Mengelpoezy. Deel 1

[p. 96]

De rots des vermaledyden.

Wat ongewroken gruweldaên

'T geschiedboek moog' verkonden,

Vaek treft een ongewone straf
Den booswicht eer hy daelt in 't graf,

Een straf van God gezonden.

En somwyl' om van 't wanbedryf

Den afschrik aen te kweeken,

Laet God van zyn regtvaerdigheid,
In 't oord van 't hem vergrammend feit,

Een deurzaem yslyk teeken.

Treed toe! beschouw dat rampgewest

Met bloed bevlekt voordezen.

Geen stervling die, van schroomen vry,
Zich waegt in deze woesteny,

Vervloekt door 't Opperwezen.

Treed toe! beschouw die nare rots

Daer krom en naekt verheven;

Dien afgrond gapend aen haer voet;
Die golven als van schuimend bloed

Al bruischend neêrgedreven.

[p. 97]

 

'T is daer, 't is in deze eenzaemheid

 

Dat Rawensburg, die snoode,

 

Die godvergeten onverlaet,

 

Zyn broeder - schriklyke euveldaed! -

 

Zyn vromen broeder doodde!

 

 

 

Vermoordde om 't ridderlyk bezit,

 

Het voorwerp zyner droomen.

 

Maer duer zal aen het wangedrocht

 

Zyn goudzucht, zyn gevloekte togt,

 

Duer zal die moord hem komen.

 

 

 

De handen, druipend van het bloed

 

Van 's broeders boezemwonde,

 

Wil hy gaen reinigen in 't nat

 

Dat zachtjes uit de rotsen spat,

 

En helder vloeit in 't ronde.

 

 

 

Maer ylings wordt het tot een stroom

 

Van woest en bloedig water,

 

Die, van de hoogte nêergezweept,

 

Den moorder in den afgrond sleept

 

Met bulderend geklater.

 

 

 

Nog ryst des nachts een bange kreet

 

Uit de opgeruide baren;

 

En bruischender wordt haer geklots,

 

Terwyl men rond de naekte rots

 

Een zwavelvlam ziet waren.

 

 

 

Het is de schim des moordenaers

 

Die rust verlangt te ontmoeten.

 

Maer wat berouw en smart zy lydt,

 

Zy is van God vermaledyd,

 

En eeuwig moet zy boeten!

1834.