Aen myne jongste zuster.
Myn zuster, gy die slechts het daglicht hebt genoten
Wanneer myn jeugdig oog reeds dertien lenten zag,
Gy, jongste telg eens stams die, vruchtbaer opgeschoten,
Ons nog met najaersdauw zoo mild bedropplen mag;
Gy, die ik menigmael een droef vaerwel moest zeggen,
En zwerven - dwarlend blad naer 't wenden van den wind -
Om ver van u het hoofd by vreemden neèr te leggen;
'T hoofd dat uw lieve hand zoo graeg tot peluw vindt;
Hoe lang, ô Julia, zal 't lot myn rust nu sparen
In 't ouderlyk verblyf, verlustigd door uw lonk?
Hoe lang zal ik hier weêr myn hemel op zien klaren,
O zachtste troostauroor die uit een oogstrael blonk?
Myn boezem jaegt niet meer van kommervol begeeren
By 't wisslend praeltooneel van 's werelds ydelheid.
Onttooverd, driftenloos, gelaten in 't ontberen,
Verlang ik dat van u het graf alleen my scheidt.
O droomen myner jeugd, als schimmen heengevlogen,
Gy wiegde me op uw dons zoo sluimerwekkend-zacht!
Myn hoopstar, met den glans der zaligheid omtogen,
Scheen zoo verheven uit en ver van d'onheilnacht.
| |
Myn onervaren geest begreep geen hinderpalen;
Roem, rykdom was 't geringst van myn gedroomde deel:
'K zag 't voorwerp myner min, het schoonst der idealen,
My schenken hart en hand by maegdelyk gestreel.
En my verbeelding, op ontembre wiek gedreven,
Vloog, als een vlammenschicht, naer 't glansryk tooverdoel
Ik zwoegde en zweette, sleet de lente van myn leven,
Eilaes! in onverpoosd, in moordend breingewoel.
En als de morgen rees van 't afgebeden oesten,
Verborg een wolkgevaert' het aenschyn van den dag.
De bliksem blonk omhoog, en 't uitgestroomd verwoesten
Schoot neder op myn vrucht die ras verpletterd lag.
Daer stond ik wreed verrast, beroofd van toekomstklaerheid,
En plotsling neêrgebonsd in 's jammers donkren poel.
Vertwyfling greep my aen, verzwaerde de afgrondnaerheid,
Zag slangen, my ten schimp, in tergend feestgejoel.
Maer de Almagt, tot wiens troon myn stem was opgestegen,
De Algoede keerde op my een oogstrael van genaê,
En zalving, hemeldauw, bemoedigden den zegen
Bood my een heilgezant, een engel, Julia.
Kom, lieve zuster, kom! lang my den honigbeker.
By u schuilt erg noch list; uw ziel is rein en teêr.
By u is 't lydend hart zyn heul en heeling zeker,
En, vromer, voelt het haest en moed en sterkte weêr.
Kom! laet my u een kus op 't deugdzaem voorhoofd drukken,
My spieglen in uw oog, des hemels wederglans.
'K veracht het wrevle lot en 's afgronds tegenrukken,
Blyft uw omvlechtende arm myn zachte boezemschans.
1839.
|
|
Auteursrechtvrij