Mengelpoezy. Deel 1

[p. 61]

Melizeus opbeuring.

Geen slaep deed my ter peluw nygen

Noch balsemde myn boezemsmart.

De nachtschim, de eenzaemheid, en 't zwygen

Versomberden myn treurig hart.

Verworpen na 't gemoedlykst poogen,

Verlaegd door 't vuigste Midasrot,

Zelfs in myn liefde en trouw bedrogen,

Geen uitzigt meer.... ziedaer myn lot!

En midlerwyl ik - moedloos tranend

By 't denkbeeld van verlooren hoop;

By 't aenzien van myn leidstar, tanend

In de uchtendschittring van heur loop -

De omwolkte kruin laet nederhangen,

Den afgrond, die my aengaept, peil,

En onder 't brein - en boezemprangen

De grafrust aenroep als een heil;

Een trooststem scheen my toe te spreken:

‘O Melizee, ô harpenaer,’

‘Wat blyft ge in diepen weemoed steken?

‘Rys op, bedwing uw zielsbezwaer.

[p. 62]

 

‘De tydgeest moge u snood miskennen,

 

‘Veracht den tydgeest en zyn gunst.

 

‘Wie draelt den roem in 't oog te rennen,

 

‘Die is geen zoon der hemelkunst.

 

 

 

‘Hoe, zoudt gy dan den moed ontberen

 

‘Die 't noodlot trappelt op den nek?

 

‘Des dichters fiere kruin verneêren,

 

‘Ontluistren met een schandevlek?

 

‘Wat jammervlaeg u mogt bestormen,

 

‘Zoudt gy, vertwyfelend en dwaes,

 

‘U domplen in dien zwerm van wormen

 

‘Die twisten om 't verworpen aes?

 

 

 

‘Die 't stof yan trotsche zolen likken,

 

‘En, schoon verschopt gelyk een bonk,

 

‘Laeghartig-smeekend opwaerts blikken,

 

‘Opdat een afgod hen belonlt';

 

‘Die dan hun giftig zwadder braken

 

‘Op de onschuld die in 't licht hun staet;

 

‘Voor 't goud gewisse en Godverzaken.

 

‘Spreek, ruilt ge uwe eer voor vuige baet?

 

 

 

‘O hadde uw star dan nooit geblonken;

 

‘Maer stil gedwaeld in duistre wyk!

 

‘Wat baten 's breins verheven vonken,

 

‘Zoo 't hart blyft kruipen in het slyk?

 

‘Geluksdroom, dwaze wereldslaven

 

‘Ontvlammend voor bedriegbren schyn,

 

‘Zoude u, ô bard, naer heil doen draven,

 

‘In dees verwaten rampwoestyn?

 

 

 

‘Dit broeinest van gemoedsvergiften,

 

‘Dit somber zonde-en doodgebied,

 

‘Waer lage, schaemtelooze driften

[p. 63]

 

‘In worstlen om het heerschend Niet;

 

‘Waer ze altyd strevend naer 't genieten,

 

‘Steeds graeg en van 't gesmaekte zat,

 

‘Des levens maelstroom af doen schieten

 

‘Op 't eeuwig - wentlend martelrad.

 

 

 

‘Op, op! den rouwkolk uitgestoven!

 

‘Gerept des wysgeers yverveêr!

 

‘Het lot vermoeid, den ramp te boven,

 

‘Gezweefd in hooge dichtersfeer!

 

‘Daer weegt des werelds dwangjuk ligter;

 

‘Daer voelt de geest, in vrye vlugt,

 

‘Zich zyner bron, den Schepper digter,

 

‘Doorvlamd van bovenaerdsche zucht.’

 

 

 

Ik bloosde en zweeg, beschaemd, bewogen,

 

‘Myn lafheid moê, ten stryd bereid.

 

Myn geest, ten afgrond uitgevlogen,

 

Zweefde om in hemelhelderheid.

 

Welaen dan, smarten, scherpt uw zwaerden;

 

Mishandelt, martelt dit gemoed!

 

Geen tydverbastring zal 't veraerden.

 

Ik tart gemis en tegenspoed.

1838.