Mengelpoezy. Deel 1
(1839)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 110]
| |
De trouwe vriend.My lust een ongedwongen toon
Te ontwringen aen myn lier;
'K verhef het edelst hartgevoel:
Vuige eigenbaet, van hier!
Van hier, tiran des wereldronds!
En, mensch, het belge u niet,
Indien ik u den wierookwalm
Niet toezwaei in myn lied.
Hier geldt het rede noch vernuft,
Of wat u stoffen doet;
Maer 't geen u hemelzalving biedt
In smart en tegenspoed.
'T geldt reine vriendschap, vaste trouw,
Die heilbron die gy smoort.
Van hier dan, mensch; gy zyt het niet
Die my tot zingen spoort.
Betitel u, belachlyk prat,
Der schepslen oppervorst;
Maer bloos wanneer ge 't heiligst vuer
Laet koelen in uw borst.
| |
[pagina 111]
| |
Uw vriendschap, uwe trouw?.... Eilaes!
Wat zyn ze dan een schyn
Waeronder baelzucht en bedrog
Verbergen hun venyn?
En dan, vervallen schepsel, dan
Zyt ge op uw rede fier,
Versmadend wat gy aendrift noemt
In 't arme spraekloos dier.
Wat zegt het zoo myn trouwe vriend
Vernuft noch woorden heeft?
Genoeg dat hy my teêr bemint,
Voor my alleenig leeft.
Geen staetsbedrog, geen ommekeer,
Geen volksgeweldnary
Verbastert zyn gevoelig hart:
Ontaerd vervolgt ge my.
Indien ik val in lyfsgevaer
Springt hy me moedig by,
En stort zyn bloed voor myn behoud:
Lafhartig vlugt ge my.
En zoo my 't onheil nederdrukt,
En dat ik armoê ly',
Hy deelt myn armoê, blyft getrouw:
Gy laekt en loochent my.
Hy duldt, gedwee, myn kwade luim,
En ziet my droevig aen,
En likt en liefkoost de eigen hand
Die hem bestaet te slaen.
| |
[pagina 112]
| |
My, levend, blyft hy aengekleefd
Als vriend en lotgenoot;
Hy zal my ook gedachtig zyn
En minnen na myn dood.
Ja, tranen van erkentenis
En diepe vriendschapspyn,
Zal hy gaen plengen op myn graf,
Dat ook zyn graf zal zyn.
Myn leven, myn rampzalig lot
Was u geen tranen waerd;
Nog min zult gy getroffen zyn
Wanneer ik rust in de aerd.
Van hier dan, mensch, gy zyt het niet
Wiens deugden ik verkond.
'K verhef de trouw eens beetren vriends,
Ik zing den trouwen hond.
Ontwaert, gy langs den scheldestroom
Dien ingestorten muer?
'T is Antwerps uitgeplonderd fort,
Gesloopt door 't oorlogsvuer.
Daer hield zich Hollands magt verschanst
De omwenteling ten spyt,
Tot eindlyk Frankryks legermagt
Geroepen werd ten stryd.
Een schriklyk donderend geschut
Bestormde 't dag by dag,
En sloeg het in verstuivend puin,
En Holland streek de vlag.
| |
[pagina 113]
| |
Ontwaert gy langs den scheldestroom
Dit woest en aeklig oord?
Daer viel de moedige oorlogsman,
Het heldenhart doorboord.
Zyn asch rust onder de aerd; en ach!
Geen stille tombesteen,
Geen bloemenkrans versiert de terp,
Haest achtloos platgetreên.
Daer komt geen moeder haren zoon,
Geen vrouw haer echtgenoot,
Geen maegdenrei den oorlogsheld
Beschreyen na de dood.
Maer, eedle schim, verheug u, juich!
Nog klopt voor u een hart;
Voor u, voor u leeft nog een vriend
Wiens trouw de graven tart.
U volgde alom uw trouwe hond
Eer u de kogel trof.
Gy vielt; de plaets begeeft hy niet:
Daer waekt hy by uw stof.
Hy schuwt elks aenblik, haet het licht,
Verkwynt in de eenzaemheid,
En schuilt daer tot de duisternis
Zich over 't aerdryk spreidt.
En dan, wen alles rust en zwygt,
Gedreven door zyn trouw,
Dan brengt hy waer zyn meester rust
Een dankbaer hart in rouw.
| |
[pagina 114]
| |
Hy schrabt, vol drift, de grafaerde op,
Waerin hy dringen wil.
Vergeefs! geen hoop, geen meester meer....
Hy loost een diepen gil.
Zoo martelt zich 't gevoelig dier
In stadig zuchten af,
'S daegs kwynende in een duistren hoek,
'S nachts weenende op een grafGa naar voetnoot(1)
O teeder, onwaerdeerbaer dier,
Dat eedler naem verdient,
Aen u wyde ik myn lof, aen u:
Gy zyt de trouwe vriend.
1833.  |
|