Oudvlaemsche gedichten der XIIe, XIIIe en XIVe eeuwen. Deel 3

[p. 147]

Van der rijcheit ende van der doot.

God heeft ghemaect ·III· poente fijn,

Die der zielen baten:
Dat 's hope ende trouwe, daer si sijn
Gheminct met karitaten;
Maer ghierecheit ende valsch venijn
Doen dese vele ommaten;
Si doen die doghet, dat 's wel in schijn,
Met crachte al achter laten.

Al benic edele gheboren,

Ende daer toe herde scoene mede,
Ende alle doghet mi toehoeren
Ende goedertierenhede,
Wilt mi d'armoede becoren,
Dit en hulpt noch noit en dede.
Die rike die es uutvercoren:
Men tijcht hem doghet ende wetenthede.

Als ic mijn dier paerment hebbe aen,

Dat mi mijn rijcheit heeft ghegheven,
Met knape achter mi te gane,
Dan soe leidic een heren leven,
Dan benic constech in verstane,
Ende oec sere verheven.
Vele liede sijn dan die mi bestaen;
Dan soe sijn wi alle gheneven.

Maer als mi mijn goet afgaet

Dat ic hier vormaels hadde vercreghen,
Soe en vindic niement die mi bestaet:
Die maechscap es al af ghedweghen;
Mijn wijsheit ende minen vroeden raet
Mi dan t' ontloopene pleghen.
Als mi d'armoede slaet
Mi es dan al die werelt jeghen.

Mochte den riken lieden 't goet

Allene ·IIII· dinc toedraghen:
Joecht gheven in vrouden spoet,
Ende die felle doot verjaghen;
Kinder te winnen scoene ende vroet,
Die niet te stervene en plaghen.
Si mochten gherne setten den moet
Omme 't goet ende daer na laghen.

Ay, broessche mensche, bepeinse di

Dat niement der doot en ontsprinct.
Wie es die soe livech si
Dat sekerlijc sijn leven linct.
Die den tijt sijnre doot weet, wie es hi?
Ic wane dies niement en ghedinct.
Selc leeft heden ende waent sijn vri,
Marghen leghet hi ende stinct.

O vule venijn der ghierecheide,

O onseker minne,
Du cans die werelt wel verleiden
Met dinen loesen ghewinne;
Du does pinen ende arbeiden
Daer menech dlijf laet inne;
Du cans sekere ure ontbeiden,
Soe onsekere ic di kinne.

Die doot heeft met ·II· poenten swaer

Die herte mijn beseten;
Ic moet sterven: hoe ende waer
En can ic niet gheweten;

[p. 148]

 

Ende ic en can ure noch jaer

 

Van den tide ghemeten,

 

Ende waer ic varen sal daer naer,

 

Dies heeft mi oec vergheten.

 

Alse die hoecheit van der zale

 

Den mensche op den nese leghet,

 

Ic wane sijn sin hem te male

 

Alsoe lettel alse te slike dreghet.

 

Conste hi hier met loesheiden talen,

70

Ic wane hijs ghinder niet en pleghet;

 

Daer men die waerheit voert moet halen

 

Daer es alle valscheit wederseghet.

 

Daer en hulpt die vroetscap twint

 

Die van rade hier subtijl sijn;

 

Wat si daer connen en es maer wint;

 

Men nempt mi daer met crachte niet dmijn.

 

Het 's daer den rechter al bekint,

 

Ende en es penninc oec soe fijn,

 

Dien hi voer sijn recht iet mint,

80

Hine sal elken gheven 't sijn.

 

Dit heeft ghemaect ·I· constenare fijn,

 

Hi es comen van den live ter doot,

 

Gheheten was hi Augustijn;

 

God bringhe die ziele uut alre noet.