Mengelpoezy. Deel 1

[p. 55]

Melizeus zucht naer Ada.

Lieve Ada, lieve engel, myn eenigste schat,

Waerom zoo verrassend verdwenen?

Waerom uit de blyde, de u minnende stad,

Zoo lang door u luister beschenen?

Uw afzyn ontrukt my zoo menigen traen.

Lieve Ada, waerom uwen vriend toch ontgaen?

Kan de aerde u een trouwer verleenen?

In de eenzame kwyning van 't minneverdriet,

Beschouw ik de ledige ramen,

Vanwaer gy zoo vaek uwe ontroering verriedt,

Zoodra wy uwe oogen vernamen.

Ach! waer ik nu stare, myn donker gezigt

Ontbeert er zyn leven, zyn zaligend licht,

En 't foltert my langer nog te aêmen.

Wat kan my en steedsche verblindende pracht

En vrouwenbevalligheid baten?

De schoonste van 't levenvergodend geslacht

Heeft Vlaenderens puikstad verlaten.

O Lustwal, bied andren en feesten en dans:

'T gemis van myn Ada verduistert uw glans,

En, somber, doorkruis ik uw straten

[p. 56]

 

Hoe vliegen de dagen van vreugde voorby!

 

Hoe kruipen de dagen van pyne!

 

Wat heiltyd, wen Ada, zoo zalig naest my,

 

Haer handje vertrouwde in de myne,

 

En dan met een zoentjen, een zuchtjen, een lonk,

 

Of, wat hare teêrheid den lieveling schonk,

 

Haer zieltje liet glippen in 't zyne.

 

 

 

Dan was my de schepping een bron van genot.

 

Aen bergen, aen bosschen, aen dalen

 

Ging Melizee, dweepend, zyn liefde, zyn lot

 

In dichtende galmen verhalen.

 

Ach! wend ik nog derwaerts een slependen voet,

 

Ik drag er een kanker in 't kwynend gemoed,

 

En 't veld ziet my zwygende dwalen.

 

 

 

Vergaen is myn jongelings yver en vuer.

 

Geen lust meer in 't citerbespelen.

 

Zelfs word ik gevoelloos aen 't schoon der natuer,

 

Dat me eens zoo betoovrend kon streelen.

 

Weêr prykt ze met lachende bloemen en kruid,

 

Weêr schatert in 't ronde het vreugdegeluid:

 

My knaegt een gedurig vervelen.

 

 

 

Lieve Ada, naest God in myn boezem geprint,

 

Wier beeld my alom zal verzellen,

 

Bemint gy hem trouw die zoo trouwig u mint,

 

Laet somwyl' uw zegeltje snellen

 

Tot my, tot uw lievling, die treurt en verteert,

 

Als 't dorstende plantje dat laving ontbeert,

 

En grafwaerts den schedel laet hellen.

1829.