Mengelpoezy. Deel 1

(1839)–Francis Jozef Blieck– rechtenstatus



[pagina 98]
De kapucynerots. Er ryst in 't bloeyend goudbergdal Een wonderbare rots. Zy is de schrik der buitenjeugd: Men noemt ze een straffe Gods. Eens dwaelde daer een jonge maegd, En dacht aen geen gevaer, Toen ze een gestalte, zwaer en grof, Ziet naderen tot haer. Een breede baerd, een breede rok Vermomt den menschenschyn. Het meisje meent een beer te zien: Het is een kapucyn. Zy schrikt, en neemt gezwinde vlugt; Maer zy wordt nagesneld, En voelt aen 't kapucynenhart Zich onverwyld gekneld. ‘O bloemtje van eenvoudigheid, ‘Verban uw dwazen schrik; ‘Ik ben de beste gryze man: ‘O vest op my uw blik.
[pagina 99]
‘Ik ben de beste gryze man, ‘Een vader, zacht van aerd. ‘Ontvang myn zegen, liefste kind, ‘En beef niet voor myn baerd.’ Zoo vonklend, echter, wordt zyn blik, Zoo hevig zyn gebaer, Dat hy de gryze drommel schynt, Gekleed in kluizenaer. ‘O Moeder Gods, Maria! och! ‘Verwerp myn bede niet: ‘Verlos my!’ roept zy jammrende uit, En zie wat fluks geschiedt. In steen verandert py en pels En huichelende schyn, En 't graf ontmoet in eigen rok De valsche kapucyn. Doch, meisjes, waegt u niet te ligt. Niet steeds verkeert in steen De kluizenaer die bloemtjes leest; Dit leert ons menigeen. O weest niet speelziek, hupt noch raest Wen gy het dal doortrekt, Opdat gy door uw tooverstem Den kapucyn niet wekt. 1833.