Serena

[p. 83]

Venetië.

O Sproke in marmer! boven klare waatren
In 't klaarder lichtblij van de lucht geheven;
Droomstede in steen bestendigd, droom gebleven
Door klankende eeuwen heen vol wapenklaatren;

Een breede illusie van vergleden leven,
Staren Uw sprookpaleizen stil den laatren
Tijd aan - en droomen voort, en 't stemmenschaatren
Van wie Gij herbergt, lijkt U vreemd gebleven.

Is 't niet of 't glad, nauw wieglend water wil
Weren van U het storend werelddruischen?
Uw rankgeboogde rappe gondels kruisen
Droomstil elkaar, en door dat droomestil,
Komen tot ons menschstemme' en lach en oogen,
Als werkelijkheid tot oogen droombetogen.