusent Duutsche waren te voet,
Ende tweehondert ridderen goet.
Peter en was niet selve daer.
Die ghemeinte dede selken vaer
Mijn heer Wouteren Sausenier,
Ende met hem andere ridderen fier,
Dat si met hem moesten varen,
Om te wrekene haer scaren.
Ende daer si te Nich weder tiden
Bestontse Soliman teenre siden.
Daer sloeghen donse meneghen doot;
Doch was dat ghescut soe groot,
Ende te menichfuldich, daer ende hier,
Ende mijn heer Wouter Sausenier
Was in de borst te seven steden
Doer scoten, daer si streden,
Ende starf als een ridder stout,
Ende van Bremen mijn heer Arnout,
Heer Folkaert van Charters mede.
Donse verloren daer die stede,
Ende weken doer dat ghescot
Toter havenen te Innicot.
Die Thurken volchden vaste naer,
Ende sloeghen hier ende daer,
Ende wonnen hen af met spoede
Haer tenten, met al den goede,
Ende vinghen ende sloeghen doot
Man ende wijf, clein ende groot.
Drie dusent weker van den besten
Daer bi, teenre ouder vesten:
Si was sonder decsel ende dore.
Om te proevene die aventore
Haer doren maecten si van scilden.
Die Turke, diese winnen wilden,
Hebbense daer binnen beleghen.
Hier binnen es die mare ghedreghen
Peteren den heremite, die tien tiden
Keiser Alexis was bi der siden.
Peter was droeve om die mare,
Ende om sijns volcs grote oerbare
Soe gaf hem die keiser ontset,
Daer Soliman bi wart belet,
Ende onse liede werden verlost,
Die beleghen waren sonder troest.
Soe sijnre twee vaerde verloren;
Want si gheens raets wilden horen.
Nu stichte die derde vaert
Een pape, die Godscalc gheheten waert,
Dien Petere de heremite beval
Dat cruce te prekene over al,
Die brachte Vrancken, ende Almanne,
Beyeren, Swaven, stoute manne,
Hessen, Sassen, ende Vriesen,
Ende quam met desen riesen
Te Messelborch, in Hongherien,
Daerne met sijnre partien
Coninc Caleman wel ontfinc,
Ende gheorloefde hen die dinc,
Dat si door tlant wel riden mochten,
Ende cochten ende oec vercochten;
Maer die Beyeren ende die Swaven,
Daer si doer dien lande draven,
Moesten si haerre seden pleghen,
Ende roefden tfolc bi den weghen.
Enen jonghelinc si vinghen,
Enen Hongheren, sonder verdinghen:
Enen stake sloeghen si hem dure.
Om dese moert, om dese mesbure
Waert die coninc arre ende gram:
Met groter volke hi na hen quam
Ende dede hen, met scoenre tale,
Hare wapene opgheven al te male;
Ende daer nae sloech hi, sonder were,
Al doot ghene verdoemde here.
Dit was in de derde vaert
Dat tfolc aldus versleghen waert.