|
| |
| |
| |
Aen mynen hooggeachten hunstvriend, Prudentius Vanduyse,
In antwoord aen zyn dichtstuk, opgenomen in de bydragen voor letteren, kunsten en wetenschappen, te Gent, 2de jaergang, bladz. 89
Uw zang, myn vriend, heeft my bewogen,
Vervuld met yurig dankgevoel.
O 't ongevergde tranendroogen
Is redden uit den jammerpoel.
Dat vry het wrevle noodlot woede!
Wat kan de zweepende onheilroede,
Strekt de arm eens vriends ten beukelaer?
O vriendschap! wien uw band omstrengelt
Is 't lot te boven, is verengeld
Wat afgrond hy in 't harte vaer'.
Vanduyse, by wiens dichtergaven
De hartedeugd zoo minlyk praelt,
Gy reikt me uw hand in 't pynlyk draven,
En, als een heilgeest neêrgedaeld,
Leert gy my hooger doel beoogen
Dan 't doel van 's werelds beuzlend poogen:
| |
| |
Gy stort me een hemel in 't gemoed.
En, ryzend op uw godlyk zingen,
Verhef ik me uit de slavenkringen,
En schud er 't stof op van myn voet.
Hoe, ik den schedel moedloos bukken
Voor de eerste vlaeg van tegenspoed?
Neen, 't golfje beukt geen rots aen stukken,
Geen dampje dooft den middaggloed.
Myn boezem wraekt het ydel zwetsen,
Trotseert het onbeduidend kwetsen,
En lust geen duistren zegegloor.
Groothartigheid een tweestryd kroonend,
Verplet geen kop, hoe laeg haer hoonend:
Haer kogel klieft de wolken door.
Myn wraek zal hen, die me ondermynen,
Niet dondren in den eigen kolk.
Vry moog hen 't koestrend licht beschynen,
En me overlommren wolk by wolk.
'K weet, 'k weet van waer die glanzen dalen,
En hoe ze een kruin op zich kan halen.
'T is lynregt van het brandpunt niet;
'T is door geen open doelbetrachten,
Noch door een vaert op kundeschachten
Die kleppren boven 't aerdsch gebied.
'T is in 't geheim van weidsche wanden,
Waer hoovaerdy haer zetel sticht;
Waer slaven smettende offers branden
Voor Baals, barsch van aengezigt;
Waer kruipen, wroeten, hartverzaken
Ten middel strekt om voort te raken;
| |
| |
Waer vuige ontaerding, bitse nyd
Den lasterklank doen wedergalmen,
By 't ruischen der geplukte palmen,
Terwyl verdienste zwygt en lydt.
Wie aen de gunstbron zich wil laven,
Smaekt d'alsemdronk te vaek, eilaes!
Geen vlugt van uitgevaste raven
Stort vratiger op 't lekker aes,
Dan..... Kan ik my zoo zeer ontedelen,
Zoo laeg, zoo laf den kruimel bedelen,
De voetzool kussen van den waen?
Kan, kan ik huichlen, liegen, lasteren,
Den zuiver vlaemschen aerd verbasteren?
Kan, kan ik Neerlands tael versmaên.
Versmâen?.... De dwaes die 't kon vermoeden!
Wee, wee hem die 't my leeren kwam!
Hy kome! en aen myn vlammend woeden
Herken' hy 't bloed waeruit ik stam.
De ontaerde moog naer 't vreemde luisteren;
Die schandboei zal my nimmer kluisteren.
Der vaedren zêen! der vaedren smaek!
Wat heerschende afgôon zich vermeten,
Myn gids blyft 't vry en rein geweten,
Myn leus: voor vaderland en spraek.
Doch, zoo een pligt van zwaer betrachten
Me ontweldigde aen der dichtren rang,
Verwyt myn hart geen kunstverachten,
Al slaekte het zyn zwanezang.
De krekel mag aen 't boschruim falen
Dat roemt op wakkre nachtegalen.
| |
| |
Vanduyse, dat uw harpklank styg'!
Uw grootsch, uw toovrend zangvermogen
Houdt ziel en zinnen opgetogen.
Hef aen dan, vriend, ik luistre en zwyg.
1837.
|
|
Auteursrechtvrij