|
| |
| |
| |
Melizeus vaerwel aen Ada.
Al is vaortaen uw hart voor Melizee gesloten,
Nog eens het myne ontlast, geliefde hartvriendin!
Nog eens den weemoedgalm er zalvend uitgeschoten,
En blyv' dan eeuwig stom gevoel en vuerge min.
Dan zal de ontroerde ziel zich domplen in haer vlagen,
Niet meer uitstroomend op 't betraende brievenblad.
Aen de eenzaemheid alleen zal ik myn lyden klagen;
My lokt geen uitzigt meer op 't doornig levenspad.
De banden scheurden dan die ons zoo nauw verknochtten!
Vergeet de zaligheid van d'onvergeetbren stond,
Wanneer wy om ons heen de klemmende armen vlochten,
En ik myn stomme liefde u zegelde op den mond.
Toen, toen genooten wy wat lippen niet vermelden,
En wat geen aerdling - wat de dichter slechts geniet:
'T gevoel der hemelkunst, het reinste minvergelden,
Verrukking, poëzy, en - wat geen hemel biedt.
Ach, Ada! moest myn hart tot afgodes u maken!
Waerom voor u ontvlamd in onuitbluschbren gloed?
| |
| |
Was 't om naer 't reinst genot myn leven lang te haken,
En myn geluk te zien getreden met den voet?
Was 't om het heiligst vuer in tranen uit te dooven,
Of tot de laetste vonk te branden zonder vrucht?
God! aen zoo diepe ellend kon nooit myn hart gelooven:
Myn heil was slechts een droom gevolgd van traen en zucht.
Het was my niet genoeg in blyde lentejaren
De stormen uit te staen van wreedbeproefde min.
Eilaes! myn kuische vlam dorst tweemael zich verklaren,
En tweemael zwolg het graf haer dierbaer voorwerp in!
'K verzonk in rouw. De tyd kon nauw myn smart verzachten;
Ik dwaelde moedloos om, en nergens vond ik troost.
'K ontmoet u, win uw hart: 'k herleef! ô zoet verwachten!
Ik toef, - gy wordt in d'arm eens bruîgoms reeds gekoosd!...
God! God! waerom zoo lang in dit ellendig leven!
Geen voetpad meer voor my dat blyde bloemen draegt;
Geen zaelge droomen die myn legerkoets omzweven:
Zoo jong, en 't schuldloos hart van kwelling afgeknaegd!
Maer neen; nog moet heur tand dat bloedend hart verscheuren,
Eer my 't gewenschte graf zal rust en redding biên.
Uit d'afgrond van den rouw moet ik de kruin nog beuren,
Om u, om u naest hem voor 't echtaltaer te zien!
Wat zeg ik? ik dit zien? ik?.... Nimmer, nimmer! - Vlieden
Waerheen my wanhoop dryft, waer wanhoop zich verbergt,
En waer geen schampre blik haer nasluipt tot bespieden,
Geen bittre vreugdegalm heur woeste alleenheid tergt:
In zwygende eenzaemheid, in akelige streken,
In oorden waer de vreugd van angst terugge beeft,
Ja, vlieden zal ik daer, daer zal ik my versteken,
Tot de ongepaerde ziel dit jammerdal begeeft.
| |
| |
Of waent gy dat ik, laf aen 't eergevoelverzaken,
Zal beedlen gaen om troost, den troost die my ontvliedt?
Neen, liever in de ellend het heimlyk zuchtenslaken,
Dan wat de deernis my, verlaten minnaer, biedt.
Neen, liever in een kuil waer tygers my begrimmen
Met bliksemschietend oog en forschgewetten tand,
Dan uw bewogen oog te zien in tranen glimmen:
Uw deernis waer me een dolk in 't lydend hart geplant.
Nooit moet u de aenblik op myn lot ontroering baren.
Gestadig blyve u smart en kommer onbewust!
Geen nachtspook, wen gy waekt, moge om uwe echtkoets waren;
Geen schrikdroom grype u aen wen zachte slaep u kust!
Hem zal uw koozende arm aen 't juichend harte knellen;
Uw gloênde lippendruk hem kleven op den mond;
U-beî zal naemloos heil een hemel in doen snellen,
Terwyl ik terend sterf op myn verlaten spond.
Vaerwel dan voor altoos, en laet my eenzaem treuren;
Hier schuw en vlied ik u zoo lang my 't licht bestraelt.
In bergspelonk en bosch, daer zal men my bespeuren,
Gelyk de banneling die hooploos ommedwaelt.
Gy, vroeger al myn hoop, vergeet myn liefde en pynen,
'T herdenken stoorde u ligt in 't effen trouwgenot.
De stille slaep des doods vervangt weldra myn kwynen;
Wy zien elkander weêr - voor d'oppertroon van God!
Slechts, zoo ik lang genoeg het haetlyk leven lyde,
Denk aen uw trouwen vriend één poos, één enkle mael:
Wanneer een spelend kroost zal hupplen aen uw zyde,
En teeder staemlen kan in de u geliefde tael,
Zend, zend my dan een knaepje, in wiens onnoozle trekken
Ik 't wezen en de ziel der dierbre moeder vind.
Zie hoe myn armen reeds zich tot den kleine strekken:
O zend my, zend my dan dat aengebeden kind.
| |
| |
Geen moeder zal haer kroost aen blyder boezem prangen,
Dan ik de onnoozle telg, gesproten uit uw schoot.
Zoo zal een vreugdetraen myn afgeweende wangen
Bedauwen, en ik stil de hand biên aen den dood.
Zoo zal uw zoon, vriendin, myn laetst vaerwel u brengen,
En zeggen: ‘uitgedord en stervend vond ik hem.
‘Myn komst mogt zyn bestaen een oogenblik verlengen,
‘In 't woord: ô Ada! stak zyn uitgedoofde stem.’
1836.
|
|
Auteursrechtvrij