|
| |
| |
| |
Omwentelingsdrift.
Vry gevolgd naer Charles Donald.
'K voel myn bloed zoo vlug niet vloeyen
Om als slaef te leven, neen;
'K voel in my die drift niet gloeyen,
Om te zuchten in de boeyen,
Slechts gesmeed voor 't dom gemeen.
Eedler lot is my beschoren,
Schooner doel my voorgesteld.
'K voel, in diep gepeins verlooren,
My voor eene taek geboren
Die het heil des menschdoms geldt.
'K voel in myn bespiegelingen,
Dat my 't akkertuig misstaet.
'K voel, vervoerd tot hooger kringen,
My van stroomen lichts omringen,
Waer myn geest verrukt in baet.
| |
| |
Waerom 't levenslicht genoten,
By den schaemlen boerenhaerd?
Waerom niet, gelyk voor grooten,
'T heerlyk perk voor my ontsloten,
Waer me, in eerbied, op u staert?
Waerom armoê, honger lyden,
Slapen op den harden grond?
Waerom steeds myn hart bestryden,
Zonder uitzigt op verblyden,
Zonder balsem voor myn wond'?
Waerom hem zoo mild beschonken,
Hem, verwaend en dwaes, terwyl
Ik, die gloei van hemelvonken,
Onmeêdoogend ben geklonken
Aen den naekten jammerstyl?
'T zy dat haetlyk regt geweten
Dat de menschheid bloozen doet,
'T erfregt, boeyende aen zyn keten,
My, in diepe ellend gesmeten,
Hem, gewiegd in overvloed.
Treffe elks vloek die snoode wetten,
Schande en ramp der maetschappy;
Die 't vernuft zyn vaert beletten,
Die 't versmachten, die 't verpletten
Onder 't juk der slaverny.
Die den werkman moedloos maken,
Woekren met zyn bloed en zweet,
Door hem 't loon van 't pynlykst waken
Schandlyk voor de helft te schaken,
Voor een regt dat huerprys heet.
| |
| |
Treffe elks vloek haer, bron der kwalen,
Walglyk bloedend in den staet;
Die behoefte, om brood te halen,
Pramen beedlend om te dwalen,
Pramen zelfs tot euveldaed.
Die dan moordgetuigen stichten,
'T bloed doen spatten in de lucht,
En, met huichlende aengezigten,
Zwetsen van verheven pligten,
Volksbeschaving, zachte tucht.
Donder ze in des afgronds kolken,
Geest, die de aerde op nieuw bezielt!
Heiland der verdrukte volken,
Kom! verdryf de duistre wolken,
Kom! en 't onregt ligt vernield.
En ik zal het spoor ontwaren,
'K blinkend spoor waer vaek myn oog
Met verrukking op mogt staren,
Toen ik, droomend opgevaren,
My verhief in 't hemelhoog.
Waer een geest, my toegedreven,
Van drie englen nagesneld,
Me in de onmeetbaerheid deed streven
Naer de star van 't nieuwe leven,
Door een lichtstrael aengemeld.
Zy de drukkende oude keten,
Zy het duldloos slavenjuk
Afgeschud, vaneengereten,
En verbryzeld weggesmeten,
Als het heilloost monsterstuk!
| |
| |
Grooten! tergt de ontvlamde woede
Van myn geest niet, tergt ze niet.
Vreest dat hy, het onregt moede,
'T uer der wraek te haestig spoede,
'T uer der dood van uw gebied.
Om u grimmig aen te randen
Als een tyger die, zyn kloof
Uitgesprongen, klauw en tanden
Razend wringt door de ingewanden
Van den afgeloerden roof.
Om u, opgeblazen grooten,
Van de hoogte daer gy bralt,
In het rookend puin te stooten
Van uw schatten, van uw sloten,
Daer gy plettrend nedervalt.
Of, is 't oogenblik gekomen
Zonder schreyen, zonder schroomen
Dan myn bloed te laten stroomen,
Ter verdelging van bedwang.
'K voel dat bloed zoo vlug niet vloeyen
Om als slaef te leven, neen;
'K voel in my die drift niet gloeyen,
Om te zuchten in de boeyen,
Slechts gesmeed voor 't dom gemeen.
1833.
|
|
Auteursrechtvrij