|
| |
| |
| |
Aen myn' jongsten broeder Hendrik Blieck,
Ter gelegenheid zyner wyding tot onderdiaken, bekomen te Brugge den 20sten mei 1837.
| |
| |
Myn eerste wyding - myn laetst vaerwel aen de wereld....
H. BLIECK, brief.
| |
| |
| |
Aen myn' Jongsten Broeder Hendrik Blieck,
Ter gelegenheid zyner wyding tot onderdiaken.
Myn broeder, uw vaerwel kan ik niet koel beluisteren;
Ik weet niet welk gevoel my wegsleept en verleidt.
'T is my als kwam de geest des doods me in de ooren fluisteren,
En dreigend wees op eene ons scheidende eeuwigheid.
Ik staer de toekomst in, en treurige gedachten
Verzwaren myn gemoed. Waer-waerom dus ontroerd?
Het smartelykst verlies staen wy toch niet te wachten;
Wy blyven aen elkaêr toch innig vastgesnoerd.
Ach! waer is 't evenwel; gy hebt den band verbroken,
Den band die aen het heil der zamenleving boeit.
Uw levensbloem, zoo frisch in hare lente ontloken,
Ziet van den wereldboom zich strenglyk afgesnoeid.
Eilaes! 'k zie haer verplant, zich sluiten en hervormen
In de yzige eenzaemheid van een onvruchtbren grond,
Waer ze, op een doornestam geënt, geweld en stormen
Verduert, tot dat zy valt den grafkuil in den mond.....
| |
| |
Myn broeder, zal uw moed zich in 't gevaer verkloeken?
Bestand zyn in 't gemis van 't schittrend aerdsch geluk?
Bestand in 't zielsgety, dat hevig hartverzoeken?
Lacht u de zege toe wat vyand tegenruk'?
Meer yver dan beleid heeft vaek den mensch bedrogen,
En hem het naweestael ten boezem ingeplant.
Myn broeder, droegt ge uw juk met vredeveinzende oogen
En een verscheurde borst.... wat gruwbre folterstand!
Dan, wat ontzinde vrees doet my dees toonen slaken?
O zwakheid eens gemoeds dat nog van driften zwelt,
Nog tot den bloemenstruik, waer slangen onder waken,
Terwyl het dien verfoeit - by poozen overhelt.
Ach! de arme wereldslaef, aen dierlykheid geklonken,
Stort neêr zoodra hem 't stof, waerop hy bouwt, ontschiet.
Dat loutrend godgevoel, die heilige yvervonken -
Vervroegde zaligheid - verenglen hem hier niet.
Zyn neiging streeft om laeg, dit somber dal van plagen,
Dit ergrend schouwtooneel waer de ondeugd, onbeschaemd,
De hoofdrol speelt; dien poel, dit met verlokbre lagen
Verborgen drakennest dat wereld wordt genaemd.
Wel u, myn broeder, die, van argwaen onbekropen,
Dit heilloos Babilon, eer 't u bekoorde, ontvloodt;
Verwaten lustslavin die, onder 't driftennopen,
Den roekelooze lokt in haer bedorven schoot.
Zie, zie hem de aerdsboelin in streelende armen kleven!
Maer 't steigrend ondier blaest hem brandend gif in 't hart;
En 't oogenblik genot betaelt hy met een leven -
Een eeuwigheid, misschien - van radelooze smart.
| |
| |
Dit denkbeeld redde uw deugd in hachelyke stonden.
De zinvreugd is een niet: zy flikkert en vergaet
Gelyk de vlam die haest haer voedsel heeft verslonden,
En de aeklige ydelheid der slooping overlaet.
Weet de u ontsloten baen dan waerdig door te streven,
Myn broeder; 't doelbesef verligte u moeite en pyn.
Wie 't kittele in den dienst van mogendhêen te leven,
Gy dient een meester voor wien vorsten stofjes zyn.
Nu hael ik adem; 'k voel een pak myn hart ontzinken;
Nu scheurt de nevelwolk die zweefde voor myn oog.
Een naderende glans zie 'k hel en heller blinken,
En klaerheid spreiden op een hemelschoon vertoog.
Daer staet gy, dienaer Gods, met pracht van offerkleêren,
In 't heiligdom; daer dreunt de deftige orgeltoon.
Uw offerbede stygt, en Goël, Heer der heeren,
Daegt in zyn majesteit, en 't outer wordt zyn troon.
Zie, zie die englenrei daer luchtig nederwemelen,
En om 't beglansd altaer de blanke vleuglen slaen.
Zy dekken hun gelaet voor 't Opperhoofd der hemelen,
En heffen, neêrgeknield, het Driemael Heilig aen.
Dan steigert ge op den stoel der waerheid, en, doorglommen
Van pinkstervlammen, plant gy leer en eerdienst voort.
Ontroerend galmt uw stem by 't luistren en verstommen
Des tempelruims, als klonk Jehovaehs donderwoord.
Daer werpt zich aen uw voet, zyn dwaling diep beweenend,
De bange boeteling, aen 's afgronds boord ontblind.
En gy, hem reddend, en den vredezoen verleenend,
Verheugt den hemel-zelv' om 't wederkeerend kind.
| |
| |
Uw boezem, reine bron van zalvend mededoogen,
Ontlaedt een milden stroom van zegenvolle hulp;
Ik zie u toegesneld om tranen af te droogen,
Waer weenende armoê schuilt in een verlaten stulp.
Verwezenlyk, ô God! dit langgevoed verwachten,
Een christelyk gezin ten zaelgen zieletroost.
'T is vaders, moeders hoop, het heil waernaer zy smachten.
O 't sier' hun ouden dag! dit smeekt hun dankbaer kroost.
1838.
|
|
Auteursrechtvrij