Oudvlaemsche gedichten der XIIe, XIIIe en XIVe eeuwen. Deel 3
(1851)–Ph. Blommaert–
AuteursrechtvrijDit's van Augustijnkens sceepkeneGa naar voetnoot(*).Hi dunct mi wesen wael gheleert,
Die sijn ghenuecht in duechden keert;
Want sonder ghenuecht in desen leven
Es luttel yemant vroylijc bleven;
Doch reine ghenuechte ende vroylecheit
En is den goeden niet wederseit,
Wils hem ghehenghen die nature;
Maer elc menschelike figure,
Die sal met reden sijn ghenuecht
10[regelnummer]
Eerlijc voeghen in die duecht;
Want God sal loen in vruchten gheven
Hem, die hier met doechden leven.
Ghenuechte hadt mi eens bevaen;
Eens morghens was ic op ghestaen:
Die dach hadt die nachte verwonnen,
Het was in 't risen van der sonnen,
In julius maent, in den zomer.
Ic hadde vergheten allen commer,
Die mi voormaels ye ghescach.
20[regelnummer]
Ic quam ghewandelt daer ic sach
In een reyvier een boetkijn cleen;
In sach daer niemant dan mi alleen.
Die Meerwede was si ghenant,
Daer ic dat boetkijn binnen vant.
Ic ghinc daer in ende lietet driven
Metten stroem, ic wouder bliven
Ene tijt: in hoerder niemen;
Selve ghinc ic metten riemen
Dat scepken stieren in 't water puer;
30[regelnummer]
Daer quam ic driven aen een muer,
Die scoenste, die ic ie ghesach;
Nu moechdi hoeren wes ic plach.
Ic dachte mocht mi wel ghescien,
Ic soude die scoenheit binnen sien.
Mijn scepkijn meerdic daer an 't lant,
Ende ghinc soe verre dat ic vant
In den muer een doerkijn cleen;
Daer ghinc ic in al moeder een,
Ende sach daer wonder boven wonder:
40[regelnummer]
Uten water al van onder
Sagh ic enen toren reyn
Al ghewracht van jasperstein,
Met menighen hoghen riken tinnen;
Daer saghic seven coninghinnen
Boven ten hoechsten vensteren staen,
Ende hadden gulden cleyder aen,
Met riken perlen scoen besayt,
Menich ghesteint daerop ghenayt.
Noch saghic daer wonders mee:
50[regelnummer]
Een springhende adere van der zee
Spranc daer ute bi den torne.
Aldaer saghic hoech gheborne
Twee waerf vijftich scoenre vrouwen,
Die allegader ginghen bouwen
| |
[pagina 106]
| |
Een scip van soe riken werden;
Hi en leeft niet op der erden,
Die dat volprisen mochte in goude,
Al waert dat hijs hem pinen woude.
Blodelijc ghinc ic toe daer;
60[regelnummer]
Een hovesche wijf wiert des ghewaer;
Si sach wel ic was daer vreemde
Ende ic te meer mi ghesceemde
Om datter anders was gheen man
Dan ic; si sprac mi goetlijc an:
‘Austijnken, nu ghi hier comen sijt
Soe staet bi ons ter goeder tijt;
Want ghi bi heren, bi hoghen vrouwen
Te sijn pleecht; ghi sult hier scouwen
Dat ghi selden hebt vernomen,
70[regelnummer]
Dus riken scep, noch soe volcomen,
Als wi hier werken, wanic wel,
Dat ment nerghent vinden sel.’
Ic seide: ‘Werde, reyne vrouwe,
Dit rike scip dat ic hier scouwe,
Hoe gherne wistic sinen name!
Oft u te segghen mi bequame,
Ic wout weten groten danc.’
Si antworde mi: ‘Eer iet lanc,
Ic en wils di weigheren niet.
80[regelnummer]
Dit rike scip, dat men hier siet,
Dat heit bi namen Sekerheit;
Stoerm, hitte, noch gheenrande leit
En can hem ghescaden niet ·II· peren.
Ic woude wael dat alle heren
Voerden desen cogghe groet;
Soe waer clein orloghens noet.
Wat laghe yemant aen brieven dan
Oft sijn sekerheide hielde elc man;
Die werelt souts te beter werden.
90[regelnummer]
Die rike mast, hi heyt Volherden,
Dat can hi met hem selven tughen;
Die stoerm doetene dicwile bughen,
Nochtan soe volhert hijt al:
Hi hevet ere ende groet gheval,
Die wel verherden can sijn liden.
Het es ghesciet in corten tiden
Dat sulc om een cleyn genoech
Al sijn beghin in dasschen sloech;
Hadde hi volhert na sijn vermoghen
100[regelnummer]
Hi en were niet al bedroghen.
Die rike corde die den mast
Altoes houden staende vast;
Dat sijn al vrou Trouwen kindere,
Beide meer ende mindere;
Na der moeder heten si,
Wie trouwen vriende hem heeft bi
Hi machs vele te vaster staen;
Want comt hem een liden aen
Trouwe vriende draghent mede.
110[regelnummer]
Het es ghesciet tot menegher stede
Als die coerde den mast begheven,
Soe mach hi wel met anxte leven;
Hierom en derf hem niet berouwen,
Die hem verseilen aen den trouwen.
Aen desen riken mast Volherden
Hanct een zeil van groeter werden,
Aen den ree wael vast ghecnocht;
Dat zeil heeft menich eer inbrocht
Den scepe ende oec den stierman;
120[regelnummer]
Want 't scep niet wael ghevaren can
Sonder zeil in groten winde.
Den name van desen zeil ic vinde
Dat heiten sal Her Goetghelaet;
Wanneer dat wel gherecket staet,
Scep ende mast daer bi verscoent;
Die in sinen liden vroude toent,
Hi scoenter al sijn wesen mede,
Ende die hem voeghet te serichede,
Dat liest sinen vianden wreet;
130[regelnummer]
Maer den vrienden saelt wesen leet.
| |
[pagina 107]
| |
Hier op sal men met hopen leven,
Ende in sijn liden meer vroude gheven
Dan hem binnen te moede si.
Die mast Volherden sal hem bi
Metten trouwen corden staen;
Dat es een minlijc aenvaen.
Die ree, daer men zeil aen slaet,
Ende boven in 't alrehoecste gaet
Aen den mast in 't cruse ghewise,
140[regelnummer]
Hi es wel wert dat menne prise;
Sijn rechte name es Vri Oetmoet,
Ende hi doeghet wes men hem doet,
Hoe menne handelt, hi volghet mede.
Hi leent oec lijf ende lede,
Daer men 't seil Her Goetghelaet
Metten coorden aen hem slact;
Nochtan heeftti die minste pijn.
Wie hoechste wil verheven sijn
Hi leer verdraghen in oetmoede,
150[regelnummer]
Soe doet hi seker als die vroede:
Als men een dinc niet en can ghekeren
Dan es oetmoet een scep vol eren.
't Seil es goet gheknocht daeraen;
Sulc heeft Overmoet bestaen,
Die hi niet volbringhen en conste,
Het was domheit dat hijs begonste.
Hadde hi ghenomen in sijn raet
Oetmoet ende Goetghelaet,
Hi hadde eren meer ghehadt
160[regelnummer]
Dan hi met Overmoede besat;
En es altoes ghere hoverden tijt.
Hierom behoeft men dat men lijt,
Als mens ere heeft een deel.’
Al boven stond een copcasteel
Aen den mast, die saghic werken,
Die casteel heet Wael-merken.
Al tocht een man goet ghelaet,
Wie hem doechden an oft quaet
Es goet ghemerct na sijn vermoghen.
170[regelnummer]
Die wise man die sal sijn oghen
Altoes wide omtrent hem slaen,
Ende merken heefti yet mesdaen
Na sijnre macht te beteren dat,
Die hem in goeder gonsten lat.
Voer dien heeft hem wel te hoeden
Met nuwen werken dat bevroeden.
Een helmestoc ende een roeder,
Eens vaders kint ende eenre moeder,
Saghic daer onder hem beiden;
180[regelnummer]
Oec sijn hare namen onversceiden:
Si heiten beide Vri Bedwanc.
Dat scep hadde selden goeden ganc
En dede Bedwanc van hem beiden.
Wie hem wil met doechden cleiden
Moet sinen sin van boesheit dwinghen;
Want nature wilt niet ghehinghen
In welden reden te ghewinnen
En comt bi dwinghen van der minne.
Die voldoen wouden sinen eisch
190[regelnummer]
Ende leven na der naturen vleisch
Sonder scemte oft sine dwanc,
Het waer te duchten si souden eer lanc
Moeten sneven in sorghen mee
Dan sonder roeder een scep int zee.
Een cabel was daer aen gherecket,
Onder dwater wael bedecket,
Helen was die name sijn;
Nie soe en saghic soe goet een lijn,
Soe swighende noch soe wel verborghen;
200[regelnummer]
Des hielt hi dicwile buten sorghen
Dat rike scep van hogher prise.
Hi doet seker als die wise,
Die heelt ende swijcht om sijn ghewin:
Quaet clappen brengt vele doghens in.
Wie heymelijk swighet ende verdraghet last,
Des men hem bidt, dat es een goet gast.
Op den gront al in der erden
Lach een anker goet van werden,
Vast-houden hiet hi bi namen,
210[regelnummer]
Des en derf hi hem niet scamen
| |
[pagina 108]
| |
Dat hi was also ghenaemt;
Metten cabel was hi versaemt;
Al hielt hi vast, hi was milt,
Sijn een hant hi altoes hilt
Buten der erde om mildelijc gheven;
Dander dede hi in d'erde cleven
Om houdens wille, dat dede hem noet.
Wie hem met gheven maect soe bloet
Dat beide sijn hande ydel bliven,
220[regelnummer]
Men mach hem wel vor ghec bescriven
Up datti gheen omset en weet,
Ghelijc dat metten anker steet;
En hielde die anker met gheenre hant
Soe soude 't scep ende ghewant
Dicke in groter sorghen staen.
Wie met eren wilt voert gaen
Hi moet houden ende gheven
Sal hi redeliken leven,
Ende aen Helen, den cabel goet,
230[regelnummer]
Hem selven cnopen, soe es hi vroet:
Waer si in node van anderen sceiden,
Daer blijft in anxte deen van beide.
Daer saghic enen stierman,
Daer grote doghet ende ere was an;
Al sijn wesen mi wel behaghede.
Dedelre vrouwen ic doe vraghede
Om sinen name ter selver stonden;
Si sprac: ‘Die stierman heit Conde;
Condich eest hem in der zee,
240[regelnummer]
Ende op den lande weghen mee
Dan enighen stierman, die nu leeft:
Hi es die 't al doorwandelt heeft,
En es alom voer vroet bekant.
Dit scep ware al te sere ghescant
En dede die conde die hi heeft in;
Het waer cleyne sijn ghewin,
Die vele ter zee varen woude
En wist hi niet waer hi henen soude.
Een here die ghene conde en droeghe,
250[regelnummer]
Dat ware een dinc van onghevoeghe
Sinen lieden ende sinen lande,
Datti hadde in der hande;
Want hi soude den bosen eren
Ghelijc hen die sijn best begheren;
Ghene conde en soude hijs draghen,
Dat ware een onverwonlijc claghen;
Want gherecht ende ongherecht leven
Sonder conde, dat quade hem even.
Een stierman die ghene conde en draghet
260[regelnummer]
Als sijn scep voer winde jaghet;
Hi heeft varinghe op een lant gheseilt,
Daer hijt heeft haerde onghedeilt.
Conde draghen ende daer na werken
Doet in weldoen doecht sterken;
Oec doet conde die liede risen
Die hem selven doecht bewisen;
Maer enen die cont es goet en quaet,
Ende willens na der boesheit staet,
Hi mesdoet meer, waer mens ghewoeghe,
270[regelnummer]
Dan oft hijt gheen en droeghe.’
Doen mi die vrouwe hadde berecht,
Ic seide: ‘Vrouwe, ic wil u knecht
Gherne sijn, waer ghi mi vint.
Nu segt mi hoe heet die wint,
Die in dit zeil hem zelven spreit?’
Si sprac aldus: ‘Ghenendecheit
Es sinen name in sceps boert;
Oesten, westen, suden, noert
Es hi mechtich over al.
280[regelnummer]
Wie daermede zeilen sal
Hi en mach sijn tijt niet verslapen,
Het sijn heren, ridderen, cnapen,
Si moeten om die ere arbeiden
Ende met ghenendecheiden
| |
[pagina 109]
| |
Vervolghen daer haer sin aen staet,
Als hem die wint ghelike gaet.
Wie sijn gheluc siet voer hem vast,
Ende soe crachtelijc daer in tast
Dat hem ontvliecht bi sinen scouden,
290[regelnummer]
Hi mocht hem liever vaster houden
Ende met ghenende daer aen bliven
Al die wile dat hem die sciven
Van avonturen effen ghinghen.’
Doen si van desen dinghen
Hadde bericht ende al gheseit,
Ic seide: ‘Vrouwe, op hovescheit
Ghi hebt mi noch soe wel beraden;
Waer mede sal men den cogghe laden?’
Si sprac: ‘Hoer, dat saltu scouwen,
300[regelnummer]
En saeghestu niet ·VII· vrouwen
Heden morghen staen ten tinnen,
Ende allen ghecroenden coninghinnen?
In desen cogge, die ghi hier siet,
Sal mense scepen ende el niet
En sal men daer in laten mee.
Op den lande ende in die zee
Selen si varen in allen hoeken
Om avonture te besoeken.
Si sijn ghebannen in menich lant:
310[regelnummer]
Die heren, die heerlijc ghewant
Voeren souden in der eren,
Ende anderen lieden doghet leren,
Die willen se sien noch hoeren;
Des blijft menich doghet verloren,
Ende menich rein wijf bedroghen,
Buten scoude sere beloghen;
Daertoe menich edel lant
Wort verderft ende verbrant
Dat wel met rusten soude bliven,
320[regelnummer]
Bleven in 't lant die edel wiven;
Dat, leider, niet ghescien en mach.
Die heren die op desen dach
Die lande regeren hier ende daer,
Die doen hem soe meneghe vaer,
Si moeten van node rumen dlant.
Dese edel cogghe, dat diere ghewant,
Dat daer in hoert, dat moet al mede,
Dat es grote jamerhede,
Ende ter werelt grote scade.’
330[regelnummer]
Ic seide: ‘Vrouwe, op ghenade
Hoe sijn die namen van der vrouwen,
Der ghi dus sere om sijt in rouwen?’
Si sprac: ‘Het wort di gheseit;
Die ierste hiet Bescheidenheit,
Die nie mensche onbesceidenheit en dede;
Alle ruste ende alle vrede
Sprac si altoes na hare macht.
Nu es si, leider, clein ghehacht;
Si moet uten lande varen;
340[regelnummer]
God moetse in alre tijt bewaren.
Dander vrouwe heet Stedichede;
Alles dat sy ye ghedede
Was in stedecheit volbrocht;
Nie quam twivel in haer ghedocht,
Noch wankelheit grote noch clein.
Si bleef ghestede altoes op eyn,
Het was in welden oft in zeer,
Ende alsoe blijft si emmermeer;
Want si in doechde vercoren heeft,
350[regelnummer]
Ende laet se niet om al dat leeft.
Haerre ere wel behoet,
Altoes was si dus ghemoedt;
Nu es si met vele lieden vreemde.
Die derde vrouwe heit Sceemde,
Die den lieden plach te gheven
Exempel, hoe si souden leven
In scheemheit, met reynen moede,
Ende hoe die doghet bi sceemte stoede,
Langheduerech in groter eren.
360[regelnummer]
Hoe hem cnapen ende heren
| |
[pagina 110]
| |
Scamen souden boser daet.
Ach, dat nu soe ter werelt staet
Dat sceemte moet dwalen in elinde;
Dat mach hem deren diese ye ghekinde.
Die vierde dat es een edel vrouwe,
Ende heet Volmaecte Trouwe,
Die haer selven nie veinsde,
Noch nie in haer ghedachte en peinsde
Enech ontrouwe meer noch minder;
370[regelnummer]
Die moet henen ende al haer kinder;
Metten andren es si verjaghet,
Dat moet der werelt sijn gheclaghet.
Die vijfte heit Gherechticheit,
Die om alle die werelt breit
Niement onrecht hadde ghedaen
Die wile, dat plach aen haer te staen:
Si es verbannen, si moet van stede.
Die seste was van reinen seden
Doen si in machte was gheseten,
380[regelnummer]
Vrouwe Mate was si gheheten.
Si leerde hoe elc na sinen staet
Leven soude in goeder maet,
Heren, ridderen, knapen, knechten;
Si plach elken te berechten
Wat hem betaemde na sijure oerden,
In cleiden, in werken ende in woerden.
Nu es 't folc in allen steden
Buten maten verre ghetreden;
Want elc wil wesen effen goet,
390[regelnummer]
Ende elc prijst datti selve doet,
Weder het si goet oft quaet;
Dus es ghebannen mijn vrou Maet,
Ende moet in ellende wanderen
Verre henen metten anderen.
Vrouwe Miltheit es die sevende,
Die te sijn plach soe levende
Onder rike heeren t' elker stede.
Ach, si moet oec varen mede!
Dat es menegher heren scande,
400[regelnummer]
Vaert si dus uut desen lande,
Sonder enich keren weder.’
Met desen quamen die vrouwen neder
Alle ·VII· van den torne;
In 't scep ginghen die hogheborne.
Die ·C· vrouwen die by hem waren
Saghic screyen ende mesbaren
Also sonderlinghen sere;
Het moet ontfermen Onsen Here.
Doch si en wouden niet langher beiden;
410[regelnummer]
Het docht mi djamerlijcste sceiden
Dat ic ie van vrouwen sach.
Die stierman rouwelike plach;
Sijn zeil want hi met haesten hoech
Aen den mast ende daer aen vloech
Die ghenendeghe snelle wint.
Ach, leder! ic en sach nie sint
Soe berf een scep, noch nemmermeer
En wordt ghesien, des ducht ic seer.
Sekerheit voer sinen ganc;
420[regelnummer]
Daer na stondic herde lanc
Ende sach den riken cogghe naer.
Die ·C· vrouwen die waren daer
Ghinghen ter borch met groten wene,
Sonder dat goede wijf allene,
Die mi hadde berecht van al.
Haren rou en was niet smal;
Doch ic troeste se als ic best conde.
Vraghen ic doen haer begonde:
‘Werde vrouwe, ende hoghe gheboren,
430[regelnummer]
Wie hoet nu desen vasten toren?
Soe rike en saghic nie enghenen
Ghewracht van durbaren stenen.’
Si antwerde mi: ‘Vrou Ere
Die woenter op met groter sere:
Herde clein es haer ghesinde;
Die daer ewech zeilen metten winde,
Dat sijn haer naeste maghen,
Die de heren dus verjaghen.
| |
[pagina 111]
| |
Ic hebbe ghesien dat cnapen, heren
440[regelnummer]
Hier boven quamen tot vrou Eren,
Ende waren bi haer metten bliden;
Mer trouwen, dat was ten tiden
Doen die ·VII· vrouwen waren
Mechtich, die nu henen varen.
Doen gaf die vrou Ere menichfout
Daer duchten cleyder ende onthout
Ridderen, cnapen na hare werde;
Sulc te voete en te perde
Was onthouden in vrou Eren hof.
450[regelnummer]
Menich goet man stont doe na lof
Met sinen werken, nu eist leden;
Dorpen, borghen ende steden
Sijn soe vervullet met quaetyen
Dat luttel yemant derf belien
Dat hi nu vrou Eren kant.
Si hadde lesten uutghesant
Haren bode Waerheit;
Die heeft haer niet waer gheseit
Dat noch wel eemande liede leven,
460[regelnummer]
Die hem gherne souden gheven
In vrou Eren dienst, op dat si dorsten
Van hem, die bi den hoghen vorsten
Nu regneren in menich lant,
En vrou Eren viant
Hebben ghewesen haren tijt.
Dierste es Ombesceide Nijt:
Die niet ruect wien dat hi haet
Op dat hi riken mach sinen staet.
Hi verdreef Besceydenheit,
470[regelnummer]
Met sijnre vulre nidicheit;
Haer goet, herve ende haer leen
Besit hi al groot ende cleen.
D'ander es Loghen van Loesheit,
Die haren bode Waerheit
Hier in den torn wederjaechde.
Ic en sach nie engheen soe versaechde
Als Waerheit was, en es gheen wonder
Want die meeste hoep bisonder
Van den lieden willen haer deren
480[regelnummer]
Met bedwanghe van losen heren.
Die derde die heit Onscemelheit,
Die de werelt nu beleit,
Dat hem luttel yemant scaemt
Datti es voer loes ghenaemt.
Die vierde es in hoghen staet,
Hi heet Ontrouwe van Onmaet,
Die Trouwe ende Maet heeft verdreven,
Ende es voer hem beiden bleven.
Die vijfte es in worden wel cont,
490[regelnummer]
Hi heit her Ongherechte Vont,
Die vele op sinen dume heeft;
Hem ontsiet wel half dat leeft
Op der erden hier beneden.
Der riker vrouwen Gherechtecheden
Dreef hi met vonden uut haren,
Ende doerrijt haer lant met scaren
Van den bosen lieden, die hem volghen,
Altoes effen seer verbolghen.
Die seste es her Ghier-besant;
500[regelnummer]
Hi regneert al over dlant,
Hi en laet niemant met ghemake,
Hi doet fel ongherechte wrake
Over dedele vrouwe der Miltheit,
Die den vrienden was bereit
Altoes ende allen goeden lieden,
Ghelike als haer ghespelen rieden:
Bescedenheit, Mate ende Sceemde,
Als goeden lieden wel beteemde.
Nu es Miltheit quyt van haren palen;
510[regelnummer]
Mijnheer Gier moet hem verhalen
Van dies hi langhe heeft verzumet,
Nu dedele vrouwe es dlant gherumet.
Die rike cogghe es oec mede,
Die bi namen heit Sekerhede.
| |
[pagina 112]
| |
Sulc seghelt seker, ende sweert
Te hauden, dies hi al ontbeert;
Wie ere oft edelheit waent ontfaen,
Ende boeslijc leeft, hem liegt sijn waen.’
Met desen verscricte dit edel wijf
520[regelnummer]
Dat mi derde over al mijn lijf;
Si sprac: ‘Austijnkijn, ic moet weder,
Daer ic was, eer ic quam neder,
Ic liet u gherne medegaen,
Het moest also daer boven staen.
Mer het is daer soe t'onrusten,
Hi en derfer niet om lusten;
Die gherne vroude ende bliscap siet
En doech bi droeve liede niet.’
Ic seide: ‘Vrouwe, dat's mi leet
530[regelnummer]
Dat also daer boven steet;
Ic woudt anders met u ware.
Nu bid ic u, wel soete care,
Om uwen name, maecht sijn gheseit.’
Si seide: ‘Vrient, Ontfermicheit
Hetic, daer men mi noemen sal;
Ende dat sijn mijn susteren al
Die vrouwen die daer boven ghinghen,
Ontfermelijc haer hande wringhen:
Onser alre namen sijn eens.
540[regelnummer]
Met di mach ic niet meer ghemeens
Met woerden hebben, ic moet gaen,
Sprac die scone wel ghedaen,
Ic beveel di den selven here,
Daer haer leen of hout vrou Ere,
Dat es God ende niemant ander.’
Mettesen dede si enen wander
Ter borchwaert die weerde scoen;
Ic seide: ‘Vrouwe, des sy u loen,
God selve ende niemant el,
550[regelnummer]
Dat ghi mi hebt bericht soe wel
Hoefschelijc al mijn begheren.’
Aldus begonste ic wederkeren
In mijn boetkijn daer ic 't vant,
Daer ic 't gemeert liet aen 't lant.
Ic ghinc daer in ende royde weder
Jeghen stroem, want hi neder
Sere liep te dale waert;
Doch ic corte mine vaert
Soe ic alre ierste mochte.
560[regelnummer]
Des avons spade ic gherochte
Binnen der stat, daer ic uut quam.
Ic ghinc te hans daer ic vernam
Goet gheselscap van der stede,
Daer ic mine ghevaernis sede,
Doen wi in goeden hoghen waren,
Hoe dat ic sach henen varen
Scep ende vrouwen wel gheboren,
Ende van der riker vrou Eren toren,
Daer nu luttel iemant vaert.
560[regelnummer]
Ach, ridderen, knapen van hogher aert,
Die hebben wilt den naem van eren,
Scaemt u der jamerliker meren,
Die u vrou Ere ontboden heeft
Dat ghi in sulker wisen leeft,
Dat ghise horen wilt noch sien,
Ende dat van u moeten vlien
Die seven vrouwen, hoech geboren.
Laet ghise aldus bliven verloren
Langhen tijt uut desen lande,
580[regelnummer]
Dat es uwer alre scande.
Pijnt u dat ghise wederhaelt;
Want bliven si aldus verdwaelt,
Ghij selet temale ontghelden,
Ende met eren leven selden.
Hier om verwaret soe te tide
Dat uwe vriende werden blide,
Ende ghijs sulken danc bejaecht
Dat haer vrou Ere men beclaecht.
Austijnkijn heeft dit om 't beste gheseit
590[regelnummer]
Den lieden, ende voergheleit
Niemant besondert, maer alghemein,
Om dat hi siet dat men soe clein
Op waeldoen acht bi dat men dede.
Doet wale hi houdes sinen vrede;
Mer wie op erden sayt sijn saet,
Hem es doch lief dat wel opgaet.
|
|