Serena

[p. 113]

Avondvrede.

De zee, in droomrig, langzaam wiegend glijen,
Drijft naar de kust uit vérblank wolkenland.
Wolkland waast breedend weg, gaat wijduit spreien
Zijn luchtig sneeuwwit langs der luchten rand.

Doorzichtig gouden horizonnen wijen:
Glorende verte' in gelende avondbrand, -
Tot stille weerglans teeder zich gaat vlijen
Op sluimerende zee en lucht en strand.

Is dit de Vrede ná het lichaam-scheien,
Als zacht de ziel haar vleuglen openspant?