|
| |
| |
| |
Triomf van 's lands onafhankelykheid;
Lotbestemming des vaderlands.
Bekroond met den tweeden eereprys in den nationalen dichtstryd uitgeschreven by ministerieel besluit van den 21en juny 1834.
| |
| |
Zoo zult gij schittrend de aard verlichten,
O vrijheid! die mijn zang bezielt.
Ja, 'k zie geweld en heerschzucht zwichten,
Elk volk voor uw altaar geknield.
Triomf! laat klinken stem en snaren.
| |
| |
| |
Triomf van 's lands onafhankelykheid.
De vryheid schoot haer laetste vonken,
En dreigde een eeuwig ondergaen.
Het vaderland, in rouw gezonken,
Hief vruchtelooze klagten aen.
De lage vleizucht, laffe logen
Omringden een geducht vermogen,
En leenden d'arm aen d'yzren staf.
Wat blyft den landaerd te onderwinden?
Zyn klaegstem kan geen toegang vinden:
Men keert ze met versmading af.
Vervolgd, in strenge boei geklonken,
Of, balling, zwervend uit het land;
Zie daer wat loon hem wordt geschonken
Die 't onregt moedig tegenkant.
Eilaes! gemarteld, afgestreden,
Als uitschot in het stof vertreden,
Der wormen spot zyn we in de smart.
Vermeetlen! hoe, hoe durft gy 't wagen
Den fieren leeuw zoo lang te plagen?
Wee, wee hem die zyn woede tart!
Maer trots beroerte en opstandteeken,
'T gezag zwaeit nog zyn teisterroê.
Het ziet den Belg zyn boei verbreken,
En smeedt er, nieuwe, gram te moê.
| |
| |
Dan ach! op 't dierhaer erf der vaderen
Zie ik zyn woeste horden naderen,
En reeds de hoofdstad aengerand.
Hun donders braken vuer en bommen,
Vernielen volk en eigendommen,
En, hemel! Brussel staet in brand!
O Belgen! zult gy 't wimpel stryken?
Begeeft de moed u in den nood?
Verkiest gy een lafhartig wyken
Voor een beroemde heldendood?
Neen, neen; uw roem blyft ongeschonden.
Veeleer bedekt met duizend wonden;
Veeleer begraven onder 't puin,
Dan op te geven weer en wallen,
En dwinglandy te voet te vallen,
En hoon te laden op uw kruin.
Triomf! de vyand is geslagen.
Hy deinst, verbysterd en beducht.
Hy vliedt: verdwenen zyn de dagen
In onderdrukking doorgezucht.
Hy vliedt, en ziet de vanen wapperen,
De zegevanen van ons dapperen,
En bloost, beladen met zyn schand.
Hy vliedt, en sleept na zich de keten,
Die 't heldenkroost heeft losgereten,
Die hem gaet knellen in zyn land.
Is 't waerheid? mag myn oog 't gelooven?
Dit heir met siddring afgewacht,
Dit magtig heir ontzet, verstoven
Door een geringe burgermagt;
Dit aeklig dondren der mortieren,
Dat woelen, dat wanhopig tieren
| |
| |
Van volk dat zynen val verbeìdt,
Eensklaps op 't aengenaemst vervangen
Door zegegalmen, vreugdezangen,
Door juichende onafhanklykheid.
Triomf! ons redding is bevochten.
De zege dan met glans gevierd!
'T is feest! festoen en krans gevlochten!
Der braven kruin er meê gesierd!
Het Vaderland dankt hen zyn blyheid;
Door hen herschynt de zon der vryheid.
Hoe schoon ryst ze uit het onweêrzwart!
Hoe koestren we ons in hare stralen,
Ons ingestroomd by 't ademhalen!
Hoe golft ons vreugdedronken hart!
Triomf! laet klinken stem en snaren!
Ons heilroep schaetre en schalle in 't rond!
Van dienstbaer, zuchtend van bezwaren,
Van offers van een snood verbond,
Zyn we eindlyk, uit den smaed gerezen,
Als onafhanklyk volk geprezen
Van al die eigen waerde kent.
Ons zal geen moedwil meer verdringen,
En ambten, goud en eer ontwringen,
En ons verguizen in de ellend.
Geen rot van noordsche krygstirannen
Voldoet hier nog zyn bitsen wrok.
Voor eeuwig is met hen verbannen
Barbaersche tucht van roede en stok.
O broeders, dappere oorlogsknechten,
Hersteld zyt ge in uw waerde en regten.
| |
| |
Het bloed dat in uw boezem brandt,
Zal op geen beulenvuist meer koelen;
Maer 't rookend slagveld overspoelen,
Tot heil en roem van 't Vaderland.
Barst los, musketten! brult, kanonnen!
De ruimte dreun' van 't feestgeschal!
Roemruchtig is ons pleit gewonnen,
'T is vrede thans die heerschen zal.
Waer ben ik? schooner zonneglanzen
Velgulden de aerde en 's hemelsch transen;
Een blyder galming treft myn oor;
De schepping heeft meer bloei en luister;
De toekomst, ryzende uit haer duister,
Snelt aen met nooitgedaegden gloor.
| |
Lotbestemming des vaderlands.
Wie is zy die zoo schoon en edel
Daer staet in 't golvend blank gewaed?
De meibloem siert haer blonden schedel,
De maegdeblos haer zacht gelaet.
Zy houdt d' olyftak opgeheven,
En ziet de lachjes haer omzweven,
Door de oorlogsmagt te lang verjaegd.
Verdeeldheid sterft aen hare voeten;
Verzoening komt haer dankend groeten:
Knielt neêr! 't is Belgies jonge maegd.
'T is Belgies maegd: na hevig stryden
Gestegen in der volken rang,
Verschopt zy 't dwanggareel en 't lyden
Waerin zy worstelde eeuwen lang.
| |
| |
Europa, wars van 't bloedig kampen,
Beducht voor grooter oorlogsrampen,
Ontvangt haer in zyn vorstenraed,
Haer, die in 't schrikbaerst onweêrwoeden,
Zoo kalm de staetshulk kon behoeden,
Waer menig wankelt en vergaet.
Regeringloozen! staekt uw poogen;
Verfoeid is uwe leering hier.
En, Jakobynen, voor onze oogen
Zwiert nimmermeer uw bloedbanier.
Of waent gy, wrokkende eedgenooten,
De staetzuil immer om te stooten?
Welaen dan, velt, verplet vooraf
Haer hechtste bolwerk: burgerdrommen
Die stout uw donder tegengrommen;
Komt, worde eerst 't Vaderland één graf!
Wat baet der opgeruide baren
Heur woest gebulder en geklots?
Een poos onstuimig, zy bedaren,
En sterven aen den voet der rots.
Zoo zal na 't uitgewoed vertoornen
'T vyandlyk rot der zaemgezwoornen
Bezwyken voor ons rykskolom.
Verga, by 't raedloos knarsetanden,
De drieste doemling, die de handen
Durft slaen aen dit Palladium!
Bedrieg ik my? ô neen; 't zyn stralen
Van 't ons belonkend zalig lot
Die koestrend op myn schedel dalen,
En my doortintlen van genot.
'K zie Belgies geest het ryk beheeren,
Het volk gezag en wetten eeren,
| |
| |
De tong des oproers stram en stom;
Den vrede met den Bat gesloten,
De welvaertmaet volop genoten,
En, golvend, onze vlag alom.
De plant, in milden schoot ontwikkeld,
Schiet op, en buigt van ryke vracht;
De handel, minlyk aengeprikkeld,
Zweeft bloeyend om op vrye schacht.
De volksvlyt voelt die slaende veder:
Zy rept haer duizend armen weder,
En joelt en schatert in het rond.
Wat bronnen van verruilde schatten
Zie 'k Belgie uit den boezem spatten,
En stroomen op uitheemschen grond!
Nog eedler heilvrucht mag hier groeyen,
De vrucht die wortelt in 't verstand,
De wetenschap, wier heerlyk bloeyen
Den roem verhoogt van 't Vaderland.
De kunsten, schitterend herbooren,
Bewandelen de gloriespooren
Van Gretry, Duquesnoy, Vandyck
En grooten Rubens; harpenaren
Bezielen weêr de vlaemsche snaren,
En Maerlant juicht in 't schimmenryk.
Niet langer zweeft der eeuwen duister
Voor 't aengezigt van 't voorgeslacht.
Zie hoe het opdaegt door den luister
Van doorgeleerdheids gouden schacht.
Zoo kennen we eindlyk onze vaderen,
Wier beeld wy met verrukking naderen;
| |
| |
Wier moed, wier haet voor tiranny,
Wier vroomheid, onbedorven zeden,
Wier spoor wy zweren na te treden,
Wat immer Belgies noodlot zy.
Dat de afgunst vry heur tanden scherpe,
En, dol, op 't vlekloos Vaderland
Heur vuil en giftig zwadder werpe:
Haer-zelf de schaê, haer-zelf de schand'!
De dagmonarch, by 't heerlyk glooren,
Zal over 't vlekje zich niet stooren,
Door 't vlugtig zwerk hem toegebragt:
'T verschynt, verflauwt en is verdwenen,
Terwyl hy, flonkrend uitgeschenen,
'T heelal doorwandelt in zyn pracht.
Gy, heilge zucht naer 't erf der vaderen,
Gy, die elks boezem zwellen doet;
Maer die vooral de dichteraderen
Doorbruischt met onuitbluschbren gloed;
Gy hebt het dwangjuk af doen vallen,
Den feestkreet davrend om doen schallen,
Het Vaderland op nieuw bezield.
O mogt ik zyn verheffing zingen!....
Maer 'k voel myn zwakke snaren springen,
Bedwelmd, verstommend nêergeknield.
|
|
Auteursrechtvrij