Mengelpoezy. Deel 1

[p. 81]

Kozaksche ballade.
Vrye Navolging.

Wel dwaes, die reist by 't hevig blaken

Des zomergloeds;

Wel dwaes die scheep gaet by het bulderen

Des woesten vloeds.

Wel dwaes die naer een trouwig heillot

By vorsten streeft.

Maer dwazer die eens meisjes eeden

Geloove geeft.

Hoor me aen! - Rodolf was jong en dapper,

Had leeuwenmoed.

Geen dartel veulen rept gezwinder

Zyn ligten voet.

Vernaemd was hy om 't fiksch behandelen

Van roer en schicht;

Bewonderd om 't bevallig dansen

By nachtfeestlicht.

[p. 82]

 

Van duizend schoonen die hem liefden

 

Koos hy slechts een:

 

'T was Mahina, de aenbidlykste engel

 

Die ooit verscheen.

 

 

 

Zoo zedig is 't beminlyk bloemtje,

 

'T viooltje, niet;

 

Min vlug is de ongetemde hinde,

 

Min buigzaem 't riet.

 

 

 

Men zag hen, door één gloed ontstoken,

 

Alom te gaêr,

 

Onscheidbaer als ten starrenhemel

 

Het tweelingspaer.

 

 

 

Maer de oorlogskreet wordt aengeheven.

 

De jonglingschap

 

Spoedt ylings naer de ontrolde vanen

 

Met heldenstap.

 

 

 

Rodolf moet ook ten stryde trekken.

 

Hy zegt vaerwel

 

Aen Mahina en 't lieflyk hondje,

 

Hun medgezel.

 

 

 

Het meisje stort, by 't pynlyk scheiden,

 

Een tranenvloed,

 

Het hondje, turend op zyn meesters,

 

Schynt droef gemoed.

 

 

 

O waer het thans geen heiligschennis,

 

Te houden staen

 

Dat eens de schoone ontrouw zal worden?

 

Ha, ha! - Hoor me aen!

[p. 83]

 

De veldtogt eindigt, en de minnaer

 

Keert weêr met spoed.

 

Hy juicht wen hy van op den heuvel

 

Zyn dak begroet.

 

 

 

Hourrah, hourrah! hy blaest den horen

 

En staroogt heen.

 

Maer slehts de weêrklank gaf hem antwoord:

 

Geen mensch verscheen.

 

 

 

Hy spoort zyn ros en rydt naer 't burgslot

 

In vollen draf.

 

Hy zoekt er vruchtloos dame en dienaer;

 

Hy waent ze in 't graf.

 

 

 

Daer draegt het zand de voetstapspooren

 

Van paerd en hond.

 

Hy zweept zyn ros waerheen zy leiden;

 

Het schaeft den grond.

 

 

 

Welhaest ontdekt hy zyn geliefde.

 

Onlydbre hoon!

 

Daer hangt zy aen des blonden jonglings

 

Ontgloeide koon!.....

 

 

 

Rodolf vliegt toe en zwaeit het lemmer.

 

Maer Mahina

 

Springt voor, en roept, den knaep beschermend,

 

‘Ik min hem; sta!’

 

 

 

Rodolf laet, moedloos, 't lemmer zinken;

 

Blyft peinzend staen.

 

‘Gy ziet, zucht hy, hoe de ongetrouwe

 

‘My durft verraên.

[p. 84]

 

‘Ga, jongling, 'k wil me op u niet wreken;

 

‘Bemin haer vry:

 

‘Welhaest, beloont ze u voor uw liefde

 

‘Als heden my.’

 

 

 

Het hondje ziet, herkent zyn meester,

 

En vliegt hem op;

 

Het huilt en huppelt, likt en liefkoost,

 

Ten vreugdetop.

 

 

 

De hond is trouw zoo lang hy ademt.

 

Maer 't vrouwmensch.... och!

 

Haer hart en handel zyn een weefsel

 

Van snood bedrog.

1836.