Mengelpoezy. Deel 1

[p. 53]

De vondelinge.
Gevolgd naer Alex. Soumet.

'K ontvlood de sluimering, vol ontrust en benauwen,

En dwaelde naer het scheemrend land.

De dag verdreef de morgendauwen,

En, dropplend, glansde boom en plant.

Het vogeljongske, by 't ontwaken,

Verliet zyn donzig nestje, en kweelde op 't bloeyend rys.
De moeder vloog het toe met de opgezochte spys:

Een warme traen rolde op myn kaken.

Waerom bezorgt geen moeder my?

Waer om, eilaes! mag ik aen 't jongske niet gelyken,
Dat toch een schuilplaets vindt om veilig in te wyken?

Verstootling van de maetschappy,

Mag my geen wiegje zelfs behooren.

'K ben een verlaten kind, voor smaed en ramp gebooren,

Gevonden, onder bang gezucht,

Voor 't needrig kerkje van 't gehucht.

Geen moederlyke wang mag ooit myn wangen streelen;

Geen kinderlyke vriendschapsgroet;

Geen meisjes in wier vreugd ik dartelend mag deelen;

Ik ben verbannen uit haer stoet.

[p. 54]

 

'K zie nimmer in myn eenzaem dwalen

 

My onder 't gastvry dak des akkermans onthalen.

 

Hem volgt myn blik, in 't avonduer,

 

Wanneer hy vrolyk treedt tot zyn geliefde spruiten,

 

Die schaetrend hunne blydschap uiten,

 

En spelen op zyn knien by 't knappend haerdsteêvuer.

 

Ik keer myn oogen af, van tranen overvloten,

 

En stap naer 't huis des Heeren heen,

 

Het eenig waer ik vrylyk ween,

 

Het eenig op deze aerd voor my niet toegesloten.

 

Daer tergt geen hoonlach myn verdriet;

 

Daer blyf ik op den drempel knielen,

 

Waerop myn moeder my verliet,

 

En waer myn aenblik gretig ziet

 

Naer 't spoor der tranen die welligt haer oog ontvielen.

 

Dan dryft de smart die my verslindt

 

My, dolend, om de grafkuilterpen.

 

Maer ach! geen teedre band die me den één tombe bindt:

 

Het ouderlooze en arme kind

 

Moet ook by 't zwygend graf de hoop op troost verwerpen,

 

'K heb veertien lenten lang geschreid,

 

Beroofd van die my bragt in 't leven.

 

Kom, lieve moeder, kom! u beidt

 

Uw kind waer gy het hebt begeven.

1835.