Mengelpoezy. Deel 1
(1839)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 115]
| |
Op het afsterven van den heer J.B.J. Hofman,
| |
[pagina 116]
| |
Gy omarent den mast
Daer de dood het al verascht.
Vondel.
| |
[pagina 117]
| |
Lykzang.De cederboom is dan bezweken
Na een volheerlyk lang bestaen,
Daer ligt hy, wonder onzer streken,
En scheen ontvatbaer voor vergaen.
Wiens achtbre kruin, hoe vaek getroffen,
De stormen uitstond zonder ploffen.
En nu, terwyl geen donder knalt;
Wen vrede en welvaert hem omzweven;
Wen in zyn schaduw plantjes leven
Van zynen stam, - de ceder valt!
Zoo was het aenzyn, zoo 't bezwyken
Eens waerden lieflings der natuer,
Wiens hooge grysheid nog mogt pryken
Met reuzenkracht en jonglings vuer.
O Kortryk, die met billyk brallen
Hem kweektet in uw blyde wallen,
Tot uwe en zyn vereeuwigde eer,
Leg af de weidsche feestsieraden,
Trek aen de donkre rouwgewaden:
Uw zanger Hofman is niet meer!
| |
[pagina 118]
| |
Laet goudbloem en cypresloof vallen
Op 's harpenaers gezegende asch.
Snelt aen, gy bardenstoet, gy allen,
Wier kunstgenoot en vriend hy was.
Snelt aen; en met verbleekte wangen,
Terwyl de kruinen moedloos hangen,
Knielt nêer waer onze Nestor rust.
Een tranenvloed ontspringe uwe oogen,
En styge uw bede tot den hoogen,
Terwyl gy 't koude marmer kust.
Wat somberheid! wat naer verstommen!
Hier is de blydschap heengevlugt,
Hier, waer de jubelzangen klommen
En wedergalmden door de luchtGa naar voetnoot(1)
Dan ach! den man voor wien zy vloeiden,
Voor wien de reine boezems gloeiden,
Den eerbiedwaerden landgenoot;
Den man wiens vaderlandsche akkoorden
De ziel des waren belgs bekoorden,
Dien man velt de onverbidbre dood!
Hoe wreed, hoe schriklyk woedt ge op de onzen,
O nooitverzadigd sloopingsspook!
Men zag u Vlaminck nederbonzen,
En Hofman, Hofman velt gy ook!
Gy maeit de bloem der harpenaren,
En spaert hun vuige lasteraren!...
Zoo blyft het onkruid hier in stand,
Terwyl het, weeldrig opgeschoten,
Den groei belet der kostbre loten,
Zoo zeldzaem op ons barre land.
| |
[pagina 119]
| |
Hoe fel bestormd door aterlingen,
Bestand is nog ons taelgebouw:
'T heeft lyftrawanten die 't omringen,
En zy, zy zweren 't eeuwge trouw.
Ook Hofman heeft dien pligt gekweten,
Wen fransche drift dien had versmeten,
Wen dwinglandy ons nederdrong:
Hy zong toen hy geen weergalm hoorde,
Toen 't vlaemsche lied geen ziel bekoorde,
Toen ieder slaefsch het vreemde zong.
Hy was 't die in die schandetyden
Het vaderlandsch tooneel beklom;
Die, dryfvêer van de letterstryden,
Den wenk gaf aen het dichtrendom
Wie kan den man naer waerde malen?
Wat talloos tal van eermetalen,
Wat roem viel hem alom ten deel!
Zyn overmagt deed alles zwichten,
'T zy ze uitblonk in verheven dichten,
'T zy dondrend op het schouwtooneel.
O Hofman! zoo men in de kringen
Waer thans uw zaelge geest in zweeft,
Nog denkt aen nietige aerdelingen,
Nog voor getrouwe vrienden leeft;
Zie neder van uit de englenreyen
Op vrienden die uw dood beschreyen,
En u vergoden, eedle bard.
Het marmer moge u stof bedekken:
De kunst bewaert uw wezenstrekken,
En steeds, ja, steeds leeft ge in ons hart.
Waer voert me myn verbeelding henen?
'K ontwaer een heerlyk grafgesticht
| |
[pagina 120]
| |
Waer blanke maegdekens om weenen,
Befloersd om 't buigend aengezigt.Ga naar voetnoot(1)
Een sombere aenhef van akkoorden,
Gestemd op zachte weemoedwoorden,
Verzelt het slepend rouwvertoog.
Een zwerm van volk is toegevlogen,
En staert en zwygt, verteêrd, bewogen,
En wischt 't in tranen zwemmend oog.
Wat plegtigheid! de wolken dalen;
Ze ontrollen zich in heldren glans.
Wie prykt daer in dien gloed van stralen,
Met gouden harp en lauwerkrans?
O zaelge schim die wy aenbidden,
O Hofman! weder in ons midden,
U zien wy met verrukking weêr.
Ach! waerom voor zoo luttel stonden!
Het glanzend beeld is reeds verzwonden,
En 'k zink in stomme droefheid neêr.
1835.  |
|