|
| |
| |
| |
Het boetende landmeisje.
Romance.
De wintervorst is aengestrompeld,
En bant de vreugde van het veld.
'T verkwynt, in r jp en sneeuw gedompeld,
En 't zangrenkoor is heengesneld.
'T is Zondag. 'K hoor de dorpklok dommelen
Die 't landvolk roept voor Gods altaer.
'K zie 't ylings uit de hutten schommelen,
En groepen hier en groepen daer.
Wie is zy die met trage schreden
Daer eenzaem over de akkers trekt?
Weemoedig staert zy naer beneden;
Geen voorwerpt dat hare aendacht wekt.
Onstuimig woedt het winterweder,
En snerpende yskoû blaest in 't rond;
De hagel stuift en klettert neder,
En geesselt den verglaesden grond.
| |
| |
In 't kerkje dreunen de orgelklanken,
En 't Godverheffend stemgeluid;
En de eenvoud knielt en boezemt danken
Met eerbiedaèmende oogen uit.
Wie is zy die, den ingang duchtend,
Verkleumend voor de tempelpoort,
Elks aenblik schuwend, knielend, zuchtend,
Verdiept in Godsvrucht misse hoort?
Wat heeft die jonge vrouw misdreven?
Wat wroeging foltert haer gemoed,
Op dat zy in den bloei van 't leven
Zoo streng op elken biddag boet?
Amanda, in haer teêrste jaren,
Voedde, onbewust, Lorenzos vlam;
Ja, kinders nog, en beide waren
Vereend als telgjes van een stam.
Geen speeltjes, dartle medemaetjes
Die hy niet voor zyn meisje ontvlugt;
Geen daggeneugtjes, avondpraetjes
Waerby zy naer den knaep niet zucht.
Dus heulend, argloos en onnoozel,
Beleefden zy de blyde jeugd,
In kinderliefdes vry gekozel,
In kinderliefdes reine vreugd.
Thans werkt natuer met meer vermogen.
Reeds blaekt hun boezem van een gloed
Die vonkelt uit hun glinstrende oogen,
En teêre Amanda bloozen doet.
| |
| |
Amanda, vlied uws minnaers koozen.
Mistrouw, mistrouw de honigby
Die schuilt in 't kelkje van de roozen:
O dat uw min steeds eerbaer zy!
De vlugge Tyd verhaest zyn schreden,
En nakend is de zaelge stond,
Zoo lang, zoo vurig afgebeden,
Van haer en 's jonglings echtverbond.
Dan ach! wat schriklyk rampverkonden
Heeft plots het vredig oord ontsteld?
Lorenzo uitgestrekt gevonden,
Lorenzo door den dood geveld!...
Amanda vliegt, verward van zinnen,
Door 't naedrend volk der bange wyk;
Zy stuift de sombre woning binnen,
En tuimelt, magtloos, op het lyk.
Amanda, hadde uw uer geslagen!
O reest ge van den grond niet meer
Dan om naer 't graf te zyn gedragen,
Wat weldaed voor uw stervende eer!
Eilaes! nog oopnen zich hare oogen
Voor 't levenslicht, dat aen 't heelal
De zwakheid van haer hart betoogen -
Haer leed en lyden rekken zal.
Zy had een vriend: hy is verdwenen;
Haer laetste hoop is mêe vergaen.
O meisje! blik niet om u henen
Naer troost: gy wekt geen deernistraen.
| |
| |
De mensch zal uw verdriet vergeten;
Het eerverlies vergeet hy niet.
Wat baet hem een verscheurd geweten
En al de tranen die 't vergiet?
Zy wyke, die niet op kan treden
Met rykbeladen, trotschen nek.
En, needrig meisje, uw zwangre leden
Verraden schending en gebrek.
Laet, laet de wereld onbewogen,
En streve uw hart naer hooger sfeer;
In hooger sfeer heerscht mededoogen,
Voor 's Heilands troon, voor God den Heer.
Want God, terwyl u de aerdsche zonen
Verstooten in uw moederpyn,
Zal uw gevoelig hart verschoonen,
En uw onzigtbre trooster zyn.
De wintervorst is heengevloden,
Verkwikkend strykt de lente nêer;
Zy prykt op struiken, planten, zoden,
En 't vooglenkoor begroet haer wêer.
De schepping jubelt om dien zegen;
De vreugde huppelt over 't land.
En ik, by 't mymrend overwegen,
Biê God myn dankbre hartoffrand.
'K bespeur haer niet voor 't huis des Heeren,
Als onlangs biddend nêergebukt.
Heeft haer 't gezegend wederkeeren
Der lente aen hare smart ontrukt?
| |
| |
Een grafkruis, nieuwlyks opgerezen,
Ziedaer wat ik op 't kerkhof vind.
Ik nader.... laes! wat mag ik lezen?
‘Bid voor Amanda en haer kind.’
1835.
|
|
Auteursrechtvrij