|
| |
| |
| |
De lykproef.
'T geregt ontblootte in vroeger tyd
En dikwerf droop 't onnoozel bloed
Daer prykte wat een dweepend brein
'T alom vermaerde marteltuig -
Daer tuigde op een geduchte wys
De proef van vuer en vocht,
En wat een vloekbaer beulenkraem
Aen wreedheid bieden mogt.
Daer leed de burger doem en dood,
Of, kwam hy uit den stryd,
O! 't was geroost, gekneusd, geknakt,
Of wel van 't nare schouwtooneel
Den geest verward en woest,
Vooral wanneer een bloedig lyk
Den moord getuigen moest.
| |
| |
Wee, wee den dader die, verdacht,
De lykproef moest doorstaen!
Zy toonde 's moorders wanbedryf,
O gy, die 't nare en wondre mint,
Aenhoort myn rampverhael,
En leert wat eens de dood vermogt
Niet ver van 't oude kerkerslot,
Thans Brussels Hallepoort,
Daer werd voorheen de tombestraet
Door echtverbond verknocht:
Het was een frissche roozenband
Waermeê hen liefde omvlocht.
Sints kort had zy aen Valentyn
Heur hart en hand gejond,
Ten spyt des woedenden Urbaens,
Die naer heur liefde ook stond.
Urbaen bedaerde toch, zoo 't scheen,
Geen razen meer op Valentyn,
‘Heb dank, beschermende Oppermagt!
‘Gy weert myn laetsten kommer af;
‘Heb vuergen dank, ô God!’
| |
| |
Zoo bad in 't zwygend tempelruim
De dag verbleekte en school het hoofd
Voor 't dalend nachtgordyn.
De najaersmaen loeg 't aerdryk aen;
De domklok sloeg met hol gebrom
En troostvol had de dankbre vrouw
Heur laetste beê volbragt.
Nu streeft ze naer de dierbre woon,
Waer Valentyn haer wacht.
Zy komt: de woon is open, leêg;
Geen vlam glimt aen de lamp.
Zy roept en luistert: alles zwygt;
Zy siddert voor een ramp.
Daer spreidt de lamp een valen glans
En licht, eilaes! op Valentyn,
Dood uitgestrekt ten grond'!
Helena gilt en duizelt neêr.
De zwym is lang en zwaer.
'T geregt ylt aen; men wordt by haer
Maer nauwlyks rigt ze op Valentyn
Of weder loost ze een diepen zucht,
En 't is haer laetste snik.
| |
| |
Daer ligt ze, een lyk by 't lyk, geveld
Maer wie, wie is de moordenaer
Een dolk heeft hem het hart doorboord,
Houdt hy zyn forsche vuist geklemd,
Wie 't aenziet staet verbaesd, verstomd;
Men peinst en houdt beraed,
En roept en neemt de lykproef ras
Daer schikt men tot de plegtigheid
De in rouw gedolven zael;
Daer vlamt het knappend fakkellicht
Daer brengt men een verdachte by;
Hy komt, hy raekt het lyk;
Geen lid des dooden heeft verroerd:
Het is een onschuldsblyk.
Een tweede komt: de piroef gebeurt:
Het lyk maekt geen gebaer.
Een derde komt, een vierde volgt:
Men vindt geen moordenaer.
Thans nadert een verdachte nog:
Wat siddert hy! wat aerzelt hy!
Hy raekt den ziellooze aen.
| |
| |
Regtvaerdig God! de doode krimpt;
Zyn vuist gaet open, en daer valt
Een blinkend stuk ten grond',
Urbaens ontscheurde wambuisknop!...
'T geregt doet uitspraek, en Urbaen
Wat vroeger gold voor Oordeel Gods
Verspreidde ontzag in 't rond.
Maer jammer, dat de vierschaer soms
Het regt der menschheid schond.
1836
|
|
Auteursrechtvrij