|
| |
| |
| |
De geneesheer te Kosma.
‘Wie heeft een talryk huisgezin?
‘En die den staet minst burgers schenkt,
‘Heeft rust en overvloed.’
Zoo klaegde een schaemle sukkelaer,
Twaelf wakkre bengels hupplen zag,
Hy drentelt huizen in en uit,
Maer weigering, steeds weigering
Waer de arme duivel treedt.
Daer nadert iemand: wat gestel!
Het vraegt den blooden lanterfant,
Die heel beteuterd scheen:
‘Begeert gy my tot peet?’ - ‘Mynheer,
‘Uw vriendlykheid is groot;
‘Mag ik vernemen wie gy zyt?’ -
‘Een magtig heer: de Dood.’ -
| |
| |
‘De Dood!.... welaen, gy zyt toch juist:
‘Een bedelzak, een kroon,
‘Voor u bestaet geen onderscheid;
‘Wees peter van myn zoon.’
Gezegd, gedaen. De knaep groeit op,
Wordt jongman, heeft verstand,
Toen peter hem bezoeken komt,
En leidend in een donker woud,
‘Myn doopzoon (spreekt hy hem:)
‘Eer ik voor goed u halen kom,
‘Ik wil dat gy een Esculaep,
‘Een heelend wonder wordt,
‘En dat u aen fortuin en faem
‘Het allerminst niet schort'.
‘Niet dat gy als een Hippocraet
‘Moet dringen in de kunst,
‘En harsenslooven dag en nacht;
‘Voldoende is u myn gunst.
‘Gy zult my steeds aenwezig zien,
‘By wien gy meestren gaet;
‘Maer let aen welken legerhoek.
‘Wanneer gy me aen het voeteind' ziet,
‘Bedien aen uwen zieke dan
Een weinig van dit kruid.
| |
| |
‘Doch sta ik aen de peluw, oh!
‘Want steryen moet de lyder dan,
‘En meld het hem maer vry.
De blyde doopzoon nam dit waer,
‘Wat arts! hy lieeft geen wedergâ.’
Zoodra hy by een zieke treedt,
Voorspelt hy wat gebeuren moet,
En wat hy zegt geschiedt.
Men loopt om hem van heinde en veer,
Van allen staet en stand:
Fortuin en faem geleiden hem
Op 't gunstigst by de hand,
Een ziekte tast den koning aen.
By hem wordt de arts genood.
Hy komt, hy ziet.... wat tegenheid!
Aen 't hoofdeind staet de dood.
Hy mort, misnoegd voor de eerste mael:
‘Waerom my deze kuer belet,
‘De noodigste die 'k weet?
‘Belangt zy niet het gansche land
‘Dat zoo bekommerd beidt?
‘En my, vooral, wat sçhoone kans
‘Van rykdom, waerdigheid!....
| |
| |
‘Maer speelde ik peet een kleine poets;
Zoo spreekt hy, keert het ledekant,
En peet staet aen den voet.
De koning neemt een weinig kruid,
En schenkt den arts en ridderkruis
Maer peter komt, en, gram te moê:
‘'K verschoon u voor dees reis.
‘Doch, linker, wacht u andermael,
‘Of sidder voor myn zeis.’
Weldra wordt zyn gehoorzaemheid
De dood bedreigt de kroonprinces,
En niemand die haer redt.
Dit treft zoo zeer den ouden vorst,
Wiens oog zoo bitter schreit,
Dat blindheids nare duisternis
Hy laet alom verkonden dat
Tot loon, haer hand bekomen zal
De arts keert nu van een reis terug,
Bezoekt des konings spruit,
En ziet 't vermomde beenderspook
| |
| |
Hy ziet het meisjen uitgestrekt,
De doodverf op 't gelaet,
Een pas ontloken bloem gelyk
Wie 't onweèr nederslaet.
Hy ziet haer, lieve kroonprinees,
Haer, wier verlosser en gemael
Hy ziet haer halfgeopend oog
Terwyl de dood hem gade slaet
Met grynzend, gram gezigt.
Hy aerzelt niet, hy geeft bevel:
Genut de wondere artseny,
En 't meisje wordt gered.
De vreugdekreten stygen op,
Kartauwen barsten dondrend los,
By 't dommlend klokgebrom.
'T is feest en luide vrolykheid
Door gansch het koninkryk.
Wat heil is met des jonglings heil,
Die 't loon verwacht, gelyk?
Maer zie, toen kwam de bleeke dood
Wiens stem afgryslyk klonk,
Wiens kille hand den jongling greep
En leidde in een spelonk.
| |
| |
Ontelbre fakkels brandden daer
Miljoenen fel, miljoenen flauw,
Zoo veel wier vlam verdween.
Elk oogwenk, daer een licht verdween,
Zag een vernieuwd ontstaen:
'T was zich vervangen onverpoosd,
'T was glimmen en vergaen.
‘Dit (sprak de dood) is 't levenslicht
‘Dat elk op de aerd verwerft:
‘Een toorts, ontbrandend wen hy wordt,
‘Gaet uit wanneer hy sterft’ -
‘Waer is (sprak de arts) waer is myn toorts?
‘O peter toon my ze aen.’ -
‘Hier is zy, zie....’ Hy zag een vlam
‘O peter! steek een kaersje by,’
‘Op dat de vlam zich voed'!’
Zoo sprekend vaert de schrik des doods
Hem door 't verstyvend bloed.
‘O peter! steek ze een weinig aen;
‘My toeft een kroon, een koningin....
‘O wees my gunstig toch!’
De bange doopzoon smeekt en snikt,
En houdt zoo dringend aen,
Dat peter zich bewegen laet
| |
| |
Maer zie, terwyl hy met een toorts
Het lichtje nader treedt,
'T gaetuit!.... en de arme jongling valt
In de armen van zyn peet.
O gy, voor wie nog 't lichtje leeft,
Geeft acht op dit besluit:
Uw deel zy voor - of tegenspoed,
Haest brandt het vlammetje uit.
1835.
|
|
Auteursrechtvrij